Με σκορ 33-4, 20-3, 21-10, 18-8, 17-7, 25-16 (στο επισήμως χαρακτηρισθέν «ντέρμπι» της πρεμιέρας) και 22-15 έληξαν οι… συναρπαστικοί αγώνες της 1ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος Α1 ανδρών στο πόλο. Αυτό που μετονομάστηκε (όπως και το γυναικείο αντίστοιχο) σε water polo league… «Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
«Αρχοντοχωριατισμό» καταδεικνύει η μετονομασία. «Νέα εποχή των πρωταθλημάτων υδατοσφαίρισης» χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας (ΚΟΕ) την ίδρυση της water polo league. Πράγματι, μια… νέα εποχή, που άρχισε με τα προαναφερθέντα σκορ και την αναβολή του αγώνα Χίος – Χανιά, διότι, κατά το φύλλο αγώνα, «δεν κατέστη δυνατόν να συντονιστεί το λειτουργικό του χρονομέτρου στα δεδομένα των νέων κανονισμών, στο Ιωνικό κολυμβητήριο της Χίου».
Και για ποια ίδρυση λίγκας μιλάμε; Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και στο βόλεϊ οι διοργανώτριες αρχές των ανώτατων πρωταθλημάτων των ανδρών δεν είναι οι ομοσπονδίες, αλλά ενώσεις εταιρειών (ΠΑΕ ή ΚΑΕ) ή, στο βόλεϊ, τμημάτων αμειβομένων αθλητών. Τούτο δεν συμβαίνει στην υδατοσφαίριση.
Το ζητούμενο σε κάθε πρωτάθλημα είναι η έλλειψη βεβαιότητας για την έκβασή του και το αμφίρροπο των αγώνων. Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχουν πολλές ανταγωνιστικές ομάδες. Το ελληνικό πόλο παράγει συνεχώς ταλαντούχους παίκτες (και παίκτριες), αλλά αυτοί (και αυτές) σπανίως παραμένουν στις ομάδες στις οποίες αναδείχθηκαν. Καταλήγουν στους «έχοντες και κατέχοντες» συλλόγους. Πρέπει να βρεθεί τρόπος ν’ αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Πώς; Ισως με την απαγόρευση των μεταγραφών τουλάχιστον των παικτών έως και 22 ετών. Αλλά στο υπάρχον οικονομικό σύστημα τούτο μοιάζει ουτοπικό. Αρα θα μείνουμε στο ίδιο έργο θεατές.
