«Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου έχει φύγει. Εχω πολύ πόνο. Ποτέ δεν μπήκα σε λεπτομέρειες για το πώς ήταν και τι έκανε. Πάντα έμεινα με την εικόνα του ποδοσφαιριστή Μαραντόνα και αυτή είναι η εικόνα που παραμένει μαζί μου».
Πριν από πέντε χρόνια ο Μιγκέλ Ανχελ Ρούσο, με την αξιοπρέπεια που τον διέκρινε, αποχαιρετούσε τον μεγάλο Ντιέγκο. Δεν θα τους έλεγε κανείς στενούς φίλους. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, δεν μπόρεσαν ούτε καν να πανηγυρίσουν μαζί το τρόπαιο στο Μουντιάλ του Μεξικό, αφού ο Κάρλος Μπιλάρδο είχε αποκλείσει τον Ρούσο από τη διοργάνωση λόγω τραυματισμού.
Ο ένας ως παίκτης γύρισε όλο τον κόσμο ο άλλος έμεινε πιστός στην Εστουντιάντες πριν ξεκινήσει το προπονητικό του ταξίδι. Ομως ο σεβασμός που είχε ο ένας για τον άλλο ήταν απεριόριστος. Στο «μεγάλο ταξίδι» που ξεκίνησε από προχθές, ο άνθρωπος που άφησε το στίγμα του στον πάγκο της Μπόκα Τζούνιορς, ενδεχομένως να συναντήσει εκεί ψηλά τον «Θεό του ποδοσφαίρου», για να του εξομολογηθεί τα ανομολόγητα και κρυφά που τα κρατούσε μέσα του.
Ισως και να του δώσει πάλι το πορτοκάλι που του χρωστούσε για να κάνει τα «κόλπα» του, όπως τότε, σε μια προετοιμασία της εθνικής Αργεντινής.
«Μου άρεσε να τρώω πορτοκάλια και ο Ντιέγκο θέλησε να μου κάνει πλάκα. Πριν αρχίσω να το ξεφλουδίζω, μου το πήρε από τα χέρια και άρχισε να το παίζει στα πόδια του σαν να είναι μπάλα. Γελούσε και μου έλεγε “θα σ’ το μαλακώσω και θα το κάνω πιο ζουμερό”. Του είπα “Ντιέγκο, δώστο μου”. Το κράτησε για πάνω από τρία λεπτά. Δεν το έριξε ποτέ από τα πόδια του. Μου το έδωσε χαμογελαστός και μου είπε: “Ορίστε, πάρ’ το. Τώρα θα είναι πιο νόστιμο”. Και πράγματι ήταν…».
Στα 69 του, ο Ρούσο έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, παλεύοντας σκληρά με τον καρκίνο του προστάτη, με τον οποίο είχε διαγνωστεί από το 2017. Οταν τα έλεγε αυτά για τον Ντιεγκίτο ήξερε και ο ίδιος την κατάληξη που θα είχε το τραχύ μονοπάτι που ήδη διάβαινε, παρά το μόνιμο χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό του και έκρυβε τις σκέψεις του.
Από τις πόρτες του το «Bombonera» πέρασαν πολλοί για να αποτίσουν φόρο τιμής στη σπουδαία αυτή μορφή του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Ανάμεσά τους και η κόρη του «Θεού», Ντάλμα Μαραντόνα. «Εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον. Δεν ήξερα την οικογένειά του καλά, αλλά όφειλα να έρθω καθώς εκτός όλων των άλλων ήταν ο προπονητής της Μπόκα. Της ομάδας που αγάπησε όσο τίποτα άλλο ο πατέρας μου. Αυτό αρκεί», είπε.
Εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί της Μπόκα αλλά και άλλων συλλόγων αποχαιρέτησαν τον Ρούσο. Από τον Μέσι έως τον Ρικέλμε και από τον Κανίγια έως τον Μπουρουσάγκα θρήνησαν για τον χαμό του.
Το μάθημα από τον Μπιλάρδο
Στα 13 χρόνια (1975-1988) που αγωνίστηκε στην Εστουντιάντες, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Αργεντινής και σημείωσε 11 γκολ, παρότι αγωνιζόταν ως αμυντικός μέσος. Φόρεσε 17 φορές την εμφάνιση της «αλμπισελέστε» στο πλάι του Μαραντόνα, σκοράροντας μία. Το ότι δεν ήταν στην αποστολή της για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 ήταν γι’ αυτόν το μεγαλύτερο παράπονο μα συνάμα και μάθημα που του χρησίμευσε στην πολυκύμαντη προπονητική καριέρα που ακολούθησε.
Παρότι ήταν από τους αγαπημένους του παίκτες, ο Μπιλάρδο τον απέκλεισε λόγω ενός προβλήματος στο γόνατο. Ηθελε τους πιο ετοιμοπόλεμους Ο ίδιος πίστευε πως ο τραυματισμός του δεν είναι κάτι σοβαρός για να του στερήσει την παρουσία του. «“Ξέρω ότι ίσως κατά βάθος θα με μισείς ή και θα με προσβάλεις σε τρίτους αλλά μια μέρα, όταν θα γίνεις προπονητής, θα με καταλάβεις”, μου είπε. Παρότι τότε με πείραξε, φυσικά σεβάστηκα την απόφασή του και βέβαια ούτε τον μίσησα ποτέ. Οταν άρχισα αυτή την δουλειά το συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε», έλεγε παραμονές του Μουντιάλ του Κατάρ, σε τηλεοπτική εκπομπή.
Το τελευταίο του πέρασμά του από την Μπόκα Τζούνιορς ήταν το τρίτο. Την αγάπησε πολύ την ομάδα. Στην πρώτη του θητεία το 2007 έφτιαξε ένα «υπερηχητικό» σύνολο που κατέκτησε το Copa Libertadores με παίκτες όπως ο Ρικέλμε, ο Μπανέγα, ο Παλέρμο και ο Παλάσιο, που «σάρωσαν» την Γκρέμιο στο διπλό τελικό με συνολικό σκορ 5-0.
Ο Μιγκέλ ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν το κλαμπ. Ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, όμως το μυαλό και η ψυχή του διψούσαν για μπάλα.
Περάσματα από Ροσάριο Σεντράλ, Ρασίνγκ Κλουμπ, Βέλεζ Σάρσφιλντ, Σαν Λορέντζο, αλλά και εμπειρίες από την Ισπανία και τη Σαουδική Αραβία μεταξύ άλλων. Και μία και δύο και τρεις φορές βρέθηκε στους συλλόγους γιατί τον εμπιστεύονταν. Ηταν «δάσκαλος» και «μάστορας» της ψυχολογίας.
Τέτοιους προπονητές, που είναι σπάνιοι πλέον, τους λένε «padrinos» στην Αργεντινή. Είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί όταν πρέπει και ξέρουν τον τρόπο για να γίνει αυτό που πρέπει να γίνει. Ερχονταν σε φάσεις κρίσεων και εσωστρέφειας, έφτιαχναν την κατάσταση κι έφευγαν.
Αποδοχή έως το φινάλε
Ο Ρικέλμε τον είχε σαν πατέρα του και τον ήθελε κοντά του στην Μπόκα. Είχε αποσυρθεί τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς επιδεινώθηκε η υγεία του και η ομάδα αγωνιζόταν χωρίς εκείνον στον πάγκο, όμως κανείς δεν διανοήθηκε να τον αντικαταστήσει. Στο τελευταίο ματς με τη Νιούελς Ολντ Μπόις, η Μπόκα επικράτησε με 5-0 και οι παίκτες αφιέρωσαν τη νίκη στον Μιγκέλ. «Ελπίζουμε αυτή η νίκη να του δώσει χαρά. Τον σκεφτόμαστε συνέχεια», είχε πει μετά το ματς ο Λεάντρο Παρέδες.
🥹❤️ ASÍ te vamos a recordar siempre, Miguel.
🏆 Russo y la emoción inolvidable luego de gritar CAMPEÓN con @RosarioCentral. pic.twitter.com/EFWDUCOLqU
— ESPN Argentina (@ESPNArgentina) October 9, 2025
Μια από τις τελευταίες όμορφες στιγμές ήταν όταν η Μπόκα ταξίδεψε στο Ροσάριο στις 14 Σεπτεμβρίου για να αγωνιστεί απέναντι στη Ροσάριο Σεντράλ. Η υποδοχή που του επιφύλαξε η πρώην ομάδα του, οι παίκτες και ο κόσμος, ήταν συγκλονιστική. Ενας προς έναν τον χαιρέτησαν όλοι, με το γήπεδο να τραγουδά το όνομά του. Ο Ρούσο έφυγε όπως το φανταζόταν. Από ψηλά θα αγναντεύει το αγαπημένο του κιτρινομπλέ «Bobonera» και ποιος ξέρει; Ισως τις δύσκολες στιγμές να δίνει τις οδηγίες του.
