Πριν από τρεις εβδομάδες ένα ήταν το ερώτημα που κυριαρχούσε στο Λονδίνο: «Πώς μπορεί ο Μαρτινέλι να βρει τη φόρμα του στην Αρσεναλ ώστε να κλείσει τα στόματα των επικριτών του;» Το θέμα μονοπωλούσε στα forum των οπαδών των «κανονιέρηδων» και το πιο κολακευτικό σχόλιο που γραφόταν ήταν πως… είναι πολύ αργά πλέον για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και να που ο διεθνής Βραζιλιάνος όχι μόνο το κατάφερε αλλά η ομάδα του Αρτέτα αρχίζει να ποντάρει πάνω του για περισσότερα πράγματα από αυτά που προσδοκούσε, σε μια χρονιά που δεν έχει περιθώρια για άλλες αποτυχίες. Με τις εμφανίσεις του στο ξεκίνημα του Champions League και της Premier League δείχνει πως μπορεί να είναι αυτός που θα πραγματοποιήσει ανεκπλήρωτους πόθους χρόνων.
Ηταν μια δύσκολη περίοδος για τον Γκαμπριέλ Μαρτινέλι. Μετά τις καλοκαιρινές αφίξεις των Εζε και Μαντουέκε και με δεδομένη τη σούπερ προσθήκη του Βίκτορ Γκιόκερες, οι περισσότεροι πίστευαν ότι η περίοδος του 24χρονου επιθετικού στο «Emirates» θα μπορούσε να έχει τελειώσει. Για τη θέση του δεν το συζητάμε. Ηταν χαμένη.
Ο Βραζιλιάνος έχει ξεκινήσει βασικός μόνο σε δύο από τα έξι παιχνίδια της ομάδας στο αγγλικό πρωτάθλημα μέχρι στιγμής αλλά έχει σκοράρει και εντυπωσιάσει στις δύο συμμετοχές του στο Champions League, τόσο στον πρώτο αγώνα εναντίον της Ατλέτικο Μπιλμπάο, όσο και χθες βράδυ με τον Ολυμπιακό, ανοίγοντας τον δρόμο για τη νίκη της Αρσεναλ.
Αυτά είναι τα δύο πρώτα συνεχόμενα γκολ που πετυχαίνει στην καριέρα του, στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση κι ενώ οδεύει ολοταχώς για τον έκτο συνεχόμενο χρόνο του στο Λονδίνο. Την ίδια στιγμή ο Γκιόκερες έχει πετύχει τρία γκολ σε εννέα συμμετοχές, ωστόσο δεν έχει καταφέρει να σκοράρει στα τελευταία πέντε παιχνίδια του.
Η κληρονομιά του Καγκιγάο
Οταν 18 χρονών αμούστακο παιδί ακόμη αποκτήθηκε από την Ιτουάνο, μια ομάδα της τέταρτης κατηγορίας της Βραζιλίας, ο επί σειρά ετών βασικός σκάουτερ της Αρσεναλ Φράνσις Καγκιγάο που τον ανακάλυψε, έβλεπε στο πρόσωπό του την ευκαιρία να εξιλεωθεί.
Ο Φράνσις ξεκίνησε να εργάζεται για την Αρσεναλ σε ηλικία 26 ετών και αποχώρησε πριν πέντε χρόνια στα 50 του. Αρχικά του ανατέθηκε η ανίχνευση ταλέντων στην Ισπανία και την Πορτογαλία, στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη και τελικά σε όλο τον κόσμο. Στο κυνήγι ταλέντων, ο Φράνσις παρακολουθούσε 180 αγώνες τον χρόνο, δηλαδή έναν αγώνα κάθε δύο ημέρες, και η μεγαλύτερη λύπη του ήταν που δεν κατάφερε να φέρει τον Μέσι στην Αρσεναλ όταν ο Λιο ήταν 15 ετών λόγω της άδειας εργασίας που δεν μπόρεσε να λάβει εγκαίρως. Αλλά δεν τα κατάφερε ούτε με τους Πικέ και Μάτα.
Συμμετείχε στην απόκτηση περισσότερων από 20 ποδοσφαιριστών που αργότερα είχαν αξιοζήλευτες καριέρες στην Αρσεναλ, με πιο αξιοσημείωτα ονόματα τους Φάμπρεγας, Φαν Πέρσι, Καθόρλα, Μονρεάλ, Ρέγιες, Μπελερίν και τελευταίο τον Μαρτινέλι.
Αποχωρώντας από τον σύλλογο την εποχή του κορωνοϊού μαζί με άλλα 55 άτομα είχε διαμηνύσει στη διοίκηση πως η τελευταία του ανακάλυψη θα τον δικαιώσει σε βάθος χρόνου και πως θα είναι σπουδαιότερη κληρονομιά που θα αφήσει. Τον είχε πρωτοδεί να παίζει από τα 13 του στα γήπεδα-φαβέλες του Σάο Πάολο. Εκανε δεκάδες ταξίδια στη Βραζιλία για να πειστεί και να πείσει να τον αποκτήσουν. Η γνώμη που διαμόρφωσε για την αξία του δεν βασίστηκε σε εκτεταμένα δεδομένα ή αναλύσεις, αλλά με το «μάτι», την παραδοσιακή μέθοδο σκάουτινγκ.
Δεν φοβάται τον ανταγωνισμό
Τα χρόνια που πέρασαν, ο Μαρτινέλι ολοένα και πιο πολύ, μεταβαλλόταν από έναν επιθετικό που πετούσε σπίθες και έσφυζε από ιδέες και φαντασία, σε έναν, πειθαρχημένο στον ρόλο του, εξτρέμ. Απόλυτα προσαρμοσμένος στην τακτική και τις λεπτομέρειες που επιζητά μέσα στο παιχνίδι ο Αρτέτα, έγινε ένα απαραίτητο εργαλείο στα χέρια του προπονητή του αλλά πολλές φορές… αντιαισθητικός για την εξέδρα.
Στα 24 του, κινδυνεύει να ωριμάσει επικίνδυνα και να εξελιχθεί σε ένα πολύτιμο εργαλείο, υποτάσσοντας το πάλαι ποτέ καθαρόαιμο ταλέντο του. Ομως η «πεινασμένη» αντίδραση που έδειξε μετά την υπογραφή των Εζε και Μαντουέκε ήταν εξαιρετική.
Φαίνεται ότι πασχίζει να αποδείξει την αξία του σε κάθε παιχνίδι. Τρία γκολ και μία ασίστ μέχρι στιγμής φέτος, περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο παίκτη της Αρσεναλ και έπεται συνέχεια.
«Φέρνεις αυτούς τους παίκτες και περιμένεις σπουδαία πράγματα αλλά στην πραγματικότητα μπορείς να καταλήξεις να πάρεις περισσότερα από αυτούς που ήδη έχεις, αν αντιδράσουν με τον τρόπο που έχει αντιδράσει ο Μαρτινέλι. Του αξίζουν τα εύσημα. Ξέρει ότι πρέπει να παλέψει και να διεκδικήσει μια θέση στην ομάδα αυτή τη στιγμή, επειδή ο ανταγωνισμός είναι πολύ υψηλός και το έχει κάνει αυτό εξαιρετικά καλά. Μπράβο Μαρτινέλι», ανέφερε ο παλαίμαχος αμυντικός της Αρσεναλ, Μάθιου Απσον, στο podcast «Football Daily» του BBC Radio.
Και ο ίδιος μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό μίλησε με περίσσια αυτοπεποίθηση για το πόσο καλό του κάνει ο ανταγωνισμός. Διόλου δεν έμοιαζε να τον ενδιαφέρει που ο Αρτέτα τον μετακίνησε στη δεξιά πλευρά, βάζοντας τον Τροσάρ στα αριστερά.
«Νιώθω καλά. Και εδώ και στην εθνική ομάδα. Δεν πρόκειται να παραπονεθώ που οι Βίνι, Ροντρίγκο και Ραφίνια παίζουν μαζί μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που τους έχω εκεί και που εδώ με τις μεταγραφές που φέραμε, έχουμε πλέον μια τεράστια ομάδα», τόνισε.
Ο γιος του Ζοάο και της Ελίζαμπετ Μαρτινέλι, με τις ιταλικές ρίζες, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανθεκτικός και προσαρμοστικός, δικαιώνοντας το όνειρο που είχαν οι γονείς του γι’ αυτόν από πολύ μικρή ηλικία. Από τους δρόμους της Γκουαρούλιος του Σάο Πάολο μέχρι τα γήπεδα της Premier League, το ποδοσφαιρικό του ταξίδι μοιάζει με μια αδιάκοπη επιδίωξη της επιβεβαίωσης.
Για την Αρσεναλ, το θέμα είναι ότι αναμφισβήτητα η σπουδαιότερη ομάδα στην ιστορία του συλλόγου είχε αξιοζήλευτο βάθος. Κανείς δεν συγκρίνει την τωρινή ομάδα του Αρτέτα με παλαιότερους θρύλους που φόρεσαν την κόκκινη φανέλα, αλλά καθώς επιδιώκουν να τους μιμηθούν κατακτώντας τον τίτλο τερματίζοντας την 20ετή αναμονή του συλλόγου, βλέπουν απρόσμενα καλά σημάδια στην όλη διαδικασία που τους κάνει να το πιστεύουν.
