O x-factor της μεγάλης νίκης του Παναθηναϊκού με 4-1 επί της Γιάνγκ Μπόις στην Ελβετία και κεντρικό πρόσωπο στην 1η αγωνιστική της League Phase του Champions League είναι αναμφίβολα ο Ανας Ζαρουρί. Στη μεγαλύτερη βραδιά της έως τώρα ποδοσφαιρικής ζωής του, ο 25χρονος Μαροκινός επιθετικός εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά και υπέγραψε με τον δικό του τρόπο μια εμφατική εκτός έδρας ευρωπαϊκή νίκη, σε μια εποχή που οι «πράσινοι» έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν την άκρη για να ξετυλίξουν ένα απροσδόκητα μπλεγμένο κουβάρι, έτοιμο να τους πνίξει.
Μετά το σοκ των τριών απανωτών αγώνων στο πρωτάθλημα όπου με ένα μαγικό τρόπο έχυνε στα τελευταία λεπτά όσο νερό είχε μαζέψει στην καρδάρα, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο και χρειαζόταν κάτι παραπάνω από το ηλεκτροσόκ της αντικατάστασης του προπονητή για να ξαναπατήσει στα πόδια του. Κι αυτό το κατιτίς παραπάνω του το πρόσφερε ο Ζαρουρί, ίσως ο πιο ανυποψίαστος παίκτης σε σχέση με άλλους που είχαν το ειδικό βάρος να φορέσουν την μπέρτα του… σούπερμαν και να εμφανιστούν ως σωτήρες σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή για το σύλλογο και τους πάντα απαιτητικούς οπαδούς του.
Οντας για πολλά παιχνίδια ξεχασμένος στην άκρη του πάγκου, ο Ανας Ζαρουρί δεν είχε απολαύσει την εμπιστοσύνη του Ρούι Βιτόρια και δεν είχε στην πραγματικότητα τον χρόνο και τον χώρο που αναζητά κάθε ποδοσφαιριστής όταν εμφανίζεται σε μια νέα ομάδα, ειδικά όταν βρεθεί να βουτά σε βαθιά και άγνωστα νερά. Με μόλις 101 λεπτά συμμετοχής σε ένα σύνολο 7 αγώνων πρωταθλήματος και Ευρώπης (20 λεπτά σε 3 αγώνες στη Σούπερ Λιγκ και άλλα 81 στους 4 από τους ευρωπαϊκούς προκριματικούς) από τις 3 Αυγούστου που ανακοινώθηκε, άντε και άλλα 78’ στο ματς – ζαλάδα με την Καλλιθέα στο Κύπελλο, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σπρώξει παίκτες σαν τον Πελίστρι και τον Τζούρισιτς για να διεκδικήσει πιο σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα με πολλά νέα πρόσωπα, που έψαχνε την ισορροπία της.
Μη έχοντας τρόπο να πείσει τον Ρούι Βιτόρια να του δώσει 3-4 μαζεμένα παιχνίδια ώστε να έχει μια πραγματική ευκαιρία να βρει αγωνιστικό ρυθμό και να δείξει πράματα, ο Ζαρουρί έπρεπε να ξετυλίξει το δώρο που του πρόσφερε ο Χρήστος Κόντης όταν με το εκτεταμένο ροτέισον που έκανε στο ματς με τη Γιάνγκ Μπόις, του έδωσε φανέλα βασικού, σε μια ενδεκάδα με 8 νέα πρόσωπα σε σχέση με εκείνη του προηγούμενου ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα της επιλογής του, πολλοί δυσανασχέτησαν θεωρώντας ότι είναι χάσιμο χρόνου να εμπιστευτεί ο νέος προπονητής έναν ποδοσφαιριστή που στα μάτια τους είχε σύντομη ημερομηνία λήξης, μιας και δεν τους έπειθε ότι ήταν ικανός να σηκώσει τέτοιο βάρος.
Δεν είναι τυχαίο ότι τις τέσσερις ημέρες που μεσολάβησαν από το 1-1 με τον Ολυμπιακό όπου δεν είχε αγωνιστεί ούτε λεπτό και το ματς με τη Γιανγκ Μπόις στη Βέρνη, άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορα δημοσιεύματα – αλυσίδα που έκαναν λόγο για απόφαση του Παναθηναϊκού να τελειώσει τον Δεκέμβριο τον δανεισμό του Ζαρουρί και να τον επιστρέψει πρόωρα στη Λανς. Και επειδή με τη δύναμη του διαδικτύου τέτοια πικάντικα δημοσιεύματα αναπαράγονται εύκολα στα social media, δεν ήθελε και πολύ να δημιουργηθεί μια κατάσταση εντελώς ξένη με την πραγματικότητα, ιδιαίτερα άβολη τόσο για το κλαμπ όσο και για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή.
Πέρα από το προφανές και απόλυτα λογικό, ότι κανείς δεν μπορεί να «κάψει» έναν ποδοσφαιριστή μέσα σε 1,5 μήνα ειδικά όταν υπάρχει αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και νέα αξιολόγηση σχεδόν από το μηδέν, η «είδηση» δεν είχε καμία σχέση με τις υπογραφές και τα συμβόλαια που ορίζουν την πραγματικότητα. Ναι μεν ο Ζαρουρί ήλθε στον Παναθηναϊκό ως δανεικός από τη Λανς μέχρι το καλοκαίρι, αλλά ουσιαστικά ανήκει στους «πράσινους» ήδη από τον περασμένο Αύγουστο, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα πάνω του η γαλλική ομάδα.
Ο δανεισμός είχε να κάνει με λογιστικά θέματα, σε μια πρακτική πολύ συνηθισμένη στο ποδόσφαιρο για περιπτώσεις που υπάρχει ελάχιστος χώρος για μεταγραφικές δαπάνες ομάδων που κινδυνεύουν από τις υπερβάσεις και την τσιμπίδα του cost control της UEFA. Την εποχή που ήλθε ο Ζαρουρί στην Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί από τη Ρέιντζερς στα προκριματικά του Champions League και το ευρωπαϊκό του μέλλον δεν ήταν εξασφαλισμένο. Με την «κίτρινη κάρτα» που είχε πάρει την περασμένη σεζόν από την UEFA για υπερβάσεις του επιτρεπόμενου ποσού που μπορεί να διαθέσει για μεταγραφές ανάλογα με τα αναμενόμενα έσοδα του, οι «πράσινοι» εκείνη την εποχή δεν είχαν τίποτα εγγυημένο στα χέρια τους ώστε να στριμώξουν το ήδη πολύ περιορισμένο μεταγραφικό του μπάτζετ με μια μεταγραφή που θα τους επιβάρυνε μαζί με το συμβόλαιο του παίκτη με μερικά ακόμα εκατομμύρια.
Το λογιστικό τρικ που γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις μέσα νόμιμα στα πλαίσια που επιτρέπουν οι κανονισμοί είναι να αποκτηθεί ο ποδοσφαιριστής με την μορφή δανεισμού για ένα χρόνο με ένα σχετικά μικρό ενοίκιο και να μπει στο συμβόλαιο οψιόν υποχρεωτικής αγοράς του το επόμενο καλοκαίρι, με ένα εξαρχής προκαθορισμένου ποσού. Με την τακτική αυτή, το οικονομικό βάρος της μεταγραφής μετακυλίεται στην επόμενη περίοδο και δίνεται έτσι η ευκαιρία στην στριμωγμένη ομάδα να πάρει ανάσα και να διαχειριστεί με κάποια σχετική άνεση τους πόρους της τους επόμενους μήνες, για να μην εμφανιστεί εκτεθειμένη με βάση τους κανονισμούς.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το εάν θα ικανοποιούσε ο Ζαρουρί με την απόδοσή του τον Παναθηναϊκό, στη Λανς δεν μπορούσε να επιστρέψει πολύ απλά επειδή δεν της ανήκει. Βρέξει – χιονίσει, η γαλλική ομάδα θα εισπράξει με βάση την υπάρχουσα συμφωνία (υπογεγραμμένη και όχι δια λόγου) ένα ποσό κάτι λιγότερο από 3 εκατ. ευρώ (2,8 εκατ. για την ακρίβεια) και είναι θέμα του Παναθηναϊκού το τι θα κάνει μετά την περίπτωσή του, εάν μέχρι τότε δεν ικανοποιήσει με τις εμφανίσεις. Το γεγονός ότι μετά τη συμφωνία με τη Λανς εξασφαλίστηκε ένας πλούσιος μεταγραφικός προϋπολογισμός με την πρόκριση και τα εγγυημένα έσοδα του Europa League συν τα μεγάλα έσοδα από τις πωλήσεις Ιωαννίδη, Βαγιαννίδη και Μαξίμοβιτς, δεν αλλάζει κάτι. Ο Ζαρουρί θα παραμείνει ως δανεικός από τη Λανς μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι που θα αποκτηθεί και τυπικά με βάση την υπάρχουσα συμφωνία.
Και επειδή η ζωή, ειδικά στο ποδόσφαιρο, είναι πάντα πολύ περίεργη, ήλθε αυτή η μαγική βραδιά στη Βέρνη για να κάνει σκόνη και θρύψαλα όλα τα ευφάνταστα σενάρια που προδίκαζαν με ένα σκληρό τρόπο το τέλος του Ζαρουρί στον Παναθηναϊκό. Η εμφάνισή του ήταν μυθική και με τα τρία γκολ που πέτυχε σε βάρος της Γιάνγκ Μπόις, είναι μόλις ο 4ος παίκτης στην ιστορία των «πρασίνων» που πετυχαίνει ανάλογο επίτευγμα και ο 2ος που το καταφέρνει εκτός έδρας.
Ο πρώτος και μοναδικός έως τώρα ήταν ο Κριστόφ Βαζέχα με τα 3 γκολ του στο 0-0 επί της Ελεκτροπουτέρε Κραϊόβα στη Ρουμανία το 1992, για το Κύπελλο UEFA. Ο Πολωνός επιθετικός είναι ο μόνος αυτού του κλειστού κλαμπ που πέτυχε «χατ τρικ» και σε δεύτερο ευρωπαϊκό παιχνίδι, με την βουλγαρική Πιρίν στο ΟΑΚΑ το 1994, για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ανάλογο επίτευγμα είχαν πετύχει εντός έδρας μόνο ο Δημήτρης Παπαδόπουλος στο 3-0 επί της σλοβάκικης Αρτμέντια το 2007 για τους ομίλους του Κυπέλλου UEFA και ο Μάρκους Μπεργκ στο 4-1 με την Μίντιλαντ το 2014, για τα πλέι οφ του Europa League. Ενα επίπεδο πιο πάνω, βέβαια, είναι ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο μοναδικός παίκτης του Παναθηναϊκού με 4 γκολ σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Το πέτυχε το 1970 στο 5-0 επί της Ζεν Ες Ες, στο ξεκίνημα της ξέφρενης πορείας προς τον τελικό του Γουέμπλει, στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Με αυτά τα 3 γκολ, ο Ζαρουρί πρόσφερε στον Παναθηναϊκό κάτι παραπάνω από μια νίκη, για λόγους που είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς. Είναι και για τον ίδιο ένα μοναδικό ρεκόρ: στα 6 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας, ουδέποτε δεν είχε πετύχει χατ τρικ, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό παιχνίδι, αλλά σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Ανοιξε, πάντως, και ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς μ’ αυτά τα τρία γκολ έφερε τον Παναθηναϊκό στην 1η θέση του βαθμολογικού πίνακα του Europa League λόγω διαφοράς… τερμάτων, κάτι που δεν έχει πετύχει καμία ομάδα μας στη League Phase μιας εκ των 3 ευρωπαϊκών διοργανώσεων!
Αν και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ο πρόλογος ενός βιβλίου όσο ο επίλογος. Το σημαντικό για τον Ανας Ζαρουρί και τον Παναθηναϊκό είναι να υπάρξει μια ανάλογη καλή συνέχεια πορεία της εφετινής περιόδου, ειδικά στην Ευρώπη η οποία είναι πάντα ένας ιδιαίτερος στόχος για τους οπαδούς του, συνήθως πολύ πιο σημαντικός στα μάτια τους από την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Ισως αυτό να μην ισχύει, βέβαια, τόσο πολύ φέτος. Δεκαέξι χρόνια χωρίς τον τίτλο του πρωταθλητή είναι πάρα πολλά για έναν σύλλογο με το μέγεθος του Παναθηναϊκού και οι οπαδοί του μοιάζουν να τον θέλουν αυτόν το τίτλο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εκτός κι αν είναι κάτι πραγματικά πολύ μεγάλο…
