Ηταν μια μεγάλη γιορτή του στίβου, του αθλητισμού, γενικά. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα μού άφησε μια αίσθηση τέτοιας και τόσης ικανοποίησης, πληρότητας και αισθητικής απόλαυσης ως εάν είχα παρακολουθήσει μια σπουδαία παράσταση κορυφαίας όπερας στο Ηρώδειο. Και τι δεν είχε: σπουδαίες επιδόσεις, εντονότατο συναγωνισμό, μεγάλες εκπλήξεις, ανατροπές της τελευταίας στιγμής, απρόσμενες αποτυχίες μεγάλων αθλητών, αποχαιρετισμό, με την «τελευταία παράσταση», εξεχόντων πρωταγωνιστών και ανάδειξη νέων. Και τόσα άλλα.
Και σε αυτή την αξέχαστη γιορτή, πού βρίσκονταν οι Ελληνες; Ηταν παρόντες, βεβαίως. Και πολύ ορθώς έπραξε η νυν διοίκηση του ΣΕΓΑΣ, στέλνοντας όσους δικαιούνταν συμμετοχής, σε αντίθεση προς παλαιότερα Δ.Σ., τα οποία έθεταν αυστηρότερα κριτήρια από ό,τι η Διεθνής Ομοσπονδία. Αλλά παρόντες ως τι; Ως πρωταγωνιστές ή ως κομπάρσοι;
Γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι μόνο σε τρεις εκπροσώπους μας προσβλέπαμε σε μεγάλη επιτυχία. Το τι συνέβη είναι γνωστό: ασημένιο μετάλλιο ο Καραλής, 5η θέση η Τζένγκο, πρόβλημα τραυματισμού ο Τεντόγλου. Από τους άλλους μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι –λιγότερο ή περισσότερο– από κάποιους και κάποιες και απογοητευμένοι από τους υπόλοιπους. Αλλά αυτά πάντα συμβαίνουν στα διεθνή πρωταθλήματα.
Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα, που καλούνται να λύσουν οι υπεύθυνοι προπονητές: στο πώς οι αθλητές μας θα βρίσκονται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση ακριβώς σε αυτές τις διοργανώσεις και όχι σ’ εσωτερικούς αγώνες ή μίτινγκ. Η λύση είναι δύσκολη, διότι οι περισσότεροι Ελληνες «κυνηγούν» τα όρια και τις θέσεις πρόκρισης και δεν είναι πάντα εφικτό να διατηρούνται σε φόρμα όλη την περίοδο. Συνεπώς, «εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα»…
