ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ από κορίτσια, λίγο πριν και λίγο μετά τα 20, που έχουν όλον τον αυθορμητισμό και την ξενοιασιά της ηλικίας τους: γελάνε, κάνουν πηγαδάκια, τσεκάρουν τα κινητά τους, μιλούν με νεανική φυσικότητα. Πριν από λίγους μήνες, αυτά τα κορίτσια ανέβασαν το πόλο και την Ελλάδα στα ουράνια. Ανήκουν στο ρόστερ της εθνικής ομάδας πόλο γυναικών, που έπειτα από μια εξαιρετική γενική εμφάνιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Σιγκαπούρη επικράτησε με 12-9 επί της Ουγγαρίας στον τελικό κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Είναι η δεύτερη φορά που η «επίσημη αγαπημένη» ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μετά το μακρινό 2011.
Τα κορίτσια που απαρτίζουν σήμερα την εθνική ομάδα ήταν τότε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Αλλά εδώ και κάποια χρόνια, το πόλο είναι η ζωή τους. Πριν πάρουν το εισιτήριο για την ομάδα των γυναικών, είχαν όλες τους περάσει από τις Εθνικές Παίδων και Νεανίδων. Η «παλιά» της παρέας είναι η τερματοφύλακας Ιωάννα Σταματοπούλου, στα 27 της σήμερα και μέλος της Εθνικής από το 2018, ενώ βενιαμίν είναι η Ντένια Κουρέτα, 20 ετών, που έγινε μέλος της ομάδας μόλις φέτος – η συνομήλική της Φωτεινή Τριχά είναι στο ρόστερ από το 2021.
Το πρόγραμμα ενός επαγγελματία αθλητή είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, γι’ αυτό, ανάμεσα στις πολλές προπονήσεις και μετακινήσεις καταφέρνουμε να δώσουμε ραντεβού… στο νερό και το Δημοτικό Κολυμβητήριο Καλλιθέας με κάποιες από τις αθλήτριες της Εθνικής. Εξάλλου, η καθεμία έχει και τη δική της ομάδα στην οποία παίζει, ενώ κάποιες από αυτές, όπως η αρχηγός Ελευθερία Πλευρίτου, παίζουν σε ομάδες του εξωτερικού.
ΤΟ «RESTART» ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
Ανήκουν σε μια εθνική ομάδα που με τα χρόνια έχει αναδειχθεί σε ισχυρή δύναμη της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης, με 14 συνολικά μετάλλια σε παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ένα εκ των οποίων Ολυμπιακό (αργυρό, Αθήνα 2004). Δημιουργεί αυτό στις ίδιες ένα επιπλέον βάρος όταν καλούνται να φορέσουν τα χρώματα της χώρας τους μέσα στο νερό; «Το βάρος πάντα υπάρχει και θα υπάρχει. Το θέμα είναι να μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε. Για πολλά χρόνια δεν μπορούσαμε γιατί θέλαμε να περάσουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ξανά. Πάντα ήταν ένα βάρος ότι έπρεπε να το κάνουμε. Μας έφυγε ένα άγχος με αυτό, ότι το καταφέραμε. Οπότε αρχίσαμε να παίζουμε και πιο ελεύθερα», εξηγεί η Ιωάννα Σταματοπούλου, που συχνά είναι και αυτή που ηγείται της κουβέντας μας, αναφερόμενη στου Ολυμπιακούς του Παρισιού, όπου τερμάτισαν στην έβδομη θέση.
Τονίζει κιόλας το γεγονός ότι από τον Νοέμβριο του 2024 την ομάδα ανέλαβε προπονητικά ο Χάρης Παυλίδης, ένας προπονητής «πολύ καλός και πολύ έμπειρος». Αλλά και η ίδια η σύσταση της ομάδας έρχεται να προσθέσει στη δυναμική της: «Εχουμε κάποιες έμπειρες παίκτριες και κάποια κορίτσια που είναι νεότερα αλλά έχουν πολλή όρεξη. Επομένως, η εμπειρία και η νεότητα ήταν το “κλειδί” για τις επιτυχίες που είχαμε ως τώρα», θα πει η τερματοφύλακας.
Η συμπαίκτριά της, Χριστίνα Σιούτη, από την πλευρά της, δεν κρύβει βέβαια πως «πήγαμε με μια λίγο περίεργη διάθεση γιατί είχαμε συμμετάσχει σε ένα τουρνουά στην Ουγγαρία, στο οποίο δεν είχαμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αλλά με το που φτάσαμε στη Σιγκαπούρη αλλάξαμε εντελώς την προσέγγισή μας και μπήκαμε στο κλίμα του Παγκοσμίου. Μετά όλα κύλησαν πολύ καλά, εκτός από το πρώτο παιχνίδι που χάσαμε, αλλά ήμασταν κοντά στο σκορ, οπότε δεν ήταν κάτι που μας έβγαλε εκτός πλάνου, συνεχίσαμε κανονικά», λέει.
Νομίζω πως μετά το παιχνίδι με την Αυστραλία και το γκολ που πέτυχε η Μαρία (σ.σ.: Μυριοκεφαλιτάκη), όλες πιστεύαμε ότι πάμε να το πάρουμε.
Υπήρξε εκείνη η «στροφή» κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος που ένιωσαν πραγματικά την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να πουν «το ’χουμε»; «Νομίζω πως μετά το παιχνίδι με την Αυστραλία και το γκολ που πέτυχε η Μαρία (σ.σ.: Μυριοκεφαλιτάκη), όλες πιστεύαμε ότι πάμε να το πάρουμε», παραδέχεται η Ντένια Κουρέτα, αναφερόμενη στο «buzzer beater» που πέτυχε η Μυριοκεφαλιτάκη και το 7-8 που ήρθε δύο δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη τού Αυστραλία – Ελλάδα.
Γυρνώντας νοητά στη μεγάλη βραδιά του τελικού με την Ουγγαρία, η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη, με τη σειρά της, δεν κρύβει πως ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει πραγματικά τι συνέβη, «είναι ακόμη λίγο νωπό». «Βασικά, πρέπει να είναι η αρχή για ένα ωραίο ταξίδι με διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο», θα σχολιάσει, κάτι που θα βρει σύμφωνες και τις συμπαίκτριές της. Η Ιωάννα Σταματοπούλου υπογραμμίζει πως στον πρωταθλητισμό, ούτως ή άλλως, δεν μπαίνει ποτέ τελεία: «Για κάθε επιτυχία, πρέπει να έρχεται και μία επόμενη. Οπότε δεν πρέπει να κολλάς στο ότι κατάφερες κάτι. Γιατί μετά θα έρθουν άλλοι και θα κερδίσουν το επόμενο. Οπότε, είσαι συνέχεια σε μια εγρήγορση, δεν το χαίρεσαι και πολύ. Εμείς τουλάχιστον είχαμε ένα καλοκαίρι τώρα, νομίζω το χαρήκαμε όλες και ξεκουραστήκαμε. Μια επιτυχία πρέπει να τη θυμάσαι, αλλά όταν είσαι στην πισίνα να την ξεχνάς».
«Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου είναι από μόνο του πολύ μεγάλο. Οπότε, θες πάντα το καλύτερο», θα συμπληρώσει. Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη πως το να αγωνίζονται οι αθλήτριες με την Εθνική έχει και τις δικές του ιδιαιτερότητες από μόνο του. Με τις συμπαίκτριές τους στις βασικές τους ομάδες έχουν μια καθημερινή επαφή για δέκα μήνες τον χρόνο, ως Εθνική συναντιούνται μεταξύ τους μόλις για 1-2 μήνες ετησίως. «Εχει σίγουρα μεγαλύτερη προσμονή όλο αυτό, αλλά και με τις ομάδες μας έχουμε μεγάλους στόχους και παλεύουμε όλη τη χρονιά για αυτούς», θα πει η Χριστίνα Σιούτη.
«ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ»
Τα κορίτσια της Εθνικής βρίσκονται σε μια ηλικία που για πολλούς είναι συνώνυμη της ξεγνοιασιάς. Οχι όμως και για τις ίδιες, μιας και «ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες». Τη μέρα της συνάντησής μας, λόγου χάρη, βρίσκονταν στην προπόνηση από τις οκτώ το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι, οπότε και ξεκίνησαν για το ραντεβού μας. Ηταν τυχερές γιατί εκείνη τη μέρα είχαν ρεπό το απόγευμα, αλλιώς, θα έπρεπε να ξαναφύγουν λίγο μετά για την απογευματινή τους προπόνηση.
«Ολα δύσκολα είναι», θα πει η Φωτεινή Τριχά. «Προσωπικά, με κρατάει το ότι αγαπώ αυτό που κάνω», θα συμπληρώσει – έτσι κι αλλιώς, το πρόγραμμά τους είναι τόσο απαιτητικό που μόνο έτσι μπορεί κανείς να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Οπως εξηγεί πάντως και η Χριστίνα Σιούτη, ήταν σε πιο μικρή ηλικία που όλο αυτό έμοιαζε πιο δύσκολο, «έχανες εκδρομές, βόλτες με τους φίλους σου». Πλέον, το πόλο είναι η ζωή και η δουλειά τους και λίγο-πολύ και ο κύκλος που έχουν δημιουργήσει είναι μέσα από το άθλημά τους, οπότε υπάρχει σύμπλευση.
Οι ίδιες είναι τυχερές γιατί βιοπορίζονται από το πόλο – ακόμα και αν έχουν πολύ χαμηλότερες οικονομικές απολαβές από τους άντρες αθλητές. Δεν είναι λίγες όμως οι αθλήτριες που χρειάζεται να κάνουν και άλλη δουλειά παράλληλα, κάτι που δεν επιτρέπει την αφοσίωση που απαιτείται για να κρατιέται συνολικά το άθλημα σε ένα υψηλό επίπεδο.
Οι περισσότερες πρωταθλήτριες σπουδάζουν παράλληλα: άλλες Ιατρική, άλλες Διοίκηση Επιχειρήσεων, άλλες Ναυτιλιακά. Η σχολή για καθεμία από αυτές έρχεται να μειώσει ακόμα περισσότερο τον λίγο ελεύθερο χρόνο που τους απομένει, μιας και με αυτή καταπιάνονται κυρίως εκτός πισίνας. Αλλά το να σπουδάσουν είναι σημαντικό για εκείνες, όπως θα υπογραμμίσει η Σοφία Τορνάρου, γιατί «είναι απαραίτητο να μπορείς να βιοποριστείς κάπως, όταν τελειώσει η καριέρα σου».
«ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΕΚΕΙ»
Τις ρωτώ αν σκέφτονται όταν «κρεμάσουν τα σκουφάκια τους» να συνδυάσουν κάπως τις τωρινές τους σπουδές με τον χώρο του αθλητισμού. Δεν το έχουν σκεφτεί πολύ, αλλά η Σοφία Τορνάρου δεν κρύβει πως «θα ήταν ωραίο να μπορείς να συνεχίσεις και να βοηθήσεις, όταν έχεις δει από μέσα πώς είναι η κατάσταση, να εξελιχθεί το άθλημα, και οι αθλητές γενικότερα. Λείπουν πολλά από τον αθλητισμό».
Είναι ένας κύκλος από θυσίες ο πρωταθλητισμός, όχι μόνο για μια αθλήτρια αλλά και για την οικογένειά της. Η Τορνάρου, λόγου χάρη, λέει πως μεγάλωνε στον Αγιο Στέφανο, οπότε ως μαθήτρια οι γονείς της έπρεπε κάθε μέρα να την πηγαίνουν στην προπόνηση στο Χαλάνδρι και έπειτα να πηγαίνουν στη δουλειά τους στον Πειραιά. Λείπουν λοιπόν οι υποδομές που χρειάζονται, ενώ τα κορίτσια δεν κρύβουν πως σε πολλά αθλητικά σωματεία δεν προσφέρεται ιατρική κάλυψη. Οι ίδιες είναι τυχερές γιατί βιοπορίζονται από το πόλο – ακόμα και αν έχουν πολύ χαμηλότερες οικονομικές απολαβές από τους άντρες αθλητές. Δεν είναι λίγες όμως οι αθλήτριες που χρειάζεται να κάνουν και άλλη δουλειά παράλληλα, κάτι που δεν επιτρέπει την αφοσίωση που απαιτείται για να κρατιέται συνολικά το άθλημα σε ένα υψηλό επίπεδο.
Οι ίδιες πάντως έως τώρα τα έχουν καταφέρει λαμπρά. Επόμενος μεγάλος στόχος τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2028. «Οταν ξεκινάς κάτι και φτάνεις στην κορυφή, πρέπει να μείνεις εκεί», συμφωνούν, πριν βάλουν τα μαγιό τους για μια βουτιά, χωρίς κανόνες και ανταγωνισμό.
