Οι μεθυσμένοι, οι άμυαλοι και οι τεμπέληδες το απόλαυσαν. Είχαν πει πως δεν θα τραγουδούσαν σε αυτό το ματς, αλλά οι καλύτερες βραδιές δεν προγραμματίζονται, απλώς συμβαίνουν και ναι τελικά, ήταν η βραδιά τους.
Χαοτική, άγρια, με πολλά λάθη αλλά σαν καθρέφτης του εαυτού τους, μια πάλη απέναντι στο σύστημα. Στριμωγμένοι στις διαλυμένες, βρώμικες κερκίδες, οι οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο δεν είδαν την ομάδα τους να παίρνει τη νίκη που άξιζε απέναντι στη Μπαρτσελόνα την Κυριακή, αλλά σε ένα ξεραμένο και κατεστραμμένο γήπεδο, εκεί όπου το VAR ήταν απλώς ένα ακόμη πράγμα που απέτυχε, είδαν την ομάδα τους να μάχεται και να το κάνει με τον δικό της τρόπο, επιτιθέμενη με πάθος απέναντι σε μια ομάδα με προϋπολογισμό 18 φορές μεγαλύτερο.
Ξεκίνησε ως διαμαρτυρία και δεν έπαψε ποτέ να είναι αυτό, αλλά έγινε και κάτι παραπάνω, κάτι διασκεδαστικό.
Οι οπαδοί ήταν εξοργισμένοι, καταπονημένοι από χρόνια εγκατάλειψης, και μετά προσβεβλημένοι, αλλά δεν μπορούσαν να μην το απολαύσουν. Διαμαρτυρία και πάρτι μαζί. Τρεις μέρες μετά τη μαθηματική πρόκριση της Ράγιο στο Conference League, μιας ομάδας που δεν βρίσκεται απλώς στη γειτονιά, αλλά είναι η ίδια η γειτονιά, σχεδόν κωμικά ασύμβατη με την ευρωπαϊκή σκηνή, οι οπαδοί της ανακοίνωσαν αποχή.
Την ίδια στιγμή, οι παίκτες της ομάδας κοίταξαν στα μάτια στους Καταλανούς και, άξιζαν πολλά περισσότερα από την ισοπαλία 1-1.
Αν δεν υπήρχε το πέναλτι του Λαμίν Γιαμάλ, που το χαλασμένο VAR δεν μπορούσε να αναιρέσει, ίσως να είχαν πάρει τη νίκη. Αν δεν υπήρχε ο τερματοφύλακας Τζοάν Γκαρσία, σίγουρα θα την είχαν κατακτήσει.
Και όμως η Ράγιο Βαγιεκάνο, πίσω από την εικόνα της καλής ομάδας που έδειξε στο ματς με την Μπαρτσελόνα, αλλά και με την πρόκριση της στον όμιλο του Conference League, ουσιαστικά βιώνει έναν “εμφύλιο” πόλεμο μεταξύ των οπαδών και του προέδρου.
Όπως έχει πει ο εξτρέμ, Άλβαρο Γκαρσία: «Καμιά φορά αναρωτιέμαι: Πώς βρισκόμαστε εδώ, με αυτά που έχουμε;»
Και αυτά που έχουν είναι κυρίως… χάος. Ένας οργανισμός υπό κατάρρευση. Ένα κλαμπ όπου ο αρχηγός παραδίδει το περιβραχιόνιο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεταχείριση του προσωπικού. Όπου δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το προπονητικό κέντρο. Όπου το γήπεδο αποτυγχάνει στις επιθεωρήσεις κτιρίων. Όπου οι πρίζες είναι ανοιχτές, τα καλώδια εκτεθειμένα.
Κατεστραμμένα καθίσματα. Υπερχείλιση στις τουαλέτες. Βρύσες που δεν δουλεύουν. Και αν όλα αυτά έχουν κάτι το “χαριτωμένα τραγικό”, κάτι μοναδικά αυθεντικό, παραμένουν άλυτα προβλήματα. Υπάρχει ο κίνδυνος να εξιδανικεύσει κανείς τη φτώχεια και τη βρωμιά, να παρουσιάσει τις αποτυχίες ως «αυθεντικότητα». Όπως έλεγε η ανακοίνωση των οπαδών αυτή την εβδομάδα: Ναι, είναι ταπεινοί. Ναι, γιορτάζουν τη συνοικία τους, με την συνειδητά εργατική, αριστερή ταυτότητα. Και όχι, δεν αγαπούν τη χλιδή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζουν έτσι.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι η αίσθηση πως αυτή η κατάσταση δεν είναι τυχαία, αλλά σκόπιμη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ιδιοκτήτης και πρόεδρος, Ραούλ Μαρτίν Πρέσα, θέλει να είναι τα πράγματα. Θέλει σίγουρα να μετακομίσει η ομάδα σε νέο γήπεδο, χρηματοδοτούμενο από την τοπική αυτοδιοίκηση, μια απόφαση που ο προπονητής Ίνιγο Πέρεθ, μιλώντας εκ μέρους όλων, δήλωσε πως θα είναι «καταστροφική».
Υπάρχει η υποψία ότι αυτό είναι το κλασικό κόλπο: να αφήνεις κάτι να διαλυθεί, ώστε μετά να μπορείς να πεις πως πρέπει να μετακομίσεις. Η ιδέα ότι το “Βαγιέκας” δεν είναι κατάλληλο για την Ευρώπη είναι κάτι που ο Πρέσα έχει υιοθετήσει. Το γήπεδο είναι τόσο κακό που προκαλεί υποψίες. Είναι δημοτικό, αλλά ο ενοικιαστής δεν έχει κάνει τίποτα για να το συντηρήσει.
Ο Πρέσα, που βρίσκεται στο αντίθετο πολιτικό άκρο από τους οπαδούς, που είναι περήφανοι για την αριστερή, εργατική τους ταυτότητα, πάντα έδειχνε να απεχθάνεται τους φιλάθλους και το αίσθημα είναι αμοιβαίο. Η επικοινωνία έχει περιοριστεί σχεδόν αποκλειστικά σε προσβολές. Σε κάθε αγώνα, ολόκληρο το γήπεδο τραγουδάει για να τον διώξει. Το ότι εξακολουθεί να παραμένει είναι μερικές φορές ειλικρινά ακατανόητο. Τα γκράφιτι γύρω από το γήπεδο απαιτούν την αποχώρησή του. Ο πρώην προπονητής Μίτσελ Σάντσεθ, από τους πιο αγαπημένους στη… γειτονιά, τον έχει κατηγορήσει δημόσια, λέγοντας πως ποτέ δεν ανήκε εδώ.
Το Σαββατοκύριακο αυτό, η διαίρεση δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη. Όταν οι οργανωμένοι οπαδοί δήλωσαν πως «ως εδώ ήταν», διαμαρτυρόμενοι για την εγκατάλειψη του συλλόγου, ο Πρέσα απάντησε λέγοντας πως ήταν απλώς οι Bukaneros, οι ultras της Ράγιο πίσω από το τέρμα. Ισχυρίστηκε πως ανάγκασαν άλλους φιλάθλους να τους υποστηρίξουν, συμπεριφερόμενοι σαν μαφιόζοι. Τους αποκάλεσε “τεμπέληδες, άμυαλους και μεθυσμένους”. Είπε πως δεν σέβονται τους συντρόφους τους.
Είναι, ισχυρίστηκε, το αντίθετο από τις αξίες της γειτονιάς.
Στη μέση βρίσκονται η ομάδα και ο προπονητής της, ο Πέρεθ. «Οι οπαδοί έχουν τους λόγους τους. Η οικογένειά μου είναι στις κερκίδες και βλέπει την παρακμή, βλέπει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα», είπε προσπαθώντας να κρατήσεις τις ισορροπίες.
Και έτσι ξεκίνησε η πρώτη διαμαρτυρία — ήσυχα, με συνθήματα κατά του Πρέσα που σιγά σιγά δυνάμωναν. Καθώς περνούσε το πρώτο ημίχρονο, άρχισαν να ξεδιπλώνονται πανό, το ένα μετά το άλλο, με κάθε ένα να δίνει και έναν λόγο για να τον απορρίψουν: «Για την εγκατάλειψη του σταδίου μας», «Για το ότι δεν ακούει ποτέ τους φιλάθλους», «Για την κακομεταχείριση της γυναικείας ομάδας», «Για την εγκατάλειψη της ακαδημίας», «Για την άρνηση της συμφωνίας ανταλλαγής εισιτηρίων», «Για το ότι έντυσε το γήπεδο στο πένθος».
Το δέκατο πανό μόλις είχε αναρτηθεί όταν δόθηκε το πέναλτι στη Μπαρτσελόνα, με τον Λαμίν Γιαμάλ να πέφτει στην περιοχή και να εκτελεί ο ίδιος την εσχάτη των ποινών.
«Νόμιζα πως ο διαιτητής θα το έβλεπε, δεν θα γινόταν τίποτα… και τότε μάθαμε ότι δεν υπήρχε VAR», είπε ο Πεπ Τσαβαρία. Πριν τον αγώνα, ο διαιτητής Ματέο Μπουνσκέτς Φερέρ είχε ενημερώσει τους δύο προπονητές πως το VAR δεν λειτουργούσε, αλλά προσπαθούσαν να το επιδιορθώσουν. Στον πάγκο του ο Πέρεθ είχε γίνει έξαλλος, κλωτσώντας το iPad. «Ντρέπομαι», είπε. Αν και ίσως θα έπρεπε να ντρέπεται περισσότερο η λίγκα.
Καθώς οι ομάδες περίμεναν στο τούνελ για το δεύτερο ημίχρονο, ο Ίσι Παλαθόν είπε στους συμπαίκτες του ότι ο διαιτητής, έχοντας δει επανάληψη, παραδέχτηκε πως έκανε λάθος. «Τον τιμά που το παραδέχτηκε», είπε αργότερα. «Ήμουν έξαλλος όταν συνέβη και θα μπορούσα να πω φρικτά πράγματα, αλλά δεν θα το κάνω. Είναι άνθρωπος».
Αλλά η Ράγιο δεν σκόπευε να το αφήσει έτσι. Το “Βαγιέκας” ζωντάνεψε, η ένταση ανέβηκε, οι οπαδοί ενώθηκαν από την αδικία. Πάνω απ’ όλα, τους κινούσε η ομάδα τους. Στο πρώτο ημίχρονο είχαν παίξει καλά, με τον Γκαρσία να κάνει εκπληκτική απόκρουση. Τώρα ήταν σε κατάσταση επιτάχυνσης. Κάθε μαρκάρισμα ήταν ένσταση. Κάθε επίθεση, απειλή. Όλα έντονα. Και, πάνω απ’ όλα, απίστευτα διασκεδαστικά.
«Ήταν χαοτικά», είπε ο Φρένκι ντε Γιονγκ κι έτσι τους αρέσει.
Ο Αντόνι Ιραόλα το είχε αποκαλέσει κάποτε «οργανωμένο χάος». Ο Πέρεθ, ο βοηθός του, που δεν πήρε άδεια εργασίας στην Αγγλία και έμεινε πίσω, έχει διατηρήσει αυτή τη φιλοσοφία: ένταση και μόνο ένταση…
Και όταν ο Φραν Πέρεθ -ο μοναδικός παίκτης που κόστισε κάτι φέτος (1 εκατ. ευρώ)- βρέθηκε στο δεύτερο δοκάρι και πέτυχε το 1-1, όλοι ήξεραν ότι το άξιζαν.
Στο τέλος, στάθηκαν μπροστά στους οπαδούς.
Η ένωση ολοκληρώθηκε. Αν και ο πρόεδρος τους είχε αποκαλέσει τεμπέληδες, μεθυσμένους και άμυαλους, εκείνοι το πανηγύρισαν με την ψυχή τους, σαν να μην υπήρχε αύριο.
Έξω από το γήπεδο, μετά τα μεσάνυχτα, οι οπαδοί περίμεναν ακόμα τους παίκτες. Μέσα στο “Βαγιέκας” τα πανό παρέμεiναν αναρτημένα για την επόμενη “μάχη” με τον Ραούλ Μαρτίν Πρέσα…
