«Κοίταξα δεξιά και αριστερά και είδα ότι ήμουν δεύτερος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκλαιγα και γέλαγα μαζί. Ενιωσα ότι τα άσχημα τελείωσαν. Οτι πήρα τη ζωή μου πίσω. Λύτρωση. Αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον άνθρωπο που χάρισε, πριν από ελάχιστα εικοσιτετράωρα, τη μεγαλύτερη διάκριση στο ελληνικό κανό: τον Στέφανο Δημόπουλο. Ο 27χρονος πρωταθλητής κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ολυμπιακό αγώνισμα C1 1000 μ., στο Μιλάνο, και έμεινε ελάχιστα δευτερόλεπτα πίσω από τον Ολυμπιονίκη του Παρισιού Μάρτιν Φούσκα.
Για να φτάσει μέχρι εκεί όμως εργάστηκε από delivery μέχρι ηλεκτροσυγκολλητής επίπλων προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά του και επιβίωσε με τα χρήματα που έπαιρνε από το ταμείο ανεργίας για να κυνηγήσει το όνειρό του.
Για πολλούς αθλητές και αθλήτριες έχουμε χρησιμοποιήσει το δημοσιογραφικό κλισέ ότι «η ζωή τους θα μπορούσε να γίνει ταινία». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τη ζωή του Στέφανου. Μια ζωή με πολλές στερήσεις, που τα βήματά του τα οδηγούσε σαν φωτεινό αστέρι το αγαπημένο του άθλημα.
Αυτό το άθλημα που πριν από, περίπου, έξι χρόνια αναγκάστηκε να αφήσει προκειμένου να εργαστεί για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Και όμως, τότε, συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα ταλέντα του κόσμου. Είχε κατακτήσει χάλκινα μετάλλια στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό κάτω των 18 αλλά, στην Ελλάδα, δυστυχώς, η πλειονότητα των χορηγών έρχεται να υποστηρίξει έναν αθλητή μόνο αφού καθιερωθεί, με αποτέλεσμα πολλά ταλέντα να χάνονται.
Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τον πρωταθλητή του κανό εάν δεν υπήρχε μέσα του η αγάπη για τον αθλητισμό, μία αγάπη που κανένα πρόβλημα δεν κατάφερε να σβήσει.
«Υπέφερα»
«Το 2019 άργησα να κάνω προπόνηση και η χρονιά δεν πήγε καλά. Στη συνέχεια, ήρθε στον κόσμο ο γιος μου και επέλεξα να αφήσω τον αθλητισμό και να βρω δύο δουλειές για να επιβιώσουμε. Εργάστηκα ως διανομέας και σε εργοστάσιο παραγωγής επίπλων. Σιγά σιγά έγινα ηλεκτροσυγκολλητής. Μέσα μου υπέφερα. Ενιωθα ότι πέταξα όλα αυτά που είχα πετύχει στον αθλητισμό. Ηταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Θα τα θυμάμαι μέχρι να πεθάνω. Εύχομαι να μην υπάρξουν άλλες τέτοιες στιγμές. Στενοχωριόμουν για τον εαυτό μου. Το 2022 άφησα την απογευματινή εργασία για να κάνω λίγη προπόνηση. Αυτή η προπόνηση όμως δεν έφτανε για πρωταθλητισμό. Είδα όμως ότι ακόμα και με τόσο λίγη προπόνηση επανερχόμουν. Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε εμένα και το 2023 μπήκα και πάλι στην εθνική ομάδα. Αφησα τη δουλειά καθώς υπήρχε το ταμείο ανεργίας για βοήθεια. Ηθελα να προετοιμαστώ για τους Ολυμπιακούς. Στο Παγκόσμιο, που έδιναν προκρίσεις, αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις και έμεινα για λίγο εκτός τελικού. Ηξερα ότι δεν θα μπορούσα στον μικρό τελικό να κάνω αντίστοιχη κούρσα. Ομως το ότι έφτασα κοντά στην πρόκριση χωρίς ολοκληρωμένο πρόγραμμα προετοιμασίας με έκανε να πιστέψω σε εμένα. Με στήριξε και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και στον επόμενο αγώνα έχασα την πρόκριση για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Στενοχωρήθηκα αλλά κατάλαβα ότι μπορώ».
Ο Στέφανος είναι χείμαρρος και δύσκολα μπορείς να τον διακόψεις. Αφηγείται τον τρόπο που μπήκε στον «κόσμο του κανό», μέσα από τον Ιστιοπλοϊκό Ομιλο Θεσσαλονίκης, λέει για τα ξένοιαστα παιδικά χρόνια όταν μαζί με την παρέα του τράβαγαν κουπί στα νερά του Θερμαϊκού και ύστερα… σκοτεινιάζει…
Ηταν η εποχή με τα πολλά προβλήματα… Η εποχή που αναγκάστηκε να αφήσει το αγαπημένο του άθλημα. Και, ύστερα, έρχεται και πάλι το… φως. Είναι η επιστροφή.
«Μετά τους Ολυμπιακούς του Παρισιού η διοίκηση της ομοσπονδίας άλλαξε και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τα… πατήματά τους. Τον περασμένο Μάρτιο έκανα αίτημα για να πάω σε ένα προπονητικό κοινόβιο στην Πορτογαλία και η ομοσπονδία μού κάλυψε τα έξοδα. Από τότε είναι δίπλα μου και με βοηθάει όπως και όσο μπορεί. Είναι αδύναμη όμως γιατί είναι μικρή ομοσπονδία. Οι δικοί μου άνθρωποι αποτελούν το στήριγμα και τη χαρά μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ να τους προσφέρω τίποτα. Το μόνο που παίρνουν από εμένα είναι η χαρά τού ότι πραγματοποιώ τα όνειρά μου».
Ο 27χρονος έχει έναν εξάχρονο γιο, τον Αγγελο. Ο μικρός ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει τη σπουδαία επιτυχία του πατέρα του και ίσως το ασημένιο παγκόσμιο μετάλλιο να μην τον ικανοποιήσει όσο τα πολλά χρυσά που του προσφέρει ο Στέφανος ύστερα από κάθε πανελλήνιο.
Για να έρθουν αυτές οι διακρίσεις ο Στέφανος Δημόπουλος οδηγεί, σχεδόν, καθημερινά δύο ώρες για να κάνει τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Γιαννιτσά – Θεσσαλονίκη. «Ο Θερμαϊκός δεν είναι πάντα κατάλληλος για προπόνηση και για να μη χάνω χρόνο πηγαίνω κατευθείαν στα Γιαννιτσά όπου με δέχονται με μεγάλη αγάπη. Και στον όμιλό μου, στη Θεσσαλονίκη, με αγαπάνε. Είναι ο όμιλος που έμαθα το άθλημά μου», λέει με υπερηφάνεια.
Στο πρόσφατο παγκόσμιο, ο πρωταθλητής μπήκε σε δύο τελικούς. Η είδηση πέρασε στα… ψιλά ή δεν μπήκε καθόλου στα ελληνικά ΜΜΕ. Στα 500 μ. κατέλαβε την 6η θέση. Και την επόμενη ημέρα ήρθε η σειρά των 1000 μ. Ο νεαρός πρωταθλητής του C1 έπιασε το κουπί στο χέρι και, ίσως, στο μυαλό του να ήρθε το μηχάνημα με το οποίο κόλλαγε τα σιδερένια έπιπλα.
Αγωνίστηκε για την οικογένειά του. Το εαυτό του. Για τις στιγμές που έχασε. Για τα όνειρά του. Και λίγο πριν από τον τερματισμό κοίταξε γύρω του. Μπροστά του υπήρχε ένας «χρυσός» Ολυμπιονίκης, δίπλα του κανένας και πίσω του αθλητές που κάνουν προπόνηση σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Ηταν δευτεραθλητής κόσμου.
«Επιασα πάτο και ανέβηκα ξανά»
«Ετρεμα. Εκλαγα. Γέλαγα. Δεν ήξερα τι θέλω να κάνω. Ενιωσα ότι τελείωσαν όλα τα άσχημα και έρχονται τα καλά. Ηταν σαν να πήρα πίσω τη ζωή που έχασα. Επιασα πάτο και ανέβηκα ξανά. Αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου. Οι δικοί μου άνθρωποι με βοήθησαν και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω. Χάρη σε αυτούς ακολούθησα τα όνειρά μου και αυτό το μετάλλιο είναι και δικό τους. Μέχρι τώρα η ανταμοιβή όλων αυτών είναι η χαρά που παίρνουν επειδή πετυχαίνω τα όνειρά μου. Τώρα ελπίζω ότι θα μπορέσω να τους βοηθήσω και εγώ. Είμαι τυχερός που έχω αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου».
Κάποιος που έχει ζήσει όσα έχει ζήσει ο Στέφανος Δημόπουλος και έχει καταφέρει να βγει νικητής απέναντι σε παιχνίδια που του έπαιξε η μοίρα, από την εφηβική ακόμα ηλικία, είναι γεννημένος νικητής σε όλα τα πεδία της ζωής.
Ο αθλητικός στόχος του πρωταθλητή είναι ένας: «Θέλω να γίνω ο καλύτερος στο άθλημά μου. Οχι ο αθλητής με τη μία νίκη. Θέλω να έχω διάρκεια. Το μόνο που χρειάζομαι είναι οικονομική υποστήριξη γιατί αυτό θα «πάρει» από πάνω μου πολλά προβλήματα. Θα αφοσιωθώ σε αυτό που κάνω και θα δουλέψω όπως οι επαγγελματίες.
Τώρα νιώθω ότι δεν μπορώ να προσφέρω αυτά που πρέπει στην οικογένειά μου και όταν τα σκέφτομαι αυτά στην προετοιμασία η ψυχολογική μου κατάσταση είναι κακή», δήλωσε ο πρωταθλητής στην «Καθημερινή».
Ο Στέφανος Δημόπουλος κατάφερε να ανεβεί στη 2η θέση του κόσμου με όση βοήθεια μπορούσε να του δώσει η χωρίς μεγάλες οικονομικές δυνατότητες ομοσπονδία του. Σύμφωνα με τους ανθρώπους του παγκόσμιου κανό πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του χώρου.
Ο ίδιος το απέδειξε ως έφηβος αλλά κανένας από τους επίσημους φορείς (υπουργείο Αθλητισμού κ.λπ.) δεν το πίστεψε. Αναγεννήθηκε από τις… στάχτες του και το αποδεικνύει και τώρα στην ανδρική κατηγορία. Μένει να δούμε εάν οι αθλητικοί φορείς της πολιτείας και η ιδιωτική πρωτοβουλία θα το πιστέψουν, για να μη χαθεί ακόμα ένας σπουδαίος αθλητής.
