Στις μεγάλες ομάδες, σύνολα που έχουν εθιστεί στους τίτλους και στα γρήγορα αποτελέσματα, η λέξη «υπομονή» δεν έχει θέση. Μία από αυτές είναι, φυσικά, και η Ρεάλ Μαδρίτης.
Η ιστορία του Μπερναμπέου βρίθει παραδειγμάτων όπου ακόμη και οι προπονητές που κατέκτησαν τίτλους έφυγαν από την… πίσω πόρτα. Οι απαιτήσεις είναι αμείλικτες στη Μαδρίτη: νίκες τώρα, τρόπαια τώρα, και το αύριο… αργότερα.
Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο, ο Τσάμπι Αλόνσο καλείται να χτίσει κάτι που εκ φύσεως απαιτεί χρόνο: μια ομάδα που λειτουργεί ως σύνολο, όχι ως άθροισμα σταρ και μονάδων.
Ο Κάρλο Αντσελότι, με τη φιλοσοφία του «αφήστε τους παίκτες να εκφραστούν», πρόσφερε ηρεμία αλλά και μεγάλα διαστήματα αστάθειας. Η Ρεάλ του Ιταλού προπονητή μπορούσε να αγγίζει το τέλειο σε κάποιες βραδιές, αλλά και να καταρρέει απροειδοποίητα.
Ο Αλόνσο δεν είναι αυτής της σχολής. Στη Λεβερκούζεν απέδειξε πως ξέρει να στήνει μηχανές που λειτουργούν με ακρίβεια, ακόμη κι αν δεν έχουν το βάθος και το ταλέντο του μαδριλένικου ρόστερ. Στη Ρεάλ θέλει να μεταφέρει αυτή τη φιλοσοφία: πειθαρχία, συνοχή, και τακτικό πλάνο που δεν καταρρέει στις δυσκολίες.
Ωστόσο, εδώ αρχίζει το πραγματικό δίλημμα. Μπορεί μια ομάδα γεμάτη σούπερ σταρ –από τον Εμπαπέ και τον Βινίσιους μέχρι τον Μπέλινγχαμ– να μπει σε καλούπια; Ο Ισπανός προπονητής ζητά όλοι να πιέζουν, όλοι να αμύνονται. Ομως, ο Εμπαπέ δεν είναι… κατασκευασμένος για να τρέχει πίσω από αντίπαλους μπακ. Ο Βινίσιους, με την εκρηκτική του ενέργεια, δείχνει πιο πρόθυμος αλλά η φύση του είναι καθαρά επιθετική.
Η εικόνα από το ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν ήταν αποκαλυπτική: οι Γάλλοι εκμεταλλεύτηκαν με χαρακτηριστική ευκολία τα κενά πίσω από τους δύο αστέρες. Οταν ένα οικοδόμημα στηρίζεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τότε, μοιραία, σε μια κακή βραδιά θα καταρρεύσει.
Υπάρχει, βέβαια, και η θετική πλευρά. Ο Αρντα Γκιουλέρ δείχνει μέχρι στιγμής να εξελίσσεται σε παίκτη-κλειδί, ένας οργανωτής που ζητά μπάλα και ανεβάζει όλη την ομάδα μαζί του. Ο νεαρός Χάισεν, με το πάθος που επιδεικνύει, βγαίνοντας σχεδόν πάντα μπροστά με την μπάλα δίνει άλλη διάσταση στην ανάπτυξη.
Ο Τσουαμενί ως «υβρίδιο» στόπερ-χαφ είναι μια τακτική καινοτομία που μπορεί να προσφέρει λύσεις σε ματς που απαιτούν ευελιξία. Εδώ βρίσκεται η δύναμη του Αλόνσο: να βλέπει το παιχνίδι σε φάσεις και καταστάσεις, όχι σε στατικά σχήματα.
Κι όμως, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο. Χρόνο που η Ρεάλ συνήθως δεν προσφέρει. Ηδη από τις πρώτες του εμφανίσεις στον πάγκο φάνηκαν οι δυσκολίες: αμήχανες συνεργασίες στην επίθεση, πειράματα με τριάδα στην άμυνα που δεν απέδωσαν άμεσα, και μια ισορροπία ανάμεσα στις πτέρυγες που δεν έχει βρεθεί ακόμη. Η δεξιά πλευρά μοιάζει «ορφανή», με τον Αρνολντ να ψάχνει στήριγμα και τον Ροντρίγκο πιθανότατα να αποχωρεί. Αντίθετα, η αριστερή πλευρά είναι υπερφορτωμένη, με Εμπαπέ και Βινίσιους να διεκδικούν τον ίδιο χώρο. Αυτή η ανισορροπία είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο νέος τεχνικός.
Χθες, η «βασίλισσα» έπαιξε… τόσο – όσο ώστε να μην μπλέξει σε περιπέτειες, επικρατώντας στην πρεμιέρα της στη La Liga της Οσασούνα χάρη στο εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Κιλιάν Εμπαπέ στο 51′.
Η ομάδα της Παμπλόνα αμύνθηκε μαζικά, κλείνοντας τους χώρους στη Ρεάλ, και η αλήθεια είναι ότι η τελευταία δυσκολεύθηκε πολύ και απείλησε μόνο με μακρινά σουτ, χωρίς να εντυπωσιάζει, αλλά παράλληλα να μην απειλείται με αποτέλεσμα να κλειδώσει το πρώτο τρίποντο για τη φετινή περίοδο.
Η ανάπτυξη του παιχνιδιού της Ρεάλ έδειξε έλλειψη ρυθμού και δημιουργίας φάσεων, ενώ αισθητή έγινε η αλλαγή στην τακτική, με τον Αλόνσο να δίνει προτεραιότητα στην πίεση και την ενέργεια.
Παρά τη νίκη, υπήρξε έντονη κριτική στη Μαδρίτη, που εστιάστηκε στην επιθετική έμπνευση, που είχε αποτέλεσμα τις περιορισμένες και αδιάφορες τελικές προσπάθειες. Ο Βινίσιους είχε κακές αποφάσεις στην τελική φάση, αν και έδειξε βελτιωμένη αμυντική συνεισφορά.
Οι πρώτοι μήνες του Αλόνσο στον σύλλογο δεν ήταν οι πιο εύκολοι. Εχοντας αναλάβει την αποστολή να κερδίσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, μεταφέροντας παράλληλα την τακτική του σε παίκτες που μόλις είχε γνωρίσει υπό τις κακές καιρικές συνθήκες των αγώνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετέτρεψε, ουσιαστικά, μερικά πολύ ανταγωνιστικά παιχνίδια σε φιλικά τεστ για να πειραματιστεί με τη νέα του ομάδα. Το μεγαλύτερο μέρος της διοργάνωσης αναλώθηκε σε ένα τυπικό σύστημα 4-3-3, αλλά ο Αλόνσο πειραματίστηκε και με ένα σύστημα τριών κεντρικών αμυντικών.
Η μέθοδος αυτή είχε στόχο την πιο γρήγορη προώθηση του παιχνιδιού με τον έναν μέσο να υποχωρεί για να σχηματίσει μια περιστασιακή τριάδα αμυνομένων, επιτρέποντας στα μπακ να ανεβαίνουν ψηλά.
Η άφιξη του Αλεξάντερ-Αρνολντ από τη Λίβερπουλ αυτό το καλοκαίρι έθεσε νέα ερωτήματα στον Αλόνσο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο 26χρονος μπακ μπορεί να είναι αναπόσπαστο κομμάτι στην κίνηση της Ρεάλ από τη δεξιά πλευρά, αλλά οι καλοκαιρινές του εμφανίσεις τον έκαναν συχνά να φτάνει με την μπάλα σε μια απομονωμένη ζώνη, κάτι που δεν είναι ακριβώς το στυλ του.
Στους έξι αγώνες της στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρξαν περιπτώσεις όπου η Ρεάλ υπερφόρτωσε την αριστερή πλευρά αφήνοντας τον Αλεξάντερ-Αρνολντ να μοιάζει με απομονωμένο «εξτρέμ» στην άλλη πτέρυγα.
«Ενα πράγμα που είναι ξεκάθαρο για μένα είναι ότι πρέπει να αμυνθούμε και με τους 11 παίκτες που πρέπει να συμμετέχουν ενεργά», δήλωσε ο Αλόνσο σε συνέντευξη Τύπου πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων. «Πρέπει να ενωθούν και να ξέρουν πώς να πιέζουν. Χωρίς αυτό, θα είναι όλα πολύ δύσκολα και γι’ αυτό όλοι μας έχουμε ευθύνη. Ο Βινίσιους, ο Μπέλινγκχαμ, ο Βαλβέρδε, ο Εμπαπέ, όλοι αυτοί στην κορυφή και η άμυνα πρέπει επίσης να πιέζει. Οσο πιο κοντά είμαστε, τόσο καλύτερες αποστάσεις θα έχουμε. Το πρώτο πράγμα που είπα: πρέπει να βελτιώσουμε τα κενά και τον τρόπο που επιτιθέμεθα και αμυνόμαστε».
Παρ’ όλα αυτά, οι προπονήσεις του Αλόνσο ήταν στοχευμένες, έντονες και σχολαστικές – συμπεριλαμβανομένης της χρήσης drones που κατέγραψαν τη δράση για μεταγενέστερη ανάλυση. Οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν ιδανικές, αλλά ο νέος προπονητής της Ρεάλ κατάφερε σιγά σιγά να μάθει τι ακριβώς απαιτείται για τη νέα σεζόν.
Η ουσία είναι ότι ο Αλόνσο βρίσκεται μπροστά σε ένα στοίχημα με δύο όψεις: αν καταφέρει να επιβάλει τη φιλοσοφία του χωρίς να «πνίξει» τη δημιουργικότητα των παικτών, τότε η Ρεάλ θα αποκτήσει τακτική συνοχή αντάξια του ταλέντου της. Αν όμως οι αστέρες του αντιδράσουν ή αν τα αποτελέσματα δεν έρθουν γρήγορα, τότε ο ίδιος κινδυνεύει να πέσει θύμα του άτεγκτου νόμου του Μπερναμπέου.
Και κάπου εδώ μπαίνει η λέξη που σπάνια ακούγεται στη Μαδρίτη: υπομονή. Χωρίς αυτήν, ακόμη και το πιο φιλόδοξο σχέδιο μπορεί να καταρρεύσει. Ο Αλόνσο, με τη φρεσκάδα και την τακτική του σκέψη, έχει όλα τα εφόδια να αφήσει εποχή. Το ερώτημα είναι αν η Ρεάλ θα του δώσει τον χρόνο να το αποδείξει.
