– Θέλεις, αγόρι μου, να έλθεις στον στίβο; «Οχι. Πάω ποδόσφαιρο».
Συνηθισμένος διάλογος ανθρώπων του στίβου με αγόρια έχοντα ικανότητες για το άθλημα. Συχνά, αντί για ποδόσφαιρο, απαντούν, «μπάσκετ». Μπορείτε, φυσικά, ν’ αντικαταστήσετε τη λέξη «στίβος» με σχεδόν οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Εξ ου και χαρακτηρίζω «ολετήρες» του ελληνικού αθλητισμού –ιδιαιτέρως του ανδρικού– αυτά τα δύο συναρπαστικά αθλήματα.
Τα περισσότερα αθλήματα στην Ελλάδα «χάνουν τα παιδιά τους» –κυρίως τ’ αγόρια– για χάρη του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ. Παιδιά με ύψος κατάλληλο για ελαφριά κατηγορία της άρσης βαρών, της πάλης ή του τζούντο (άρα, κοντά) και χαμηλό κέντρο βάρους ονειρεύονται να γίνουν ο νέος Γιάννης, Σπανούλης ή Σλούκας, όπως προγενέστερα φαντάζονταν εαυτόν κάτι σαν Γκάλη, Γιαννάκη ή Φασούλα. Αγόρια με «βαριά» σωματοδομή – για «βαρύ» άθλημα– οραματίζονται ν’ αποτελέσουν τον Ελληνα Μέσι ή Κριστιάνο. Ισως για τη φήμη και τη δόξα. Ισως για το χρήμα. Πιθανότερο για όλα. Και από κοντά, γονείς που «βλέπουν» στον «κανακάρη» τους κάποιον από αυτούς που προαναφέραμε, αλλά και την πιθανή λύση των βιοποριστικών του προβλημάτων, χωρίς ν’ αποκλείεται η ικανοποίηση δικών τους ανεκπλήρωτων επιθυμιών.
Αφορμή για το σχόλιο αυτό στάθηκαν οι ματαιώσεις προκριματικών αγωνισμάτων λόγω μικρής συμμετοχής στα πανελλήνια ηλικιακά πρωταθλήματα στίβου (Κ16, Κ18, Κ20). Ιδού η απόδειξη: Ακυρώθηκαν 19 προκριματικοί αγοριών και μόνο τρεις κοριτσιών. Αλλά και σε αγωνίσματα στα οποία δεν προβλεπόταν προκριματικός λόγω της φύσης τους (π.χ. αντοχή), η συμμετοχή ήταν σαφώς μικρότερη στων αγοριών.
Το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο. Πέραν όσων μπορεί να σκεφθούν αρμοδιότεροι εμού, ίσως πρέπει να εφαρμοσθεί από το κράτος πρόγραμμα εξεύρεσης ταλέντων.
