Ενα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο ήταν η συγκομιδή του ελληνικού πόλο από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. Η Ελλάδα έγινε η 4η χώρα που έφυγε από μία παγκόσμια διοργάνωση υδατοσφαίρισης έχοντας συλλέξει διακρίσεις και στις γυναίκες και στους άνδρες. Το μέγεθος των ελληνικών επιτυχιών είναι ακόμη μεγαλύτερο διότι και οι δύο ομάδες μας για να προετοιμαστούν γι’ αυτή τη διοργάνωση πήγαιναν από το ένα κολυμβητήριο στο άλλο και προπονήθηκαν μέχρι και σε πισίνα που βρίσκεται δίπλα σε σωρούς από χώματα και χωρίς αποδυτήρια.
Με το οικονομικό, σε κάποιες περιπτώσεις, να αποτελεί βραχνά και ένα μέλλον αβέβαιο, οι πολίστες και οι πολίστριές μας δεν βάζουν όρια στα αθλητικά όνειρά τους. Οι αγώνες στη νησιωτική χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας σηματοδότησαν την αρχή του νέου Ολυμπιακού Κύκλου και ο χαμηλός ηλικιακός μέσος όρος των δύο «γαλανόλευκων» συγκροτημάτων, σε συνδυασμό με το ταλέντο, αποτελεί προάγγελο για προκρίσεις και επιτυχίες στην «Πόλη των Αγγέλων», το 2028.
Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η εθνική ομάδα γυναικών κατέκτησε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Πρωτάθλημα Κόσμου. Το 2011, η Στεφανία Σάντα ήταν, σχεδόν, επτά ετών. Το κολυμβητήριο αποτελούσε, εκείνη την εποχή, ένα είδος παιχνιδιού για τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, η οποία στο σπίτι θαύμαζε την προθήκη με τις διακρίσεις των γονιών της, του πολίστα Πέτρε Σάντα και της πρωταθλήτριας κολύμβησης και «πιονέρο» της γυναικείας υδατοσφαίρισης Αγγελικής Λυμπεροπούλου.
«Οταν ήμουν μικρή, ζήλευα που είχαν τόσα μετάλλια. Τώρα όμως εγώ έχω το πιο σημαντικό», μας είπε γελώντας η 20χρονη και πρόσθεσε: «Το χρυσό ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Παίξαμε ωραίο πόλο. Το ευχαριστηθήκαμε. Από την άλλη πλευρά, ξεκινήσαμε τον νέο Ολυμπιακό Κύκλο με δύο χρυσά μετάλλια (σ.σ. World League και Παγκόσμιο). Στρώσαμε την αρχή του δρόμου για το Λος Αντζελες με χρυσάφι».
Στο στρατόπεδο του ανδρικού πόλο επικρατεί χαρμολύπη. Το χάλκινο μετάλλιο δεν αντικατοπτρίζει τις δυνατότητες της ομάδας. «Το χάλκινο αποτελεί επιβράβευση των κόπων μας. Η γεύση, όμως, είναι γλυκόπικρη γιατί αξίζαμε κάτι παραπάνω. Κάποιες στιγμές αδράνειας σε ακόμα μία διοργάνωση όπου όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Δεν σταματάμε. Συνεχίζουμε και θα φέρουμε το χρυσό. Συγχαρητήρια στα κορίτσια. Ευχαριστηθήκαμε την επιτυχία τους σαν να είχαμε κερδίσει εμείς», δήλωσε στην «Κ» ο 24χρονος Στάθης Καλογερόπουλος.
Ελλείψεις και θυσίες
«Τα αγαθά κόποις κτώνται», λέει ο λαός και οι εθνικές ομάδες μας κοπίασαν πολύ για να κατακτήσουν αυτά τα μετάλλια. «Δεν υπάρχουν πισίνες και αυτές που υπάρχουν δεν επιτρέπεται να τις χρησιμοποιήσουμε. Για την προετοιμασία πηγαίναμε σαν τσιγγάνοι από πισίνα σε πισίνα. Προπονηθήκαμε στον Αγιο Κοσμά, όπου υπάρχει ένα κολυμβητήριο ανάμεσα σε χώματα από το εργοτάξιο του Ελληνικού και χωρίς αποδυτήρια. Μόνο την τελευταία εβδομάδα πήγαμε στο ΟΑΚΑ. Δεν γίνεται να μη ξέρεις την άλλη μέρα πού θα κάνεις προπόνηση και να περιμένεις μήνυμα από τον προπονητή για να μάθεις. Θα έπρεπε οι εθνικές να έχουν το δικό τους κολυμβητήριο», υπογράμμισε η Στεφανία Σάντα.
Ηταν ένα όνειρο – «Το χρυσό ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Παίξαμε ωραίο πόλο. Το ευχαριστηθήκαμε. Από την άλλη πλευρά, ξεκινήσαμε τον νέο Ολυμπιακό Κύκλο με δύο χρυσά μετάλλια (World League και Παγκόσμιο)», τονίζει η Στεφανία Σάντα.
Βίοι παράλληλοι και για την εθνική ανδρών. «Δεν υπάρχει κάτι σταθερό. Μπορώ να πω ότι έχουμε συνηθίσει. Ανεξάρτητα από τις εγκαταστάσεις, θα συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο. Ελπίζω όμως να γίνει κάτι και να αποκτήσουμε ένα σταθερό κολυμβητήριο. Εάν όχι για εμάς, για τις γενιές που ακολουθούν. Το ιδανικό θα ήταν στο Ελληνικό, καθώς οι περισσότεροι βρισκόμαστε στα νότια προάστια», μας είπε ο 24χρονος περιφερειακός, ο οποίος την προσεχή περίοδο θα φορέσει τα χρώματα της Μαρσέιγ.
Μετάλλια σε κάθε χρώμα. Διακρίσεις με την Εθνική και τα σωματεία. Το μέλλον, όμως, σε ένα άθλημα ερασιτεχνικό είναι αβέβαιο. «Είχα ξεκινήσει να σπουδάζω ιατρική αλλά σταμάτησα, γιατί με τόσες ώρες προπόνηση δεν γινόταν. Σκέφτομαι να σπουδάσω κάτι σε σχέση με τον τουρισμό για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Οι αθλήτριες δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάποιο επάγγελμα διότι το άθλημά μας θεωρείται επάγγελμα, χωρίς όμως επαγγελματικές απολαβές. Οσο παίζεις, μπορείς να βάλεις κάποια χρήματα στην άκρη, αλλά δεν φτάνουν», τόνισε η Στεφανία και ο Στάθης συμπλήρωσε: «Δεν έχουμε την οικονομική αποκατάσταση των άλλων αθλημάτων. Ευτυχώς, χάρη στον αθλητικό νόμο του κ. Βρούτση, οι αθλητές και οι αθλήτριες που καταλαμβάνουν από την 4η θέση έως την 6η σε Ολυμπιακούς αποκτούν δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο. Για εμάς αποτελεί σπουδαία βοήθεια».
Το πόλο ως άθλημα ταιριάζει στους Ελληνες, σύμφωνα με τη Στεφανία Σάντα. Πολλά παιδιά, όμως, από την επαρχία δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους. «Κατά το παρελθόν, καλούσαν παιδιά στις προεθνικές ομάδες και δεν τους κάλυπταν τα έξοδα για να έρθουν. Οταν είσαι σε μικρή ηλικία υπάρχει ο ενθουσιασμός αλλά όταν σε καλούν στα κλιμάκια και δεν μπορείς, για οικονομικούς λόγους, να πας, τότε απογοητεύεσαι εύκολα. Χάθηκαν πολλά ταλέντα. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, αυτό αλλάζει σιγά σιγά».
Χωρίς αντίκρισμα
Το ελληνικό πόλο, σε σχέση με άλλα ομαδικά αθλήματα, έχει προσφέρει στη χώρα μας τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Οι χορηγίες, όμως, δεν είναι αντίστοιχες με τις διακρίσεις. «Μας πονάει, αλλά μας δίνει κίνητρο για να φέρουμε και άλλες επιτυχίες ώστε να ακούγεται το άθλημά μας. Μακάρι να γίνει κάτι καλό και να επωφεληθούμε όλοι από τις επιτυχίες μας», είπε ο Στάθης Καλογερόπουλος.
Αξίζαμε παραπάνω – «Το χάλκινο αποτελεί επιβράβευση των κόπων μας. Η γεύση, όμως, είναι γλυκόπικρη γιατί αξίζαμε κάτι παραπάνω. Κάποιες στιγμές αδράνειας σε ακόμα μία διοργάνωση. Δεν σταματάμε. Συνεχίζουμε και θα φέρουμε το χρυσό», λέει ο Στάθης Καλογερόπουλος.
Το γυναικείο πόλο «πονάει» και στον τομέα της προβολής. Την περασμένη σεζόν, ελάχιστοι αγώνες μεταδόθηκαν απευθείας και, όπως υπογράμμισε η Στεφανία, μετά τις επιτυχίες τα φώτα της δημοσιότητας χαμηλώνουν: «Αξίζουμε περισσότερη προβολή. Θα θέλαμε να προβάλλονται περισσότεροι αγώνες του πρωταθλήματος στην τηλεόραση. Ετσι θα έρθουν και άλλα παιδιά στο άθλημα. Με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου καταφέραμε κάτι πολύ σπουδαίο. Την αξίζουμε την προβολή. Θα θέλαμε να μας υπολογίζουν πιο πολύ εμάς τους αθλητές».
Ενας αθλητής και μία αθλήτρια που μεγάλωσαν στον χώρο της πισίνας. Εχουν αφιερώσει χιλιάδες ώρες στις προπονήσεις, ο ιδρώτας τους έσμιξε με το χλώριο και οι δυσκολίες ενίσχυσαν το πείσμα τους για διάκριση. Οι ομάδες του Παγκοσμίου αποτελούν τα θεμέλια αυτών που θα δημιουργηθούν για τις δύο επόμενες ολυμπιακές διοργανώσεις, αλλά και για τα Παγκόσμια και τα Ευρωπαϊκά που υπάρχουν στο ενδιάμεσο. Το ταλέντο και η θέληση περισσεύουν. Απομένουν μόνο τα υλικά αγαθά για να μετατραπεί το «χρυσό» μονοπάτι που άνοιξαν στη Σιγκαπούρη σε λεωφόρο διακρίσεων…
