Η μία είναι η «επίσημη αγαπημένη». Η άλλη ίσως είναι η… ερωμένη. Και οι εθνικές ομάδες της υδατοσφαίρισης, τι ακριβώς είναι; Οι εκπρόσωποι ενός λησμονημένου αθλήματος.
Δεν θα θριαμβολογήσω εδώ για τις επιτυχίες των ομάδων μας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εχουν γραφεί τόσα, ώστε ουδέν ουσιαστικό θα προσθέσω. Αλλού θα σταθώ: στο πώς ο Τύπος –και όχι μόνο– αντιμετωπίζει το πόλο, που πρέπει να ανακηρυχθεί «εθνικό άθλημα» της Ελλάδος. Αυτό που έχει φέρει 14 μετάλλια από Ολυμπιακούς Αγώνες (δύο ασημένια, ανά ένα), παγκόσμια (2-1-4, τα χρυσά από τις γυναίκες, τ’ άλλα από τους άνδρες) και ευρωπαϊκά (0-4-1, όλα από τα κορίτσια μας) πρωταθλήματα.
Το είχα γράψει και παλαιότερα, έπειτα από κάποιο άλλο επίτευγμα εθνικής ομάδας του πόλο. Ο Τύπος, εμείς οι δημοσιογράφοι, μόλις σβήσουν τα φώτα της γιορτής ξεχνάμε το άθλημα, διότι, φυσικά, είναι πολύ… σοβαρότερη υπόθεση η μεταγραφή κάποιου άγνωστου ποδοσφαιριστή. Και το ξαναθυμόμαστε στην επόμενη επιτυχία. Ενδιάμεσα, ούτε καν τα πρωταθλήματα της Α1 υπάρχουν.
Θα προσθέσω, βεβαίως, και τους πολιτικούς, οι οποίοι σπεύδουν να φωτογραφηθούν με τα παιδιά, που κάθε τόσο μας κάνουν περήφανους. Μετά… σιωπή.
Η Σιγκαπούρη ήταν η αρχή ενός ταξιδιού με τελικό προορισμό το Λος Αντζελες, όπου ευελπιστούμε ότι αμφότερες οι εθνικές ομάδες θα είναι παρούσες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028. Κι αν σας ξενίζει η χρήση του «ευελπιστούμε», ανακαλέστε στη μνήμη σας πόσες επιτυχίες είχε η Εθνική γυναικών από το 2009 έως και το 2023 (ένα χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο και τέσσερα ασημένια ευρωπαϊκά), χρόνια κατά τα οποία, λόγω του συστήματος πρόκρισης και του υποχρεωτικού της εκπροσώπησης όλων των ηπείρων στη διοργάνωση, απουσίαζε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Καλό ταξίδι, λοιπόν. Και όχι στη λησμονιά…
