Ακόμα ένα πολύτιμο πετράδι στο… στέμμα των επιτυχιών του πρόσθεσε το ελληνικό γυναικείο πόλο. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο το επίπεδο της «γαλανόλευκης» υδατοσφαίρισης.
Και, όμως, το πόλο των γυναικών δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς στη χώρα μας. Για αρκετά χρόνια ήταν το… αποπαίδι ή, όπως δήλωσαν στην «Καθημερινή» οι προπονητές των δύο πρώτων μεγάλων ελληνικών επιτυχιών, Κούλης Ιωσηφίδης και Γιώργος Μορφέσης, ήταν «σα να μην υπήρχε». Βέβαια, παρά τις επιτυχίες οι οικονομικές απολαβές των «γοργόνων» εξακολουθούν να είναι χαμηλότερες από αυτές των ανδρών.
Το πόλο, σε σύγκριση με κάποια άλλα ολυμπιακά αθλήματα, έχει βραχύβια ιστορία. Οι «ρίζες» του βρίσκονται στην Αγγλία και τη Σκωτία του 19ου αιώνα. Το 1900, η ανδρική υδατοσφαίριση συμπεριλήφθηκε στο Ολυμπιακό Πρόγραμμα όπου συμμετείχαν ελάχιστες ομάδες (επτά, με τις τέσσερις να είναι γαλλικές). Χαρακτηριστικό είναι ότι στη διοργάνωση του 1904 πήραν μέρος μόνο τρεις ομάδες συλλόγων. Σιγά σιγά όμως το άθλημα καθιερώθηκε και σήμερα συγκαταλέγεται στα δημοφιλέστερα ομαδικά.
Και αν το ανδρικό πόλο άργησε αρκετά για να βρει τον… υδάτινο δρόμο ακόμα περισσότερο καθυστέρησε το γυναικείο. Συμπεριλήφθηκε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Πρώτη ολυμπιονίκης αναδείχθηκε η Αυστραλία. Στην Ελλάδα, η γυναικεία υδατοσφαίριση άρχισε να κάνει δειλά τα πρώτα… βήματα στα τέλη της δεκαετίας του 80. Το 2004, με τον Κούλη Ιωσηφίδη στο τιμόνι, η εθνική ομάδα χάρισε στη χώρα μας το πρώτο της ολυμπιακό μετάλλιο (ασημένιο) σε ομαδικό άθλημα και το 2011, με τον Γιώργο Μορφέση ως προπονητή, οι διεθνείς μας πρόσθεσαν στη γαλανόλευκη τροπαιοθήκη και το χρυσό από το παγκόσμιο του 2011. Οι πολίστριες μας έχουν, επίσης, συλλέξει δύο χρυσά και τρία χάλκινα από World League, τέσσερα ασημένια και ένα χάλκινο από ευρωπαϊκά και ένα χάλκινο από Μεσογειακούς Αγώνες.
Σήμερα (23/7), η εθνική γυναικών στέφθηκε «βασίλισσα» της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης. Και, όμως, κάποτε το ελληνικό γυναικείο πόλο, όπως δήλωσαν στην «Καθημερινή» οι προπονητές που έφεραν τις δύο πρώτες μεγάλες επιτυχίες, ήταν «σαν να μην υπήρχε». «Θυμάμαι το 1989 την ομάδα του Εθνικού και πολίστριες όπως η μητέρα της Ξενάκη, οι αδελφές Μαυρίδου, η Φούντα κ.α. Στην Ελλάδα, τότε, το έβλεπαν… για πλάκα ενώ εμείς οι άνδρες σκεφτόμασταν τον χρόνο που μας στερούν από την πισίνα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να το βλέπουμε -εμείς αλλά και οι φίλαθλοι- με… συμπάθεια και όταν ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες όλοι το αγαπήσαμε», μας είπε ο Γιώργος Μορφέσης.
«Το ελληνικό γυναικείο πόλο, αρχικά, ήταν κάτι σαν συμπλήρωμα»
Για τα… πέτρινα χρόνια της γυναικείας υδατοσφαίρισης μάς μίλησε και ο Κούλης Ιωσηφίδης, ο προπονητής που με την ομάδα του χάρισαν στην Ελλάδα το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο ομαδικού αθλήματος.
«Το γυναικείο πόλο πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές στην Ελλάδα. Ο… δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Σιγά σιγά χτίστηκε το οικοδόμημα και τώρα πάει να γίνει πύργος. Πριν από εμένα υπήρχαν και άλλοι προπονητές που βοήθησαν. Εκείνα το χρόνια όλη η προσοχή ήταν στραμμένη στο ανδρικό και ήταν λογικό γιατί αυτό ξεκίνησε πρώτο. Αποτελούσε τη βάση του αθλήματος. Τότε, το γυναικείο το αντιμετώπιζαν… σα να μην υπήρχε. Ούτε τα πρωταθλήματα διεξάγονταν σωστά. Αποτελούσε κάτι σαν συμπλήρωμα. Οι πολίστριες συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να τα κάνουν όλα από την αρχή. Έκαναν μεγάλη προσπάθεια και ανταμείφθηκαν με ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Το γυναικείο πόλο θα πρέπει να βοηθηθεί ακόμα περισσότερο γιατί τα κορίτσια έχουν ταλέντο και θα φέρουν και άλλες διακρίσεις», υπογράμμισε ο κ. Ιωσηφίδης.
Παρόμοια άποψη έχει και ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν ο προπονητής στο παγκόσμιο μετάλλιο του 2011, ο Γιώργος Μορφέσης: «Μετά το ασημένιο μετάλλιο της Αθήνας όλα άλλαξαν. Ήρθαν και τα δύο ασημένια ευρωπαϊκά του 2011, 2012 και το χρυσό από το παγκόσμιο. Εκείνη η «φουρνιά» ήταν η καλύτερη αλλά και τώρα τα κορίτσια μας βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Κάποιες από τις πολίστριες, μπορεί το ευρύ κοινό να τις έμαθε εφέτος, όμως είναι «μπαρουτοκαπνισμένες» αθλήτριες με διακρίσεις σε πιο μικρές κατηγορίες. Πρόκειται για μία ομάδα με φρεσκάδα, δίψα για διάκριση και άγνοια κινδύνου».
Για να φτάσει το ελληνικό γυναικείο πόλο να βρίσκεται από το μηδέν ανάμεσα στις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου άλλαξαν πολλά. Υπάρχει όμως και κάτι που, όπως μας λέει ο κ. Μορφέσης, δεν έχει αλλάξει: «Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι οι αμοιβές των αθλητριών. Υπάρχει τεράστια διαφορά σε σχέση με τους άνδρες. Δυστυχώς κάποιοι θυμούνται το άθλημα μόνο στις επιτυχίες. Όταν παίρνουμε ασημένιο ασχολούνται μία μέρα με αυτό. Τώρα που πήραν χρυσό μπορεί να ασχοληθούν μέχρι μία εβδομάδα…».
