Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μια συμφωνία που θα προκαλούσε πολλά ερωτηματικά, ακόμα και τις αντιδράσεις των οπαδών. Ομως έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση στις σχέσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Μάρκους Ράσφορντ, ο δανεισμός του 27χρονου Αγγλου επιθετικού στην Μπαρτσελόνα, είναι μια κίνηση που μπορεί να ωφελήσει όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τον παίκτη, τους Καταλανούς, την Γιουνάιτεντ, ακόμα και τον Ρούμπεν Αμορίμ. Αρκεί αυτή τη φορά ο αποχωρισμός να είναι οριστικός…
Ο Ράσφορντ είναι σίγουρα ένας πολύ καλός παίκτης. Το έδειξε, αν και όχι συχνά, στο «Ολντ Τράφορντ», το απέδειξε και με τη φανέλα της Αστον Βίλα, όπου αγωνίστηκε πέρσι ως δανεικός, Αλλωστε αν δεν ήταν καλός δεν θα πήγαινε στους πρωταθλητές Ισπανίας. Επίσης δεν φεύγει σαν εχθρός από την Γιουνάιτεντ. Παρά την… ψύχρα των τελευταίων μηνών, υπάρχει ακόμη αμοιβαίος σεβασμός, ενώ και η πόρτα της επιστροφής δεν έχει κλείσει. Κανείς, άλλωστε, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Ρούμπεν Αμορίμ θα είναι ακόμη προπονητής της Γιουνάιτεντ στο τέλος της σεζόν, όταν οι υπεύθυνοι της Μπαρτσελόνα θα αποφασίσουν αν θα ενεργοποιήσουν ή όχι την οψιόν αγοράς του Ράσφορντ.
Ομως ακόμα και αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, ο χωρισμός πρέπει να είναι οριστικός, καθώς είναι δεδομένο ότι έφτασε η ώρα μετά από δέκα χρόνια κοινής πορείας, να κλείσει ένα από τα πιο συναρπαστικά αλλά και περίπλοκα κεφάλαια στην ιστορία του «Ολντ Τράφορντ».
Και δεν είναι μόνο η σωστή χρονική στιγμή. Είναι και η σωστή συμφωνία. Μια συμφωνία που εξυπηρετεί τις βασικές προτεραιότητες όλων των εμπλεκόμενων πλευρών.
Για τον Ράσφορντ, πρόκειται για την ομάδα που ήθελε να πάει περισσότερο από κάθε άλλη αυτό το καλοκαίρι. Εχει πλέον τη μεταγραφή που επιθυμούσε ήδη από τον Ιανουάριο, αν και τότε ο δανεισμός του στην Αστον Βίλα αποδείχθηκε σωτήριος, βοηθώντας τον να διατηρηθεί στο υψηλότερο επίπεδο.
Για τον Αμορίμ, ο οποίος έχει εξουσιοδοτηθεί από τη διοίκηση της Γιουνάιτεντ να συνεργάζεται μόνο με όσους είναι πλήρως αφοσιωμένοι στο όραμά του, είναι μια απελευθέρωση, καθώς απαλλάσσεται από το βάρος του να έχει έναν σταρ που δεν ταιριάζει στα σχέδιά του.
Και για τη Γιουνάιτεντ, η κάλυψη του πλήρους μισθού του Ράσφορντ από την Μπαρτσελόνα απαλλάσσει το ρόστερ από ένα από τα πιο βαριά συμβόλαια. Μια μόνιμη πώληση με σημαντικό αντίτιμο θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη, αλλά με μισθό περίπου των 435.000 ευρώ την εβδομάδα, ένας δανεισμός φαινόταν πιο ρεαλιστικός. Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, φαινόταν απίθανο να καταλήξουν όλοι ικανοποιημένοι στο τέλος του καλοκαιριού. Η ιδέα ότι θα βρισκόταν λύση πριν το ξεκίνημα της περιοδείας της Γιουνάιτεντ στις ΗΠΑ φάνταζε ουτοπική.
Οι πιθανότητες μετακίνησης του Ράσφορντ στην Μπαρτσελόνα έμοιαζαν ιδιαίτερα περιορισμένες, καθώς η ομάδα είχε στρέψει το ενδιαφέρον της στον Νίκο Γουίλιαμς της Μπιλμπάο. Η στάση της Γιουνάιτεντ, επίσης, δεν φαινόταν να βοηθά. Οταν έγινε γνωστό ότι ο Ράσφορντ και άλλοι τέσσερις ανεπιθύμητοι παίκτες θα είχαν επιπλέον χρόνο να βρουν άλλη ομάδα, στα μεγάλα γραφεία των μάνατζερ επικρατούσε η άποψη ότι η Γιουνάιτεντ αποδυνάμωνε τη διαπραγματευτική της θέση, δίνοντας πλεονέκτημα στους υποψήφιους αγοραστές.
Ο Ράσφορντ επέστρεψε ούτως ή άλλως στο Κάρινγκτον, κάνοντας ατομικές προπονήσεις. Όπως και άλλοι στην ίδια θέση, είχε την πρόθεση να δώσει το «παρών» από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας του Αμορίμ, ακόμη κι αν δεν θα συμμετείχε σε αυτή. Οταν του ξεκαθαρίστηκε -όπως και στους Γκαρνάτσο, Σάντσο, Αντονι και Μαλάσια, ότι θα προπονούνταν μόνο αφού τελείωνε η κύρια προπόνηση, άρχισε να γυμνάζεται μόνος του το πρωί και να πηγαίνει στο Κάρινγκτον αργότερα.
Παρακολουθώντας κάποιος τον Ράσφορντ, θα έλεγε ότι ο δανεισμός του στη Βίλα του πρόσφερε την ευκαιρία να κάνει μια μικρή νέα αρχή στη φθίνουσα καριέρα του. Ηταν εντυπωσιακό πόσο γρήγορα, με το που μπήκε ως αλλαγή στο ντεμπούτο του με την Τότεναμ στο Κύπελλο Αγγλίας, κάθε του κίνηση παρουσιαζόταν ως πιθανό νέο ξεκίνημα. Η επιθυμία για ένα καινούριο, πιο αισιόδοξο κεφάλαιο φαινόταν σχεδόν απτή. Ο δανεισμός του, όπου σημείωσε τέσσερα γκολ σε 17 συμμετοχές, παρουσιάστηκε τελικά ως ιστορία εξιλέωσης.
Και όμως, στη Γιουνάιτεντ είχε σκοράρει επτά γκολ σε 24 αγώνες πριν χάσει τη θέση του. Οχι το καλύτερό του ρεκόρ, αλλά ούτε και κακό. Και παρ’ όλα αυτά, η φόρμα του θεωρήθηκε προβληματική, και η απομάκρυνσή του στη Βίλα, όχι απώλεια.
Κάποια στιγμή, ο Ράσφορντ έγινε ένας ποδοσφαιριστής και ένας άνθρωπος που έπρεπε να λειτουργεί μόνο στα… κόκκινα. Και αυτό, από μόνο του, ήταν εξαντλητικό. Φάνηκε άλλωστε την ημέρα που κατέκτησε τον τελευταίο του μεγάλο τίτλο με τη Γιουνάιτεντ, το Κύπελλο Αγγλίας στο τελικό του, όπου οι «κόκκινοι διάβολοι» νίκησαν την Μάντσεστερ Σίτι. Οι κάμερες τον κατέγραψαν να δακρύζει.
Οσοι τον ήξεραν καλά κατάλαβαν ότι δεν ήταν δάκρυα χαράς, αλλά ανακούφισης. Ο Ράσφορντ ένιωθε την πίεση του συλλόγου πιο έντονα από τους συμπαίκτες του. Ηταν επιβαρυμένος με την ευθύνη του «παιδιού της Γιουνάιτεντ» που έπρεπε να είναι τέλειος. Η αστάθεια στην απόδοσή του και κάποιες επιλογές του εκτός γηπέδου εξηγούνται ίσως από τον φόβο του να αποτύχει να ανταποκριθεί σε αυτή την εικόνα. Και έτσι, όταν μια από τις πιο δύσκολες χρονιές του καριέρας του τελείωσε με έναν ανέλπιστο θρίαμβο, ξέσπασε.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η σχέση του συλλόγου με τον Ράσφορντ δεν θα έπρεπε να έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Αλλωστε οι παίκτες που περνούν από την ακαδημία της Γιουνάιτεντ και φτάνουν να είναι βασικοί, ειδικά αν κατάγονται από την πόλη είναι, ιδανικά μένουν στο «Ολντ Τράφορντ». Δεν θα έπρεπε να φεύγουν στα 27 τους, δύο χρόνια μετά από την υπογραφή νέου πολυετούς συμβολαίου, σε ηλικία όπου θεωρητικά μπαίνουν στην κορύφωση της καριέρας τους. Αυτό είναι κάτι που δεν ταιριάζει σίγουρα στη Γιουνάιτεντ, των Ντάνκαν Εντουαρντς, Μπιλ Φόουλκς, Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς και Γκάρι Νέβιλ. Ούτε σε έναν σύλλογο που, μέσω των Τσάρλτον, Στάιλς και Μπέκαμ, έχει μια πλούσια παράδοση ανάπτυξης νέων παικτών. Ο Ράσφορντ ήταν η σύγχρονη έκφραση αυτής της παράδοσης και πάντα θα είναι. Αλλά ο ίδιος και η Γιουνάιτεντ εργάστηκαν τις τελευταίες εβδομάδες για να κάνουν αυτόν τον αποχωρισμό πραγματικότητα. Παρά την ιστορία, τη σημασία, τη σύνδεση.
Αυτό δείχνει ότι ο χωρισμός ήταν απαραίτητος, αν και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ότι είναι και το οριστικό τέλος της σχέσης. Αν η Μπαρτσελόνα δεν ενεργοποιήσει την οψιόν αγοράς το ερχόμενο καλοκαίρι, δεν μένουν και πολλές ομάδες που θα μπορούν να πληρώσουν τον μισθό του, κάτι που σημαίνει ότι αναγκαστικά θα επιστρέψει στη Μάντσεστερ, με δύο χρόνια να απομένουν στο συμβόλαιό του. Ισως βέβαια βρει άλλον προπονητή, πιο πρόθυμο να τον επανεντάξει. Αν όχι, η Γιουνάιτεντ θα έχει ένα μεταγραφικό παράθυρο να τον πουλήσει σε τιμή κοντά στην πραγματική του αξία. Αν καθυστερήσει, τότε το ενδεχόμενο να φύγει ελεύθερος το 2028 θα αρχίσει να διαφαίνεται.
Δεν χρειάζεται να πάνε πολλά στραβά για να ξαναβρεθούν στο ίδιο σημείο. Δεν είναι απαραίτητα ένα αντίο. Αλλά για πολλούς λόγους — και κυρίως για το καλό τόσο του Ράσφορντ όσο και της ομάδας της καρδιάς του — θα έπρεπε να είναι.
