«Συγχαρητήρια ομάδα!». Αυτό βλέπει όποιος ανοίγει την ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ. Ο κύριος στόχος του 2025 –η παραμονή στην Α΄ κατηγορία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος– επετεύχθη. Και άπαντες δείχνουν ευτυχισμένοι.
Αλλά πόσο χαρούμενοι πρέπει να αισθανόμαστε με αυτό; Αν εξετάσουμε ενδελεχώς τους αριθμούς, ελάχιστα. Διότι υπάρχουν αγωνίσματα στα οποία οι πρωταθλητές μας σημειώνουν επιδόσεις που έκαναν οι κορυφαίοι Ελληνες της δεκαετίας του ’60, τρέχοντας στο καρβουνόχωμα. Αλλα, όπου ο νυν πρωταθλητής είναι αμφίβολο αν θα κατατασσόταν στους δέκα καλύτερους ενός έτους στη δεκαετία του ’70. Και πάρα πολλά ακόμη. Δεν θα επεκταθώ.
Πρέπει, πάντως, να διευκρινίσω ότι ουδόλως μειώνω την προσπάθεια των παιδιών που αγωνίστηκαν. Απαντες και άπασες κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια. Πολλοί έφτασαν ή ξεπέρασαν «τον εαυτό τους». Αλλοι απέτυχαν. Ολοι, όμως, προσπάθησαν. Και τούτο καθιστά εναργέστερο το βάθος του προβλήματος.
Ποιες είναι οι αιτίες; Δεν διαθέτουμε καλούς προπονητές σε κάποιες κατηγορίες αγωνισμάτων; Οι σύγχρονοι αθλητές αποφεύγουν να τρέχουν πολλά χιλιόμετρα, όπως έκαναν οι δρομείς προ 40-50 ετών; Ο στίβος «χάνει» πολλά από τα εν δυνάμει «παιδιά του», ειδικά αγόρια, που στρέφονται στο παιχνίδι, στην μπάλα –κυρίως σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ– πιθανόν και με την προτροπή των γονιών τους, που ίσως θεωρούν πως τα τέκνα τους μπορεί να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα; Το γεγονός ότι στα 18-19 τους πολλά παιδιά σταματούν τον αθλητισμό διότι προέχουν οι σπουδές και η επαγγελματική αποκατάσταση; Αλλες; Ολες μαζί; Πιθανότατα. Ας ψάξουν οι αρμόδιοι να τις εντοπίσουν. Αλλά ένα είναι βέβαιο:
Ο ελληνικός στίβος είναι ένα κατάστημα με πολυτελή βιτρίνα με 2-3 προϊόντα υψηλής ποιότητας, μερικά καλά και στο βάθος, χωρίς παρεξήγηση, η «β΄ διαλογή»…
