Το Darién Gap είναι μια αραιοκατοικημένη έκταση τροπικού δάσους και βάλτων κατά μήκος των συνόρων του Παναμά και της Κολομβίας, γνωστή για την ακραία απομακρυσμένη θέση της και το δύσκολο έδαφος της.
Η περιοχή έχει ένα εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων της άγριας ζωής και της υψηλής υγρασίας.
Ηταν ανέκαθεν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσους προσπαθούσαν να την διαβούν.
Απο κει πέρασε ο Ιμπραήμ Σίλα τρία χρόνια πριν. Ενας 17χρονος από την Γουινέα που έγινε αναγκαστικά πρόσφυγας. Δεν είχε βάλει ποτέ στο μυαλό του να ζήσει το «American Dream» αλλά χωρίς να το καταλάβει, έγινε «ένα» μαζί με τους υπόλοιπους αιτούντες άσυλο που ταξίδευαν βόρεια προς τις ΗΠΑ. Στα μέσα του δρόμου ήταν γραφτό του να σταματήσει και από τότε μέχρι και σήμερα, ζει το… μεξικανικό όνειρο.
Πλέον στα 20 του, προσπαθεί να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής της Νεκάξα που αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία της χώρας και σε λίγες μέρες ολοκληρώνει την προετοιμασία της για την έναρξη του πρωταθλήματος που είναι προγραμματισμένη για τις 13 Ιουλίου.
Διασχίζοντας το Darién, οι μετανάστες έρχονται κατάματα με τον θάνατο στο ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ. Η πλειονότητα τους προέρχεται από την Βενεζουέλα, τον Ισημερινό και την Αϊτή, αλλά ορισμένοι όπως και ο «ήρωας της Νεκάξα», από μακρινά μέρη όπως η Αγκόλα, το Μπαγκλαντές και η Γουινέα. Είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο την ίδια τους την βασανισμένη ζωή.
Ο Ιμπραήμ ταξίδεψε σε 10 χώρες, διέσχισε το απομακρυσμένο και αφιλόξενο Darien Gap και έφτασε σε αυτό που αποκαλεί «μεξικανικό όνειρό» του. Στην πόλη Ακουασκαλιέντες, νιώθει πια ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Το ποδόσφαιρο ήταν μέρος της ζωής του από την παιδική του ηλικία.
Κλωτσούσε την μπάλα στους σπασμένους καλαμίσιους τοίχους του σπιτιού του και τα ονειρα του έβγαζαν φτερά.
Ξεκίνησε να διαβαίνει το μονοπάτι του πεπρωμένου του, τη μέρα που έφυγε από το σπίτι του για να επισκευάσει έναν υπολογιστή, κάτι που έκανε για να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα και τις αδερφές του. Η μητέρα του τον προειδοποίησε ότι το να βρίσκεται στους δρόμους ήταν επικίνδυνο. Οι διαμάχες μεταξύ της αστυνομίας και των διαφόρων εθνικοτήτων προκαλούσαν κύματα βίας στην πρωτεύουσα Κόνακρι, κυρίως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση το 2021. Ο έφηβος ολοκλήρωσε με επιτυχία την αποστολή του, αλλά όταν επέστρεψε σπίτι βρέθηκε μπλεγμένος σε μια αντιπαράθεση, με απειλές που τον ώθησαν να εγκαταλείψει τη χώρα του.
«Μου είπαν ότι αν με έβρισκαν, θα με σκότωναν αφού πρώτα έβλεπα να σκοτώνουν την οικογένειά μου», είπε ο Σιλά στο ESPN. «Από εκείνη τη στιγμή, όλα έγιναν περίπλοκα. Δεν μπορούσα να βγω έξω και ήταν δύσκολο να πάω στη δουλειά. Έβγαινα έξω και ξαφνικά, ένα ή δύο άτομα με ακολουθούσαν. Ήταν επικίνδυνο για μένα».
Φορτώθηκε για πέντε και ξεκίνησε την Οδύσσεια
Ο Σίλα έφυγε από τη Γουινέα με ένα σακίδιο πλάτης στο οποίο είχε λίγα ρούχα, προσωπικά έγγραφα και ένα τηλέφωνο. Τη νύχτα της 25ης Φεβρουαρίου 2022, ένας γνωστός της οικογένειας του προσφέρθηκε να τον πάει στη Βραζιλία για να δραπετεύσει από το Κόνακρι. Έμεινε μόνο για λίγες μέρες λόγω της δυσπιστίας που ένιωθε από το άτομο που τον υποδέχτηκε κατά την άφιξή του, το οποίο του έδειξε φωτογραφίες όπλων. «Με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως ήταν εδώ για να με αποτελειώσει», είπε ο Σίλα.
Την τέταρτη μέρα του στη Βραζιλία, συνάντησε μια ομάδα πέντε ατόμων που του προσφέρθηκαν να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ, με την προϋπόθεση ότι θα κουβαλούσε τα σακίδια όλων. Σε αντάλλαγμα, θα πλήρωναν για τη διαμονή και το φαγητό του στο δρόμο τους προς το «αμερικανικό όνειρο». Δέχτηκε τη συμφωνία.
Με τις τσάντες πέντε ατόμων, μαζί με τα δικά του πράγματα, ο Σίλα ξεκίνησε το ταξίδι του για βόρεια, διασχίζοντας την Αμερική, ένα ταξίδι που αν όλα πήγαιναν καλά θα διαρκούσε ένα μήνα. Μετά από ποδαρόδρομο εκατοντάδων χιλιομέτρων και διαδρομές με λεωφορείο, η εξάδα διέσχισε τα σύνορα με τη Βολιβία, πέρασε από το Περού και τον Ισημερινό, και έφτασε στην Κολομβία. Εκεί αντιμετώπισαν τις πιο ακραίες συνθήκες του ταξιδιού όταν συνάντησαν το χάσμα Darien. Με την πυκνή ζούγκλα, τα βουνά και τις ασταμάτητες βροχές, η περιοχή χρησιμεύει ως φυσικό φράγμα για όποιον προσπαθεί να περάσει στον Παναμά και την Κεντρική Αμερική.
Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (IOM), 250.000 μετανάστες επιχείρησαν να διασχίσουν το χάσμα Ντάριεν το 2022. Περισσότεροι από το 10% αυτών ήταν ασυνόδευτοι ανήλικοι, όπως ο Σίλα.
«Έφτασα σε ένα σημείο όπου ήταν μια σκηνή. Μπήκα μέσα, γύρισα και είδα ένα παιδί, νεκρό. Αυτό με τραυμάτισε πολύ», είπε ο Σίλα. «Κάθε φορά που περπατούσα, νόμιζα ότι θα πέθαινα. Έτσι, όταν αυτή η σκέψη με χτύπησε, έχασα την επιθυμία να συνεχίσω».
Στη ζούγκλα, ο Σίλα σκαρφάλωσε δώδεκα βουνά κουβαλώντας όλα τα όπλα. Στην τελευταία κορυφή που έφτασε, είχε μια καμπή. Εξαντλημένος και παγωμένος, ένιωσε τα δάχτυλά του που προσπαθούσαν να πιαστούν από τους βράχους να τον εγκαταλείπουν. Η όρασή του θόλωσε, η ακοή του πνίχτηκε και σκέφτηκε ότι όλα τελειώνουν. Αλλά ένα χτύπημα στην πλάτη από έναν από τους συντρόφους του τον παρότρυνε να ολοκληρώσει την αποστολή.
«Καλύτερα να το εγκαταλείψω και να πέσω εδώ», του είπε. «Αν πεθάνω, δεν πειράζει. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Ένιωθα πολύ διαφορετικά και σκέφτηκα ότι ίσως ήταν σημάδι θανάτου», εξομολογήθηκε.
Αφού πέρασε από τον Παναμά και την Κόστα Ρίκα, ο Σίλα ένιωσε πόνο στα πόδια του που του καθιστούσε αδύνατο να συνεχίσει να κουβαλάει το βαρύ φορτίο. Όταν έφτασαν στη Νικαράγουα, ένα μέλος της ομάδας του πρόσφερε βοήθεια. Ελαφρωμένος από το βάρος, περπάτησε μέσα από την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα μέχρι που τελικά πάτησε το πόδι του στο Μεξικό την 1η Απριλίου 2022. Εκεί, αποφάσισε να χωρίσει τους δρόμους του με την ομάδα, να μην συνεχίσει το ταξίδι του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και να μείνει στο Μεξικό.
«Για μένα, έγινε ένα μεξικανικό όνειρο αντί για ένα αμερικανικό όνειρο. Ενιωθα τυχερός που ζούσα, από αυτή την ταλαιπωρία. Τι άλλο παραπάνω να ζητήσω;», είπε.
Maluma, εντσιλάδες και κεσαδίγιες
Σύμφωνα με την Μεξικανική Επιτροπή Βοήθειας για τους Πρόσφυγες (COMAR), το Μεξικό έλαβε 119.078 αιτήματα ασύλου το 2022, αλλά έγιναν δεκτά λιγότερα από το ένα τέταρτο (28.351). Με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο Σίλα έγινε δεκτός και μεταφέρθηκε στο Μεξικάλι και αργότερα στην Τιχουάνα.
Εκεί ο Σίλα εγκαταστάθηκε σε ένα καταφύγιο για ανήλικους μετανάστες στο YMCA και ένα τραγούδι του Κολομβιανού τραγουδιστή Maluma τον βοήθησε να μάθει ισπανικά. Συνήθισε το πικάντικο φαγητό. Τα αγαπημένα του πιάτα έγιναν οι πράσινες εντσιλάδες και οι κεσαδίγιες. Σύντομα άρχισε να παίζει ξανά ποδόσφαιρο και κέρδισε μια δοκιμαστική περίοδο με την Κλουμπ Τιχουάνα σύλλογο της Α΄κατηγορίας, η οποία ωστόσο δεν ήταν επιτυχημένη. Οι υπεύθυνοι του τεχνικού επιτελείου είδαν μπροστά τους ένα παιδί με ακατέργαστο ταλέντο, με αντοχές που παρέπεμπαν σε μαραθωνοδρόμο, το οποίο όμως υστερούσε σε βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Ο Μοίζες Λιέβανο, μέλος της ομάδας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Αγουασκαλιέντες, κανόνισε μια κλειστή δοκιμαστική περίοδο με τη Νεκάξα, την οποία συντόνισε ο Εντμούντο Σότο, συντονιστής σκάουτινγκ του συλλόγου.
Μετά από μία ώρα, είχαν δει αρκετά για να τον εντάξουν στο σύστημα των ακαδημιών τους.
Περιμένοντας την υπηκοότητα
Ο Σίλα, ο οποίος μπορεί να αγωνιστεί ως αριστερός μπακ αλλά και ως στόπερ, σταδιακά ξεκίνησε να προπονείται με την ομάδα κάτω των 23 ετών της Νεκάξα και να παίζει για έναν σύλλογο τρίτης κατηγορίας, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η μακρά διαδικασία εγγραφής του στην Liga MX. Πλέον οι συμπαίκτες του στη Νεκάξα εκπλήσσονται που, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα παιδικά του χρόνια και το μακρύ ταξίδι του μπορεί να χαμογελά, να αστειεύεται και να μοιράζει χαρά σε όλους όσους συναντά.
«Όπου κι αν πηγαίνει ο Ιμπραήμ, μεταδίδει την καλή ενέργεια, και την θετική αύρα», δηλώνει ο αθλητικός διευθυντής της ομάδας Αλμπέρτο Κλαρκ. «Είναι ένας άνθρωπος που αγαπιέται από όλους στον σύλλογο».
Ο Σίλα ζητά να εγγραφεί ως πρόσφυγας «με έδρα το Μεξικό», καθώς έχει ήδη τα απαραίτητα δικαιολογητικά προκειμένου να πάρει την Μεξικανική υπηκοότητα.
Ωστόσο, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας δεν τα έχει εγκρίνει ακόμη.
Παράλληλα με το ποδόσφαιρο και την… αναμονή, εργάζεται ως υπάλληλος καταχώρησης δεδομένων για να συντηρεί τον εαυτό του στο Αγουασκαλιέντες. Πρόκειται να τελειώσει το λύκειο και σχεδιάζει να σπουδάσει για ένα πτυχίο που σχετίζεται με τα βιντεοπαιχνίδια ή την κυβερνοασφάλεια. Αφιερώνει μάλιστα τον χρόνο του στη δημιουργία ενός βιντεοπαιχνιδιού βασισμένου στο κρυφτό και μιας εφαρμογής για να βοηθά τους γυμναστές.
Κάποια στιγμή, ο Σίλα νόμιζε ότι δεν θα χαμογελούσε ποτέ ξανά, αλλά τώρα μπορεί να χαμογελάσει στο Μεξικό, το δεύτερο σπίτι του.
«Πάντα αποκαλώ τη ζωή μου στο Μεξικό αναγέννησή μου, σαν να γεννήθηκα ξανά», λέει έχοντας κερδίσει και με το παραπάνω το δικαίωμα για μια δεύτερη ζωή.
