Ανήκω σ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι το σύστημα των Final 4 είναι άδικο, καθώς μία ολόκληρη χρονιά κρίνεται σε έναν – δύο αγώνες κι όχι σε μία σειρά αναμετρήσεων, όπως συμβαίνει στο ΝΒΑ.
Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι το κορυφαίο διασυλλογικό ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ και της Ευρωλίγκας, παραδίδει κάθε φορά μαθήματα μπάσκετ και νοοτροπίας, επιβραβεύοντας τις ομάδες που είναι έτοιμες στο 100%, σε άμυνα κι επίθεση, έχουν ατσάλινη πειθαρχία και γενικότερα όλος ο οργανισμός τους είναι αφιερωμένος στην κατάκτηση του τροπαίου.
Τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός ΑΚΤΟR, πήγαν στο Αμπου Ντάμπι κουβαλώντας υψηλά ποσοστά θετικών προγνωστικών στις αποσκευές τους. Περισσότερο ο Ολυμπιακός φάνταζε το απόλυτο φαβορί για να ράψει το 4ο αστέρι του, με βάση την υπερηχητική πορεία του στη regular season.
Kι αυτός ο τίτλος, όπως κάθε φορά που συμβαίνει από την εποχή που θεσπίστηκε η ενιαία κούρσα των ομάδων, αποδείχθηκε πολύ βαρύς για τους «ερυθρόλευκους». Τι σημαίνει όμως επί της ουσίας αυτό; Υπάρχει ουσιαστική αιτιολόγηση στο «βάρος του φαβορί» ή απλώς αποτελεί μια ασφαλή δικαιολογία για τον ηττημένο.
Η αλήθεια ίσως είναι κάπου στη μέση. Σαφώς, η πίεση είναι πιο μεγάλη για το φαβορί, για την ομάδα που «δεν πρέπει» να αποτύχει, όμως το μπάσκετ έχει αποδείξει ότι είναι δίκαιο άθλημα και οι εκπλήξεις δεν ανήκουν στα… υπερφυσικά μοντέλα, τα οποία συναντάμε συνήθως στο ποδόσφαιρο.
Οσο ο Ολυμπιακός (και το περιβάλλον του) εξέπεμπε τη σιγουριά της κατάκτησης, στην αντίπερα όχθη ένας δικός του άνθρωπος τον είχε βάλει στον… μαγνητικό τομογράφο και μελετούσε κάθε σημείο του. Ο Βασίλης Σπανούλης γνώριζε ότι η αχίλλειος πτέρνα της παλιάς ομάδας του είναι το μυαλό της.
Αν κατάφερνε να το πειράξει (γεγονός πολύ δύσκολο, για να ‘μαστε ρεαλιστές) θα έφτανε σε μια μεγάλη πρόκριση. Πως το κατάφερε αυτό; Τιθάσευσε τον Τζέιμς (αυτό κι αν ήταν δύσκολο εγχείρημα), έριξε τους τόνους ύστερα από τους πρόσφατους έντονους καβγάδες στη Μονακό και τη στιγμή που όλοι πίστευαν ότι η ομάδα του Πριγκιπάτου βιώνει μια άνευ προηγουμένου κρίση στη χειρότερη περίοδο, ο Λαρισαίος κόουτς γύρισε το κλίμα υπέρ του.
Η Μονακό πάτησε στο παρκέ του ημιτελικού της Παρασκευής με μόλις 9 παίκτες, έχοντας τον κομβικό Μοτεγιούνας εκτός και εκτοξεύοντας τους χρόνους των Τζαϊτέ (από 14’ στη regular, στα 21’) και Μπλόσομγκεϊμ (από 23’ σε 37’), έβαλε τεράστια πίεση στην κυκλοφορία του Ολυμπιακού, αποκόπτοντας ουσιαστικά κάθε «ερυθρόλευκο» παίκτη από αυτό που έχουν «προγραμματιστεί» από τον κόουτς Μπαρτζώκα να κάνουν.
Η μηχανή του Ολυμπιακού έπαψε να λειτουργεί βάση… manual και ο Σπανούλης προσθέτοντας κορμιά και αθλητικότητα στο παρκέ, άνοιξε το γήπεδο και έκανε τα πάντα πιο εύκολα. Το ότι ο Φουρνιέ «μεταμορφώθηκε» σε Ναν και επιτέθηκε σε iso, κατά κύματα, σαφώς και δεν αποτέλεσε επιλογή, αλλά ανάγκη (άλλωστε μη γελιόμαστε, είναι ο μόνος στην ομάδα του που μπορεί να το κάνει).
Η ελληνική ομάδα δεν βγήκε μόνο από τις ράγες του προπονητή της. Ο εκτροχιασμός αυτός είχε διάρκεια. Κι όταν κάτι στραβώνει στο μπάσκετ για πολύ ώρα, τότε η πειθαρχεία και το μυαλό πάνε… περίπατο.
Ο Σπανούλης στόχευσε εκεί και κράτησε την ομάδα του ψύχραιμη σε κάθε come back που επιχείρησε ο Ολυμπιακός, σε κάθε διαιτητική απόφαση που έκανε έξαλλη την ομάδα του. Παρέμεινε ήρεμος, μετέδωσε αυτή την αύρα σιγουριάς στους παίκτες του, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο άνοιγαν ξανά τη διαφορά, χωρίς τις ακατανόητες επιθετικές εξάρσεις του Τζέιμς, χωρίς να μένει η μπάλα στα χέρια τους.
Ηταν η πρόκριση της Παρασκευής υπόθεση του Σπανούλη περισσότερο και λιγότερο της Μονακό; Σαφέστατα. Ο 42χρονος προπονητής όχι μόνο αποκωδικοποίησε μαεστρικά τον Ολυμπιακό, αλλά μετέδωσε τα «θέλω» του στους παίκτες του σε πολύ υψηλό ποσοστό, ρίχνοντας ουσιαστικά τη μεγαλύτερη βόμβα στο Αμπου Ντάμπι.
Αρα, «κατάρες 1ης θέσης» και άλλα λοιπά… χαριτωμένα παιχνίδια της στατιστικής, μπορεί να προκαλούν εντύπωση και να κάνουν έναν τίτλο εφημερίδας ή σάιτ πιο… μυστηριώδη, όμως στο παρκέ αυτά δεν έχουν καμία απολύτως βαρύτητα. Αλλο πράγμα η regular season όπου τα περιθώρια είναι πιο μεγάλα, άλλο τα πλέι οφ κι άλλο ένας (ημι)τελικός χωρίς αύριο.
Λίγες ώρες πριν, ο Παναθηναϊκός AKTOR επιβεβαίωσε όλους αυτούς που πίστευαν ότι το κενό του Λεσόρ ήταν μη διαχειρίσιμο, αλλά και αυτούς που ήδη άκουγαν τα καμπανάκια να χτυπούν από τη σειρά με την Εφες.
Ουσιαστικά οι «πράσινοι» το βράδυ της Παρασκευής έπεσαν πάνω σε… τοίχο. Πάνω σε μια ομάδα η οποία κατέβηκε για να τον «δείρει» μπασκετικά (η Εφές προσέφερε μεγάλη… τεχνογνωσία στα πλέι οφ). Η Φενέρ του Γιασικεβίτσιους ήξερε ότι η ελληνική ομάδα έχει τη χειρότερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκας, ότι ο Σλούκας με τον Μπράουν είναι 35 ετών, κι ότι αν αμυνθεί δυναμικά και στοχευμένα, θα μειώσει τις πιθανότητες να χάσει την πρόκριση μόνο από τον Ναν.
Ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός τσιμπήθηκε από το… κεντρί που ήθελε να χρησιμοποιήσει εναντίον της Φενέρ: τον Λεσόρ. Η ξαφνική εμφάνιση του ανέτοιμου Γάλλου σέντερ, έδειξε ότι απενεργοποίησε τόσο τους Γκάμπριελ και Γιούρτσεβεν, όσο και την επιθετική «ροή» των «πράσινων», οι οποίοι είχαν μάθει πέντε μήνες τώρα να λειτουργούν διαφορετικά.
Μοιραία, η ελληνική ομάδα έχασε μέρος των αυτοματισμών της στο 2ο μισό του παρκέ και με απενεργοποιημένους τους δύο βασικούς χειριστές της (Σλούκα2 2 π. σε 15,5’ – Μπράουν άποντος σε περίπου 4,5’), οδηγήθηκε σε ένα σχεδόν απόλυτο iso παιχνίδι, ολοκληρώνοντας τον ημιτελικό με μόλις 10 ασίστ και 12 λάθη, την ώρα που η Φενέρ έκανε πάρτι με 17 ασίστ και 7 κλεψίματα.
Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, η πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Final 4 ήταν άθλος, καθώς τα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί στη σεζόν, αποδείχθηκαν μεγάλα (Λεσόρ, Γκριγκόνις, μη προσαρμογή Μπράουν, κακή τελευταία περίοδος Ναν, Μήτογλου).
Η πίεση για τον Ολυμπιακό παραμένει και μοιάζει να αφορά περισσότερο απ’ όλους στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Οι «ερυθρόλευκοι» θα κληθούν να διαχειριστούν την έκβαση των τελικών της Basket League, και ίσως προκύψουν πολλές και ηχηρές αποχωρήσεις το καλοκαίρι.
Στον Παναθηναϊκό, η περυσινή χρονιά δείχνει να μετριάζει τη φετινή ευρωπαϊκή αποτυχία (με βάση τα λεγόμενα του Δ. Γιαννακόπουλου). Ο Εργκίν Αταμάν θα κληθεί -κατακτήσει ή όχι το πρωτάθλημα- να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το ρόστερ της νέας σεζόν. Θεωρητικά, αυτές οι αποφάσεις δεν θα είναι τόσες όσες των «ερυθρόλευκων», όμως θα έχουν κι αυτές τη δική τους βαρύτητα.
Η Ευρωλίγκα φέρνει στο προσκήνιό της, τρεις νέες ομάδες από το φθινόπωρο (Βαλένθια, Ντουμπάι, Χάποελ) και μένει να δούμε τις εξελίξεις από το μέτωπο ΝΒΑ – FIBA, για να βγάλουμε όλοι πιο ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το νέο ξεκίνημα των «αιωνίων».
Οπως και να ‘χει, το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα πλήξει στον… πλανήτη του μπάσκετ.
