Το 1921 πραγματοποιήθηκε η μεταφορά στον κινηματογράφου του κλασικού μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά «Οι τρεις σωματοφύλακες». Ελάχιστα χρόνια αργότερα, οι συμπατριώτες του διάσημου Γάλλου συγγραφέα θα αποκτούσαν τους… αθλητικούς σωματοφύλακές τους. Βέβαια, από το μυθιστόρημα είχαν κάποιες… διαφορές. Ηταν τέσσερις και δεν υπερασπίζονταν τη Βασίλισσα (σ.σ. εξάλλου η Γαλλία εκείνη την εποχή δεν είχε βασίλισσα) αλλά το γαλλικό τένις. Οπως και οι ήρωες του Δουμά είχαν σύνθημα «όλοι για έναν και καθένας για όλους». Στους «Quatre Mousquetaires» οφείλει την ύπαρξή του και το εντυπωσιακό συγκρότημα του Roland Garros, στα γήπεδα του οποίου αυτές τις ημέρες διεξάγεται το φημισμένο Γκραν Σλαμ.
Οποιος ακούει τις λέξεις Roland Garros, στο ανδρικό τένις, το μυαλό του πηγαίνει αυτόματα στον Ράφα Ναδάλ, τον Μπιορν Μποργκ, τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Ελάχιστοι θα σκεφτούν τους Ρενέ Λακόστ, Ζαν Μοροτρά, Ανρί Κοσέ και Ζακ Μπρινιόν, τους φύλακες – αγγέλους της γαλλικής αντισφαίρισης από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Και οι τέσσερις είχαν κατακτήσει 18 τίτλους σε τουρνουά του Γκραν Σλαμ στο μονό και 13 στο διπλό. Οδήγησαν τη Γαλλία σε έξι συνεχόμενες πρωτιές στο Davis Cup, σε μία εποχή που η συγκεκριμένη διοργάνωση είχε, εάν όχι περισσότερη, ανάλογη αίγλη με το σημερινό Παγκόσμιο Κύπελλο στο ποδόσφαιρο. Και οι τέσσερις εισήχθησαν ταυτόχρονα στο Διεθνές Hall of Fame του αθλήματος (1976).
Η συνεισφορά των «Τεσσάρων Σωματοφυλάκων» στο τένις δεν ήταν μόνο στις διακρίσεις που κατέκτησαν, την εποχή που μεσουρανούσαν. Η μεγαλύτερη αθλητική παρακαταθήκη τους ήταν το συγκρότημα του Roland Garros. Το 1927, η παρέα των Ρενέ Λακόστ, Ζαν Μποροτρά, Ανρί Κοσέ και Ζακ Μπρινιόν κατέκτησε το Davis Cup και, μάλιστα, σε αμερικανικό έδαφος. Αυτή η μεγάλη επιτυχία ώθησε τους Γάλλους να αποφασίσουν να υπερασπιστούν το τρόπαιο στη χώρα τους, σε ένα νέο γήπεδο. Η διοίκηση του Stade the France ανακοίνωσε ότι θα προσφέρει γη για την κατασκευή, με τον όρο ο χώρος να έπαιρνε το όνομα του παράτολμου αεροπόρου και ήρωα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρολάν Γκαρός. Ετσι, το ένα από τα τέσσερα Γκραν Σλαμ δεν φέρει το όνομα ενός τενίστα αλλά έμελλε να αφήσει αθάνατο στην ιστορία τον πιλότο από το Σεν Ντενί, που σκοτώθηκε σε αερομαχία το 1918, ένα μήνα πριν το τέλος του πολέμου και τα 30α γενέθλιά του. Χάρη στην επιτυχία των Λακόστ, Μοροτρά, Κοσέ και Μπρινιόν η «Πόλη του Φωτός» απέκτησε αυτό το πανέμορφο αθλητικό συγκρότημα που σήμερα θυμίζει μουσείο του παγκόσμιου τένις.
Ο «Κροκόδειλος», ο «Βάσκος», ο «Τότο» και ο Ανρί
Ποιοι όμως ήταν οι «Τέσσερις Σωματοφύλακες» – εθνικά σύμβολα της Γαλλίας; Ο κάθε ένας έχει τη δική του ιδιαίτερη ιστορία. Ο Ζαν Ρενέ Λακόστ γεννήθηκε το 1904 και πέθανε το 1996. Σε ηλικία 15 ετών ταξίδεψε με τον πατέρα του στην Αγγλία και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το τένις Κέρδισε επτά τίτλους στο μονό (Roland Garros: 1925, 1927, 1929, Wimbledon: 1925, 1928, αμερικανικό όπεν: 1926, 1927), ένα χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο στο διπλό (1924) και έφτασε μέχρι την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη.
Ο Ζακ Ρενέ Λακόστ απέκτησε το προσωνύμιο «Κροκόδειλος» ύστερα από ένα στοίχημα. Τη δεκαετία του 1920 έβαλε στοίχημα με τον αρχηγό της ομάδας του ότι θα κερδίσει έναν αγώνα. Το έπαθλο ήταν μία βαλίτσα από κατάστημα της Βοστόνης, κατασκευασμένη από δέρμα αλιγάτορα. Ο Λακόστ γύρισε με τη βαλίτσα στο Παρίσι και ο αμερικανικός Τύπος, που έμαθε για το στοίχημα, τον αποκάλεσε «Κροκόδειλο». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένας φίλος του τενίστα και αθλητής στο χόκεϊ στον πάγο, ο Ρόμπερτ Τζόρτζ, κέντησε έναν κροκόδειλο σε ένα σακάκι του Λακόστ. Το 1933, ο τενίστας ίδρυσε τη γνωστή εταιρεία που φέρει το όνομά του και όταν έπαιζε φορούσε το μπλουζάκι με σήμα τον κροκόδειλο. Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εταιρεία είναι ανάμεσα στους χορηγούς του Γκραν Σλαμ.
Ο Ζαν Μποροτρά, γνωστός και ως «Βάσκος», γεννήθηκε το 1898, κατέκτησε τέσσερις τίτλους από Γκραν Σλαμ (αυστραλιανό όπεν: 1928, Roland Garros: 1931, Wimbledon: 1924, 1926) και έχασε στον τελικό του αμερικάνικου το 1926 από τον συμπατριώτη του Λακόστ, με τον οποίον όμως, ως ζευγάρι, συνέλεξαν το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1924. Εφτασε και αυτός μέχρι την 1η θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Το όνομά του φέρει ένα διεθνές βραβείο ευγένειας που θεσμοθετήθηκε το 1998, για τους τενίστες που ξεχωρίζουν για το ήθος τους.
Ο Μποροτρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ήρωας. Το 1942 συνελήφθη από την Γκεστάπο και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και, στη συνέχεια, στο κάστρο Ιτερ, στο Τιρόλο. Στις 5/5/1945, στη Μάχη του Ιτέρ, κατάφερε να πηδήξει πάνω από το φρούριο και να φτάσει τρέχοντας σε μία κοντινή πόλη για να καλέσει ενισχύσεις. Εφυγε από τη ζωή το 1994.
Προσωνύμιο είχε και ο Ζακ Μαρί Στανισλάς Ζαν Μπρινιόν. Τον αποκαλούσαν «Τότο». Γεννήθηκε το 1895 και πέθανε το 1978. Η ειδικότητά του ήταν το διπλό και, μάλιστα, κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1924. Στο διπλό συνέλεξε δέκα τρόπαια από Γκραν Σλαμ (αμερικανικό, γαλλικό και βρετανικό). Και στο μονό όμως θεωρείτο καλός παίκτης αλλά δεν κατάφερε να φτάσει σε τελικό ίσως επειδή η υπόλοιπη παρέα του ήταν λίγο καλύτεροι.
Ο Ανρί Κοσέ γνώρισε το τένις ως ball boy, στο club που ήταν φύλακας ο πατέρας του. Γεννήθηκε το 1901 και άρχισε να παίζει από την ηλικία των οκτώ ετών. Ο πρόεδρος του club, ιδιοκτήτης εργοστασίου μεταξιού και αθλητής της αντισφαίρισης, Τζορτζ Κοζόν, αντιλήφθηκε το ταλέντο του και άρχισε εθελοντικά να τον προπονεί. Σε μία διοργάνωση νίκησε τον, ήδη, φτασμένο Μποροτρά και αυτό αποτέλεσε την αρχή.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέκτησε 22 μεγάλα τουρνουά, μεταξύ των οποίων επτά Γκραν Σλαμ σε μονό, πέντε σε διπλό και τρία σε μικτό διπλό. Για συνεχόμενα τέσσερα χρόνια το όνομά του φιγουράριζε στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης.
Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για ένα μικρό χρονικό διάστημα συνελήφθη από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση του δεν του επετράπη να φύγει από τη Γαλλία. Ανοιξε ένα μαγαζί αθλητικών ειδών, έπαιρνε μέρος σε διοργανώσεις ενώ εργαζόταν και ως προπονητής. Το 1951 του απονεμήθηκε για την αθλητική προσφορά του η Κόκκινη Κορδέλα της Λεγεώνας της Τιμής. Εφυγε από τη ζωή το 1987.
Οι «Τέσσερις Σωματοφύλακες» βρέθηκαν πολλές φορές αντιμέτωποι στα κορτ αλλά η αντιπαλότητά τους κρατούσε όσο διαρκούσε το παιχνίδι. Οταν χρειαζόταν να αγωνιστούν για τη Γαλλία το μότο τους ήταν «όλοι για έναν και καθένας για όλους», όπως και οι ήρωες στο μυθιστόρημα του συμπατριώτη τους Αλέξανδρου Δουμά.
