Η εικόνα του Νόβακ Τζόκοβιτς στα γήπεδα του Μόντε Κάρλο, να προπονείται λίγο πριν από τα 38α γενέθλιά του, θα ήταν σχεδόν εξωπραγματική πριν από μερικές δεκαετίες. Η επαγγελματική επιβίωση στο υψηλότερο επίπεδο του επαγγελματικού τένις, κοντά στα 40 χρόνια του, όπου το σώμα και το πνεύμα καταπονούνται κατά πολύ περισσότερο, κάποτε σήμαινε απλώς συμμετοχή και όχι διεκδίκηση τίτλων και κυριαρχία. Ο Σέρβος, όμως, δεν είναι ένας συνηθισμένος αθλητής.
Το ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι αν θα μπορεί να συνεχίσει να αγωνίζεται, αλλά αν μπορεί να συνεχίσει να κερδίζει και δη τους μεγάλους τίτλους. Αυτό στη σημερινή εποχή μοιάζει πιο δύσκολο από ποτέ.
Ο χρόνος δεν είναι πλέον σύμμαχος
Οι Ρότζερ Φέντερερ και Ράφαελ Ναδάλ ήταν 36 και 35, αντίστοιχα, όταν κέρδισαν τα τελευταία τους μεγάλα παιχνίδια. Το 2023, στα 36 του, ο Τζόκοβιτς κατέκτησε το US Open, φτάνοντας τα 24 γκραν σλαμ, σε μία χρονιά όπου σάρωσε τόσο το Australian Open όσο και το Ρολάν Γκαρός. Λίγους μήνες αργότερα, στα 37 του, ολοκλήρωσε έναν ακόμη προσωπικό στόχο: κατέκτησε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, το μοναδικό που έλειπε από το εντυπωσιακό βιογραφικό του. Παρ’ όλα αυτά, το 2025 δεν εξελίχθηκε όπως όλοι θα περίμεναν.
Η χρονιά ξεκίνησε με τη ρήξη στον δικέφαλο μηριαίο στον ημιτελικό του Australian Open, που έβαλε πρόωρο τέλος σε μια εξαιρετική πορεία. Ακολούθησε η εμφάνιση στο Miami Open τον περασμένο Μάρτιο, όπου ο «Νόλε» έφτασε ώς τον τελικό χωρίς να χάσει σετ, προκειμένου να κατακτήσει τον 100ό τίτλο του, αλλά ηττήθηκε από τον ταλαντούχο 19χρονο Τσέχο Γιακούμπ Μένσικ, σε δύο ταιμπρέικ και με μια μόλυνση στο δεξί μάτι να τον ταλαιπωρεί.
Τα μικροπροβλήματα υγείας και οι τραυματισμοί, αν και φυσιολογικοί για έναν αθλητή στην ηλικία αυτή, αρχίζουν πλέον να αποτελούν υψηλό εμπόδιο σε ό,τι έχει να κάνει με τον ρυθμό. Στην καριέρα του, ο Τζόκοβιτς φημιζόταν για τη φυσική του κατάσταση, την ελαστικότητα, την ταχύτητα στην αντίδραση. Αυτά τα στοιχεία, όσο καλά κι αν συντηρείται με προπονήσεις, διατροφή και τεχνολογία, υποχωρούν. Με τον χρόνο δεν μπορεί να τα βάλει κανείς.
Η νέα γενιά πιέζει ασφυκτικά
Την ίδια στιγμή, η νέα γενιά έρχεται όχι απλώς για να πιέσει τον Σέρβο, αλλά για να καθιερωθεί. Ο Γιανίκ Σίνερ και ο Κάρλος Αλκαράθ έχουν κερδίσει τα πέντε από τα επτά τελευταία Grand Slam, επιβεβαιώνοντας πως δεν είναι πια το μέλλον, αλλά το παρόν του αθλήματος (υπενθυμίζεται ότι ο 23χρονος Ιταλός, αποδέχθηκε τον τρίμηνο αποκλεισμό που του έχει επιβληθεί, καθώς βρέθηκε θετικός δύο φορές σε ίχνη απαγορευμένης ουσίας, η ποινή του λήγει στις 4 Μαΐου, που σημαίνει ότι ο Νο1 στον κόσμο θα αγωνιστεί στο επερχόμενο Ρολάν Γκαρός που ξεκινά στις 25 Μαΐου).
Ο Τζόκοβιτς το γνωρίζει αυτό και το παραδέχεται. «Δεν είναι τόσο εύκολο να κρατάς την ίδια πείνα. Η ισορροπία ανάμεσα στην καριέρα και την προσωπική ζωή είναι πιο δύσκολη τώρα. Προσπαθώ να βρίσκω χαρά και έμπνευση στο γήπεδο, αλλά υπάρχουν στιγμές που οι εσωτερικές φωνές κάνουν την εμφάνισή τους, με ερωτήσεις για το αν πρέπει να συνεχίσω και μέχρι πότε», δήλωσε από το Μόντε Κάρλο, την ώρα που πιθανότατα βλέπει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον σπουδαίο Ρότζερ Φέντερερ να έχει αποσυρθεί και να απολαμβάνει την προσωπική και οικογενειακή ζωή του.
Πατέρας πλέον δύο παιδιών, 10 και 7 ετών, με εκατομμύρια στον τραπεζικό του λογαριασμό και όλα τα τρόπαια στην τροπαιοθήκη του, ο Τζόκοβιτς δεν έχει τίποτα άλλο να αποδείξει. Ομως, το ερώτημα που ίσως τον βασανίζει δεν είναι το «αν» μπορεί να το ξανακάνει, αλλά το γιατί να μην το κάνει;
Η απόλαυση της διαδικασίας και η ανάγκη για επιβεβαίωση
Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ήταν αποκαλυπτικός: «Οταν παίζω καλά και νικάω, όπως στο Μαϊάμι, ξαναβρίσκω τη χαρά και τη δύναμη να συνεχίσω. Οταν, όμως, χάνω νωρίς, αρχίζω να αναρωτιέμαι. Τότε οι εσωτερικές συζητήσεις γίνονται πιο έντονες».
Αυτό είναι και το κλειδί στην πορεία του από εδώ και πέρα. Οχι μόνο η σωματική αντοχή, αλλά η ψυχολογική. Ο αγώνας πλέον είναι κυρίως εσωτερικός απέναντι στη φθορά, στη ρουτίνα, στην ανάγκη για νέο κίνητρο.
Η παρουσία του αδερφού του, Μάρκο, στο box του στο Μόντε Κάρλο, σε συνδυασμό με την απουσία του Αντι Μάρεϊ (ο οποίος τον συνόδευσε στο Indian Wells και στο Μαϊάμι), είναι ίσως μία ένδειξη αυτής της αναζήτησης για ισορροπία ανάμεσα στην οικογένεια και το τένις. Ενας κύκλος ίσως κλείνει, ένας άλλος αναζητείται.
Μάχη με την αποχώρηση ή με την ιδέα της
Φυσικά, το ερώτημα της αποχώρησης συνεχίζει να αιωρείται. Τι θα γίνει αν φτάσει τους 100 τίτλους ή τα 25 Grand Slam; Θα αποσυρθεί στην κορυφή;
Ο ίδιος απαντά κατηγορηματικά: «Οχι, δεν το νομίζω. Υπάρχει κόσμος που λέει πως πρέπει να φύγω στο ζενίθ. Το καταλαβαίνω. Κάποιοι έλεγαν να σταματήσω μετά το χρυσό στους Ολυμπιακούς. Αλλά εγώ ακόμα νιώθω πως έχω βενζίνη στο ρεζερβουάρ. Αν μου πεις ότι θα πάρω το 100ό μου τρόπαιο σε ένα Slam φέτος, το υπογράφω με κλειστά μάτια. Αλλά χρειάζεται ταπεινότητα. Είναι δύσκολη διαδρομή».
Το Ρολάν Γκαρός και η τελευταία κορυφή
Το Μόντε Κάρλο μπορεί να μην είναι ο στόχος, αλλά η αρχή. Ο Τζόκοβιτς το λέει ξεκάθαρα: στόχος είναι να κορυφώσει τη φόρμα του στο Παρίσι, εκεί όπου πέρυσι κατέκτησε για τρίτη φορά το τρόπαιο και έγινε ο πρώτος που φτάνει τα 23 γκραν σλαμ στην Open Era.
Μπορεί να το κάνει ξανά; Μπορεί να αντιμετωπίσει τους Σίνερ και Αλκαράθ σε ένα best-of-five στα κόκκινα χώματα και να βγει νικητής;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του. Ο χρόνος δεν είναι πια φίλος. Αλλά αν υπάρχει κάποιος που έχει μάθει να λυγίζει τον χρόνο και να επανέρχεται από κάθε πρόβλεψη, αυτός είναι μόνο ο Νόβακ Τζόκοβιτς.
Για την ώρα, όπως ο ίδιος λέει, «οι φωνές μέσα μου, όσον αφορά το τένις, είναι σε καλές σχέσεις». Και όσο αυτές οι φωνές σιωπούν, ο θρύλος συνεχίζεται.
Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Manu Fernandez
