Ο Βασίλης Ξανθόπουλος δεν ανήκε ποτέ στην κατηγορία των σταρ του μπάσκετ. Παρότι ήταν γκαρντ, δεν είχε το φονικό σουτ που ίσως θα ήθελε, τα φώτα της δημοσιότητας δεν του χάρισαν παρά ελάχιστα φλας στην πορεία του κι ας έχει στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης το 2007 με τον Παναθηναϊκό, κι ας έχει κατακτήσει το BCL με την ΑΕΚ το 2018, κι ας είναι τρίτος σε συμμετοχές και ασίστ και δεύτερος κλεψίματα στην ιστορία της επαγγελματικής Α1.
Ο Αθηναίος παίκτης δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Σεμνός, πεισματάρης και εργατικός, παρέμεινε 23 ολόκληρα χρόνια στα παρκέ, μέχρι τα 41 του, όταν και αποφάσισε να πει το αγωνιστικό «αντίο», φορώντας για τελευταία φορά τη φανέλα του Περιστερίου.
«Δεν ήμουν ο παίκτης με το σπουδαίο ταλέντο», θα πει, όμως αν κοιτάξει κανείς το… βιογραφικό του θα δει δέκα τίτλους με Παναθηναϊκο και ΑΕΚ, από τους οποίους οι δύο ευρωπαϊκοί, όπως προαναφέραμε, ενώ έχει αγωνιστεί και με τα χρώματα των Πανιωνίου, Αρη, Πανελλήνιου, Κολοσσού, ΠΑΟΚ και Νήαρ Ηστ με την οποία ξεκίνησε.
Πού να ’χε και… ταλέντο δηλαδή
«Εννοούσα μ’ αυτό που είπα ότι δεν έχω κάποιο σωματικό χάρισμα», λέει στην «Κ» λίγα 24ωρα μετά την αυλαία μιας πλούσιας καριέρας. Και συνεχίζει: «Παράλληλα, δεν ήμουν και κάποιος χαρισματικός σκόρερ, ώστε οι ομάδες να με εμπιστευτούν γι’ αυτό. Σ’ αυτό που θα έλεγα πως έχω ταλέντο είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι το μπάσκετ, το ότι κατάλαβα από πολύ νωρίς τι μπορώ να κάνω καλά και τι όχι».
– Τι μπορείς να κάνεις καλά και τι όχι;
– (Γέλια) Εντάξει, νομίζω ότι ήμουν καλός συμπαίκτης, κάτι πολύ σημαντικό σε ένα ομαδικό άθλημα, τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στα αποδυτήρια. Δεν μ’ αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, όμως…
– Κατανοητό αυτό. Αλλά επειδή θα σε διαβάσουν και νέα παιδιά, και όλοι βλέπουμε τι συμβαίνει: πολλά παιδιά αλλά και οι γονείς τους έχουν άλλη οπτική για τον αθλητισμό. Εχεις μια πλούσια καριέρα, αλλά παραμένεις ταπεινός, δεν εκπέμπεις αυτό που λέμε «σταριλίκι» παρά τα 23 χρόνια πορείας. Θέλω να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό.
– Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις καλά και είναι επίσης θέμα επιλογών. Οι επιλογές παίζουν σημαντικό ρόλο. Σ’ αυτό το σημείο ήταν πάντα δίπλα μου οι γονείς μου, όταν ξεκινούσα σε πολύ μικρή ηλικία, αλλά πάντα διακριτικά δίπλα μου. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αυτό, διότι όλοι ξέρουμε ότι το περιβάλλον σου σε διαμορφώνει. Διαμορφώνει όχι μόνο τον μπασκετικό χαρακτήρα σου αλλά και τον προσωπικό. Είναι σημαντικό το κοντινό περιβάλλον σου να είναι δίπλα σου, αλλά όχι από πάνω σου, να μη σε πιέζει, να μη σου ζητούν να κάνεις πράγματα που ήθελαν να κάνουν αυτοί αλλά δεν τα κατάφεραν… Ακόμη κι όταν φτάσεις σε ένα καλό σημείο ως παίκτης να σου κρατούν τα πόδια στη γη.
– Τι έχεις κρατήσει από αυτή την πορεία;
– Αυτά που μου έχει προσφέρει ο αθλητισμός στο κομμάτι των στιγμών είναι τρομερά. Είναι τόσο έντονες οι στιγμές που έχω ζήσει που είναι αδύνατο να ξεχάσεις κάτι από όλα αυτά. Είτε αφορά σε τίτλο είτε σε μια πλάκα στα αποδυτήρια με τους συμπαίκτες. Το μπάσκετ είναι μια μικρογραφία της ζωής. Μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα για έναν τελικό και επειδή είσαι άρρωστος ή δεν κοιμήθηκες καλά την προηγούμενη μέρα, να μην παίξεις. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή σε πολλά πράγματα. Οπότε, συνεχίζεις, δεν τα παρατάς, δεν το βάζεις κάτω ποτέ. Οταν ήμουν σε μικρή ηλικία, όλοι μου έλεγαν ότι είμαι κοντός (σ.σ. ο Βασίλης είναι 1,88…) κι ότι είναι δύσκολο να παίξω μπάσκετ. Εγώ δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Δεν πίστευα ότι θα παίξω επαγγελματικά, αλλά δεν σταμάτησα να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Οταν κάνεις κάτι που το αγαπάς –όλος ο κόσμος το ξέρει αυτό– και δουλεύεις πολύ πάνω σε αυτό χωρίς εκπτώσεις, αργά ή γρήγορα θα ανταμειφθείς. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει και ταλέντο, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι κάτι το τρομερό για να πετύχεις. Αυτό ισχύει σε όλα στη ζωή μας.
– Οπως και η σωστή νοοτροπία;
– Ακριβώς. Αυτό και να είσαι και συνεπής σε ό,τι κι αν κάνεις.
– Ολα αυτά μαθαίνονται μέσα από την οικογένεια ή είναι και θέμα χαρακτήρα;
– Παίζει ρόλο ο χαρακτήρας, αλλά οι βάσεις μπαίνουν από την οικογένεια. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στους γονείς μου για τις αξίες τους και τη στάση τους απέναντί μου. Μου έδωσαν τις σωστές βάσεις για να ξεκινήσω ένα ταξίδι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανα. Με τόσες επιτυχίες με τις ομάδες που έπαιξα, με τόσους πολλούς σταθμούς, με πολλούς προορισμούς και τοπία.
– Ως γονιός, πώς θα βαθμολογούσες τον εαυτό σου; (σ.σ. ο Βασίλης είναι πατέρας τριών αγοριών: του 13χρονου Γιώργου και των 8χρονων διδύμων Ανδρέα και Δημητρη). Διότι ως γονείς δεν παίρνουμε κάποιο… manual να το μελετήσουμε.
(Γέλια) Ετσι, έτσι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα. Είμαι καλός γονιός αλλά μπορώ να γίνω καλύτερος. Εχουν μπει και οι τρεις στον αθλητισμό. Θέλω να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Οχι απαραίτητα με τον πρωταθλητισμό. Είναι πολύ σημαντικό να ασχολούνται τα παιδιά με τον αθλητισμό διότι κατ’ αρχάς κάνεις δυνατές φιλίες. Ο αθλητισμός σε βάζει σε μια καθημερινότητα που σε προετοιμάζει για την ενηλικίωση γενικότερα.
– Σου κατεβάζει και λίγο τη… μύτη;
– Εξαρτάται πώς θα το διαχειριστείς. Μπορεί να σου την κατεβάσει, αλλά μπορεί και να σου την… ανεβάσει. Εξαρτάται από σένα, από τον χαρακτήρα σου. Είναι βασικό το πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό.
– Τι έχεις ζηλέψει –με την καλή έννοια– όλα αυτά τα χρόνια από το μπάσκετ;
– Αν και έχω παίξει στην Εθνική, ίσως το μόνο που θα ήθελα να είχα κάνει είναι να είχα συμμετάσχει με τα ελληνικά χρώματα σε κάποιους Ολυμπιακούς Αγώνες.
– Πώς είναι να συμμετέχεις σε ομάδες και προπονήσεις με προπονητές όπως ο Ομπράντοβιτς; Τι σου άφησαν αυτές οι εμπειρίες;
– Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ τυχερός σε αυτό το κομμάτι, διότι αγωνίστηκα σε ομάδες που είχα καλούς προπονητές. Ηταν όλοι εξαιρετικοί. Ο Μπαρτζώκας, ο Πρίφτης, ο Ζούρος, ήταν όλοι σπουδαίοι, μαζί με τον Ομπράντοβιτς, όλοι μου έδωσαν πράγματα. Οπως επίσης, μαζί με τους σημαντικούς προπονητές, είχα εξαιρετικούς συμπαίκτες, αντιπάλους, αλλά και ιατρικά επιτελεία, γυμναστές, διοικήσεις. Ολοι αυτοί με έκαναν στην ουσία καλύτερο παίκτη, συμπαίκτη, άνθρωπο. Με βοήθησαν στο να εξελιχθώ τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
– Θα παραμείνεις στον χώρο του μπάσκετ;
– Θέλω να μείνω στον χώρο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου εκτός μπάσκετ. Τώρα το πού θα είμαι, δεν το ξέρω ακόμη.
