Ακριβώς πριν από 37 χρόνια, την Πρωτομαγιά του 1988, ολοκληρωνόταν η πιο γοητευτική ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια ιστορία που πιθανότατα δεν θα ξαναγραφτεί ποτέ, με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα και την ισχύουσα πραγματικότητα. Το θαύμα της κατάκτησης του πρωταθλήματος από την ΑΕΛ ήταν το αποτέλεσμα μιας μοναδικής σχέσης που είχε η «βασίλισσα» του κάμπου με την τοπική κοινωνία. Οι παίκτες της ήταν τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Σχεδόν εξ ολοκλήρου γηγενείς, σάρκα από τη σάρκα αυτού που αντιπροσώπευε ο σύλλογος. Oταν έχαναν, έχανε μαζί τους και η πόλη. Οταν κέρδιζαν, τα χαμόγελα των ανθρώπων ήταν διάπλατα.
Η φετινή άνοδος και επιστροφή της ΑΕΛ στην ελίτ, αλλά κυρίως ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο έγινε, υπενθύμισαν το μέγεθος της επιρροής που εξακολουθεί να ασκεί η ομάδα σε όλο τον νομό, αλλά και το πώς ένα ακόμη μεγάλο ποδοσφαιρικό μέγεθος έρχεται για να προσθέσει πιο έντονο συναγωνισμό και σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημά μας.
Από το μηδέν στην κορυφή
Σχεδόν τρία χρόνια συμπληρώνονται από τότε που ο Λαρισαίος επιχειρηματίας Αχιλλέας Νταβέλης αναλάμβανε τα ηνία της ΠΑΕ, από τον Αλέξη Κούγια. Ανοίγοντας την καρδιά του και καταθέτοντας τα σχέδιά του στην «Κ», θεωρεί πως ένα πολύ δύσκολο στοίχημα κερδήθηκε και ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο ακολουθεί. «Αναλαμβάνοντας ως διοίκηση την ομάδα κληρονομήσαμε οικονομικά βάρη, πολλά εκ των οποίων μας ήταν άγνωστα. Εκεί όμως που έπρεπε να δουλέψουμε περισσότερο ήταν στο να αποκαταστήσουμε την κρίση που είχε προκληθεί την επταετή θητεία που είχε προηγηθεί, με αποκορύφωμα την τελευταία διετία: Διχόνοια στους κόλπους της ομάδας, το φίλαθλο κοινό, τους θεσμικούς φορείς της πόλης, τους παλαιμάχους. Καταστάσεις αδιανόητες για τη Λάρισα. Για όλα αυτά που πετύχαμε δεν υπήρχε κάποιο μαγικό ραβδάκι. Το αντίθετο μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς τα θεσμικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κατηγορία και τους πενιχρούς οικονομικούς πόρους της. Σταδιακά καταφέραμε να τακτοποιήσουμε τις τεράστιες εκκρεμότητες, ενώ η εντοπιότητα των περισσότερων μελών της διοίκησης αλλά και η ειλικρίνεια με την οποία διαχειριστήκαμε τα θέματα, βοήθησαν στην αδελφοποίηση όλων των συμπολιτών. Ο δεσμός της πόλης με την ομάδα είναι κυριολεκτικά αδιάρρηκτος. Και ιστορικά αν το μελετήσετε, θα διαπιστώσετε πως η ομάδα κατέγραφε σημαντικές επιδόσεις ως και άθλους τη δεκαετία του ’80, όταν στη διοίκηση υπήρχαν Λαρισαίοι. Από κει και πέρα, η άνοδος ήταν ο μόνος και αντικειμενικός απώτερος στόχος που θα μπορούσε να τεθεί για εμάς».
Ο κ. Νταβέλης και οι συνεργάτες του ήδη έχουν ξεκινήσει τις πρώτες κινήσεις ενόψει της παρουσίας της ομάδας στη Super League 1 ύστερα από απουσία τεσσάρων ετών. «Κάθε σοβαρή διοίκηση που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να ξεκινήσει από τα αυτονόητα που είναι η εδραίωση στη μεγάλη κατηγορία και από κει και πέρα, με βάση την οντότητα της ιστορικής ΑΕΛ, να μπορούν να τεθούν σημαντικότεροι στόχοι. Χρειάζεται φυσικά χρόνος και ακόμη μεγαλύτερη οργάνωση».
Το φυτώριο του κάμπου
Ως προτεραιότητα που τίθεται επίσης, είναι το «φυτώριο» του κάμπου να ανθίσει και πάλι. «Λαμβάνοντας υπόψη μας το απόλυτα επιτυχημένο και με όρους ιστορίας αλλά και αναγκών μοντέλο των ακαδημιών, θα επιδιώξουμε την ενδυνάμωσή τους στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Το φυτώριο της ομάδας μπορεί και στην παρούσα περίσταση να αποτελέσει την ποιοτική διαφορά που χρειάζεται η ΑΕΛ για να ανταγωνιστεί ομάδες με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρξουν μεταγραφές και στελέχωση με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που θα έχουν και έντονη προσωπικότητα. Ηδη υπάρχει καταιγισμός προτάσεων τις οποίες “ζυγίζουμε” και αξιολογούμε με προσοχή και χωρίς βιασύνες, κάτι που ισχύει και για το θέμα του νέου προπονητή. Αμέσως μετά τις πρώτες κινήσεις, προς τα τέλη Μαΐου, θα τεθούν σε κυκλοφορία και τα εισιτήρια διαρκείας, τα οποία ευελπιστούμε πως θα τύχουν θερμής ανταπόκρισης. Θέλουμε κατάμεστο το “AEL Fc Arena” κάθε Κυριακή και νομίζω πως μπορούμε να το καταφέρουμε. Η υπόσχεση από την πλευρά μας είναι πως πάντα με ειλικρίνεια και απεριόριστη ευθύνη στο όνομα της ΑΕΛ, θα συνασπιστούμε για να την εξελίξουμε διοικητικά και αγωνιστικά, με πυξίδα το ένδοξο παρελθόν της».
Στη Λάρισα νιώθουν ευτυχείς και δικαιωμένοι που επέλεξαν τον Αλέκο Βοσνιάδη να καθοδηγήσει τον σύλλογο προς τον μεγάλο στόχο. Ο Θεσσαλονικιός τεχνικός, άλλωστε, έχει όσο κανένας άλλος συνάδελφός του το know-how να ανεβάζει ομάδες στη μεγάλη κατηγορία, πετυχαίνοντας φέτος τον πέμπτο προβιβασμό του στη Super League 1, όλους με διαφορετικές ομάδες. «Υπήρχε μια διοίκηση στελεχωμένη σωστά από την κεφαλή μέχρι κάτω, που είχε βρει τη χημεία τόσο με το ποδοσφαιρικό τμήμα όσο και με τον κόσμο της ΑΕΛ που είναι η δύναμή της, αλλά συνάμα είναι και πολύ απαιτητικός. Οι ρόλοι ήταν διακριτοί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επνεε μια θετική αύρα από το ξεκίνημα της σεζόν, όπου κάναμε τις τέσσερις σερί νίκες και κυρίως μετά το 3-0 επί του Ηρακλή που ήταν εκ των βασικών ανταγωνιστών, αυτή δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο», αναφέρει στην «Κ» ο 64χρονος προπονητής.
Υλικό για Super League
Η ΑΕΛ είναι η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Β΄ Εθνικής που ανεβαίνει κατηγορία αήττητη. Ο ίδιος ωστόσο δεν θα συνεχίσει τη νέα σεζόν, καθώς είχε προαποφασιστεί και είχε καθοριστεί ως όρος της συνεργασίας. «Είχαμε σταθερότητα και υλικό που αποδείχθηκε επαρκέστατο σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Αναμφίβολα τώρα οι απαιτήσεις μεγαλώνουν. Εγώ δεν θα είμαι στην ομάδα, ωστόσο ο νέος προπονητής εκτιμώ πως μπορεί να κρατήσει έναν κορμό 10-12 παικτών από αυτούς που πέτυχαν την άνοδο. Μπορούν να ανταποκριθούν. Με τις μεταγραφές που θα γίνουν και την ώθηση που θα δώσει ο κόσμος, ο πήχυς μπορεί να μπει πιο ψηλά και όχι μόνο για την παραμονή στην κατηγορία».
Γιάννης Βαλαώρας: Οι Λαρισαίοι «διψούν» για την ομάδα
Ο ποδοσφαιριστής σύμβολο της μεγάλης πορείας της ΑΕΛ τη «χρυσή» δεκαετία του ’80 είναι αναμφίβολα ο Γιάννης Βαλαώρας. Η ζωντανή ιστορία του συλλόγου, του οποίου το όνομα έγινε σύνθημα με το γνωστό «ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα». Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου με τα 102 τέρματα, ο ποδοσφαιριστής που δεν απαρνήθηκε ποτέ τη «βυσσινί» φανέλα, έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως η φετινή άνοδος της ομάδας θα γίνει το εφαλτήριο για μια νέα περίοδο καθιέρωσης και επιστροφής στις διακρίσεις.
Μιλώντας στην «Κ» από την Κω όπου τα τελευταία 30 χρόνια διατηρεί ξενοδοχειακή μονάδα, θεωρεί ότι τρία είναι τα στοιχεία που θα καθορίσουν την πορεία της ομάδας από δω και πέρα.
«Πρώτο και βασικότερο το να καταφέρει να διατηρήσει τον κόσμο κοντά της και τη σχέση αυτή που έχει με την ομάδα. Η ΑΕΛ είναι “μαγαζί γωνία”. Η Λάρισα είναι η μόνη πόλη στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχουν σύνδεσμοι οπαδών των μεγάλων συλλόγων. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο κόσμος της επέστρεψε φέτος στο γήπεδο, εδώ υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι Λαρισαίοι “διψούν” για την ομάδα και για διακρίσεις και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί από κάθε άποψη η ΠΑΕ. Ακόμη και όταν είχε πικραθεί στα δύσκολα χρόνια με τους υποβιβασμούς, ακόμη και στη Γ΄ Εθνική, ήταν κοντά της. Μπορεί στο γήπεδο να μην πήγαιναν 10.000-15.000, όμως τη Δευτέρα η πρώτη συζήτηση στην πόλη ήταν η ομάδα. Το νοιάξιμο για την ΑΕΛ δεν έλειψε ποτέ».
Για τον 66χρονο παλαίμαχο άσο, το δεύτερο «κλειδί» της επιτυχίας θα είναι να μην τεθεί ο στόχος της παραμονής την πρώτη χρονιά. «Αν έχεις στόχο την παραμονή και αυτό σου γίνει αυτοσκοπός, υπάρχει ο κίνδυνος να παγιδευτείς. Η ΑΕΛ θα πρέπει να βάλει σκοπό τη δημιουργία μιας καλής και ανταγωνιστικής ομάδας. Ετσι, από την πρώτη χρονιά, όχι μόνο θα καταφέρει να σωθεί αλλά θα μπει και στο κλαμπ των ομάδων 5-8. Και εμείς όταν είχαμε πάρει το πρωτάθλημα, δεν το είχαμε βάλει στόχο. Θέλαμε να είμαστε στις πρώτες θέσεις με τους μεγάλους και μας βγήκε». Το τρίτο είναι η ανάδειξη και πάλι των ντόπιων ταλέντων.
«Σίγουρα ταλέντα σαν αυτά της εποχής της δικής μας, όπως ο Καραπιάλης, ο Μητσιμπόνας ή ο Γκαλίτσιος, δύσκολα θα ξαναβγούν. Ωστόσο έχω προσωπική άποψη από τις ακαδημίες της ΑΕΛ. Στην Κ-19 ήδη υπάρχουν δύο-τρία παιδιά που μπορούν να αντεπεξέλθουν στην πρώτη ομάδα και να αναδειχθούν. Με μια σωστή δουλειά στους μικρούς και ενδυνάμωση της πρώτης ομάδας με σωστές μεταγραφές, η ΑΕΛ μπορεί σε βάθος τριετίας να γίνει και πάλι πρωταγωνίστρια».
