Οταν το ελληνικό ποδόσφαιρο βίωνε την εποχή του ερασιτεχνισμού, το μέλλον των παικτών ήταν αποκλειστικά στα χέρια των αφεντικών των ομάδων. «Θα σου κρεμάσω το δελτίο στον τοίχο των αποδυτηρίων», ήταν η απειλή του προέδρου σε όποιον ήθελε να φύγει για ένα καλύτερο «αύριο».
Τα χρόνια πέρασαν και τα δελτία έγιναν συμβόλαια με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Υστερα από αυτήν, ο ποδοσφαιριστής αλλά και κάθε αθλητής μένει ελεύθερος να επιλέξει πού θα πάει.
Κι έτσι άρχισε να λειτουργεί ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Ξεκίνησε όμως και ο… πονοκέφαλος των προέδρων για την πώληση ενός παίκτη που θα έχει πρόταση πριν από τη λήξη του συμβολαίου του, ώστε να έρθουν χρήματα στο ταμείο.
Ενας «πονοκέφαλος» που αφορά και την γκρίνια των οπαδών, που δεν θέλουν με τίποτα να φύγουν τα αστέρια τους. Δεν μπαίνουν καν στη σκέψη πως αν δεν πωληθεί την κατάλληλη στιγμή ένας αθλητής, μπορεί να επακολουθήσουν πολλά αρνητικά για τον ίδιο και τον σύλλογο, καθώς ο παίκτης μπορεί να απογοητευτεί που του στερείται ένα καλύτερο μέλλον και η απόδοσή του να έχει πτωτική πορεία, με αποτέλεσμα η αξία του να ακολουθήσει την ίδια τροχιά.
Το έχουμε δει αρκετές φορές όταν ναυάγησε μια μεταγραφή και με την πάροδο του χρόνου «χάθηκε» και ο παίκτης. Οι φίλοι της ομάδας δεν κατανοούν πως με τα χρήματα πώλησης του ενός θα έρθουν δύο και τρεις, που θα μπορέσουν να καλύψουν το κενό και να δώσουν περισσότερες λύσεις στον προπονητή.
Γι’ αυτό θεωρώ πως όταν υπάρξει πρόταση, ειδικά από το εξωτερικό, θα πρέπει το αφεντικό της εταιρείας να παίρνει… αγκαλιά τον παίκτη και να τον παραδίδει στη νέα του ομάδα. Οποιος το έχει κάνει μέχρι τώρα, κόντρα στο «πολιτικό κόστος», βγήκε κερδισμένος τόσο οικονομικά όσο και αγωνιστικά.
