Ενας προπονητής με τον παθιασμένο χαρακτήρα του Αλμέιδα και την εργατικότητα του Μεντιλίμπαρ. Με «σημαίες» του το επιθετικό στυλ και το έντονο πρέσινγκ, στοιχεία του παιχνιδιού και των δύο, αλλά και πιστός στο πλάνο του για την ανάδειξη νεαρών ποδοσφαιριστών.
Στην περίπτωση αυτού του «μείγματος» που ακούει στο όνομα Ιμανόλ Αλγκουαθίλ, η φραση «τέλος εποχής» αποκτά το απόλυτο νόημα, αφού ύστερα από 6,5 χρόνια στον πάγκο της Ρεάλ Σοσιεδάδ, καταφέρνοντας να τη μετατρέψει σε υπολογίσιμο μέγεθος στο ισπανικό ποδόσφαιρο, η νέα αγωνιστική περίοδος θα τον βρει σε άλλα μέρη. Ενδεχομένως στα δικά μας, αν πιστέψουμε χθεσινοβραδινά δημοσιεύματα του Βραζιλιάνου δημοσιογράφου, Πάμπλο Ολιβέιρα, ο οποίος ισχυρίζεται πως έχει προτάσεις από δύο ελληνικές ομάδες.
Ο 53χρονος Βάσκος προπονητής είναι ο δεύτερος μακροβιότερος μετά τον Ντιέγκο Σιμεόνε στη LaLiga, καθώς εργάζεται στην ομάδα του Σαν Σεμπαστιάν από τον Δεκέμβριο του 2018. Μια πορεία παραμυθένια, αφού πέτυχε πέντε διαδοχικές συμμετοχές στην Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και μία έξοδο στο Champions League πέρυσι, κατέκτησε ένα κύπελλο Ισπανίας και λίγο πριν τελειώσει η φετινή Λίγκα, είναι ακόμη μέσα στη διεκδίκηση ενός νέου ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Κατά τη θητεία του Ιμανόλ, η Σοσιεδάδ έγινε ευρύτερα γνωστή για το ελκυστικό και σύγχρονο ποδόσφαιρό της, στοιχεία που κάνουν κάθε φίλαθλο να αγαπήσει ακόμη περισσότερο το άθλημα.
«Η Σοσιεδάδ είναι η ζωή μου»
Το στυλ του, εμπνευσμένο από την πίεση της Λίβερπουλ του Κλοπ και την κατοχή της Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα, προσαρμοσμένο στη βασκική νοοτροπία, έκανε τους οπαδούς της Σοσιεδάδ να τον λατρέψουν. Στη διαδικασία συγκρίσεων, μπορούσε να συναγωνιστεί τον εμβληματικό Αλμπέρτο Ορμαετσέα, με τον οποίο οι «Txuri-Urdin» κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (1981,1982) και έφθασαν το 1983 ώς τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου αποκλείστηκαν από το Αμβούργο που κατέκτησε και το τρόπαιο.
Ο ίδιος, πριν από λίγες ημέρες, ανακοίνωσε πως στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρήσει, νιώθοντας –και δικαίως– πως έκλεισε ο κύκλος του στην αγαπημένη του ομάδα.
«Η Σοσιεδάδ είναι η ζωή μου». Εξι λέξεις τις οποίες έχει επαναλάβει αρκετές φορές και τις εννοεί. Γεννημένος στο Οριο, ένα όμορφο ψαροχώρι, 15 χιλιόμετρα έξω από το Σαν Σεμπαστιάν, με πληθυσμό λίγο πάνω από 6.000 κατοίκους, είδε τη μητέρα του να πεθαίνει όταν αυτός ήταν μόλις 13 ετών.
Από παιδί εντάχθηκε στις ακαδημίες του συλλόγου και από τα 19 του και για μια 8ετία, αγωνίστηκε στην πρώτη ομάδα ως δεξί μπακ.
Ο πατέρας του, οδηγός φορτηγού, ήταν στο τιμόνι όταν έλαβε το τηλεφώνημα με το οποίο τον ενημέρωναν ότι ο Ιμανόλ θα έκανε το ντεμπούτο του με τη Σοσιεδάδ, εκτός έδρας εναντίον της Ρεάλ Οβιέδο, το 1990. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος παίκτης της, δεν ήταν πάντα βασικός, ήταν ψηλός, δυνατός και αφοσιωμένος στις μάχες που έδινε. Ενα γκολ που πέτυχε στο Μπερναμπέου δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Οι συνεχόμενοι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να κάνει την καριέρα που ήθελε. Υστερα από μια περιοδεία σε Βιγιαρεάλ, Χαέν, Καρθαγένη και Μπούργκος και ομάδες μικρών κατηγοριών όπου «κρέμασε» τα παπούτσια του, άνοιξε το προπονητικό του κεφάλαιο. Η αρχή έγινε με τις ακαδημίες της Σοσιεδάδ και στη συνέχεια ασχολήθηκε με τα προπονητικά τιμ της πρώτης ομάδας είτε ως βοηθός προπονητή, είτε ως τεχνικός της β΄ομάδας. Η 19η Μαρτίου του 2018 είναι η ημερομηνία που έχει πάντα χαραγμένη στο μυαλό του αφού πήρε την ευκαιρία που του έδωσε η απόλυση του Εουσέμπιο Σακριστάν από τον πάγκο της πρώτης ομάδας.
Πρώτος προπονητής με το… ζόρι
Ως υπηρεσιακή λύση έδωσε άμεσα υποσχέσεις πως μπορεί να γίνει μόνιμη, καθώς η αγάπη του και το πάθος του για τη Σοσιεδάδ υπερκάλυπταν τις φυσιολογικές προπονητικές ελλείψεις του. Ο ίδιος δεν διεκδικούσε καμία θέση στο τιμόνι της πρώτης ομάδας. Μάλιστα, τόνιζε πως η θέση του ήταν στη δεύτερη ομάδα για να βγάζει παίκτες και ότι δεν ήταν έτοιμος για μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Οταν λίγο καιρό αργότερα, ο σύλλογος ανέθεσε την καθοδήγηση της ομάδας στον Ασιέρ Γκαριτάνο, ο Αλγκουαθίλ επέστρεψε στη δεύτερη ομάδα, όμως γρήγορα και πάλι κλήθηκε να παίξει ρόλο του πρώτου προπονητή. Και αυτή τη φορά αποτίναξε από πάνω του την ταμπέλα του υπηρεσιακού, επιβραβευόμενος για τη σκληρή δουλειά του. Κοιμόταν και ξυπνούσε στο αθλητικό κέντρο της ομάδας και κάθε του λεπτό είχε να κάνει με το πώς θα βελτιωθεί ο ίδιος και οι παίκτες του.
Η «Zubieta», η ακαδημία της Σοσιεδάδ, ήταν πάντα προτεραιότητά του. Παίκτες όπως ο Λε Νορμάν και ο Ογιαρθάμπαλ, αναδείχθηκαν από αυτόν και κανείς μέσα από το κλαμπ δεν μπορούσε να το παραβλέψει.
Οπαδός μπροστά στα μικρόφωνα
Το 2021, όταν οι «Ερεάλας» κατέκτησαν το Κύπελλο, νικώντας την Μπιλμπάο στον βασκικό τελικό, ο Αλγκουαθίλ ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Στη συνέντευξη Τύπου έκανε αυτό που ήθελε κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά δεν του το επέτρεπαν οι τύποι.
Πάνω από το μαύρο μπλουζάκι του, φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ και είπε: «Τώρα από προπονητής θα γίνω οπαδός. Αυτό είναι για όλη την περιοχή της Γκιπούθκουα. Για όλους όσοι νιώθουν τι σημαίνει Ρεάλ. Πάμε Ρεάλ» είπε, αρχίζοντας να φωνάζει συνθήματα της ομάδας του.
Οταν, το καλοκαίρι του 2023, πανηγύρισε την τέταρτη συνεχόμενη έξοδο της ομάδας του στην Ευρώπη και μάλιστα στο Champions League, «έβγαλε» από μέσα του πράγματα που κρατούσε πολύ καιρό.
«Από τότε που κάθισα εδώ, δεν έχω μιλήσει ποτέ για στόχους, αλλά μάλλον για έναν τρόπο ύπαρξης και συμπεριφοράς που πιστεύω ότι η ομάδα έχει πάντα επιδείξει και ήταν μαζί μου μέχρι θανάτου. Ενας προπονητής, χωρίς τους παίκτες και το επιτελείο του, δεν είναι τίποτα. Η τιμή ανήκει στο επιτελείο, που δουλεύει σκληρά για να είναι μαζί μου, και στους παίκτες, που δουλεύουν σαν τρελοί και είναι σαν οικογένεια για μένα, επειδή είμαι με μερικούς από αυτούς για έξι ή και οκτώ χρόνια. Ο στόχος ήταν οι οπαδοί να φεύγουν από το γήπεδο υπερήφανοι για την ομάδα και σχεδόν πάντα το έχουμε πετύχει».
Οι πρώτες επικρίσεις
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, μετά το χειρότερο ξεκίνημα της σεζόν, στην έβδομη χρονιά του ως προπονητή της Σοσιεδάδ, ο Αλγκουαθίλ χρειάστηκε να υπερασπιστεί το έργο του. Μετά το 1-1 εκτός έδρας με τη Νις, για το Europa League, δήλωσε ότι οι επικριτές του είχαν επιτέλους την ευκαιρία να βγουν από την κρυψώνα τους για να του επιτεθούν. Ο Αλγκουαθίλ μπορεί να φαίνεται ήσυχος, σχεδόν αμήχανος, χωρίς κανένα σημάδι εγωισμού ή οποιασδήποτε αξίωσης. Αλλά υπάρχει κάτι εκεί, μια πατρική φωνή, που ακούγεται στο πόσο συχνά μιλάει για το πώς να κάνει την ομάδα του σπουδαία, τη δυσαρέσκεια μετά τις νίκες και το πώς δεν είναι αρκετό για αυτούς να το απολαμβάνουν.
Οταν η Ρεάλ Σοσιεδάδ προκρίθηκε στην Ευρώπη, το 2021 είπε: «Δεν ξέρω γιατί ο σύλλογος μου έδειξε τόση εμπιστοσύνη ή μου έδωσε τόση εξουσία». Εκλαψε καθώς μιλούσε για τη γυναίκα, τα δύο παιδιά αλλά και «τους ανιψιούς μου που πέφτουν για ύπνο κλαίγοντας όταν χάνουμε».
Φίλος και θαυμαστής του Μεντιλίμπαρ, ίσως έχει την ευκαιρία να τα πει μαζί του από τους διπλανούς πάγκους, εφόσον ισχύουν οι πληροφορίες από τη Βραζιλία. Το σίγουρο είναι πως η παρακαταθήκη που άφησε στο Σαν Σεμπαστιάν θα του «βαραίνει» τις πλάτες και στη νέα του ομάδα. Το στοίχημα γι’ αυτόν θα είναι να παθιαστεί το ίδιο, όπως και με τη Σοσιεδάδ.
