Ευρωπαϊκή… τροπαιοθήκη έχει αρχίσει να δημιουργεί η Ελισάβετ Τελτσίδου. Η 30χρονη τζουντόκα κατέκτησε για δεύτερη φορά ασημένιο μετάλλιο στην κορυφαία διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου και η… αφετηρία της στη διαδρομή για το Λος Αντζελες έχει «στρωθεί» μόνο με διακρίσεις.
Μέσα στην καρδιά όμως της μελαχρινής πρωταθλήτριας υπάρχει ένα «αγκάθι» που δεν την αφήνει, προς το παρόν, να χαρεί τις σπουδαίες επιτυχίες της καθώς ο αποκλεισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού είναι ακόμη νωπός και, όπως δήλωσε στην «Καθημερινή», τη στοιχειώνει.
Η λέξη «τζούντο» στα ιαπωνικά σημαίνει «ο δρόμος της ευγένειας» και αυτόν τον… δρόμο επέλεξαν οι γονείς της, γεμάτης ενέργεια, Ελισάβετ πριν από, περίπου, 19 χρόνια προκειμένου η ζωηρή μικρή να μη μαλώνει με τον αδελφό της και να βρει έναν άλλο τρόπο να εκτονώνεται. Και το «άθλημα της ευγένειας» υπήρξε για την 11χρονη… έρωτας με την πρώτη λαβή.
«Μου άρεσε. Είμαι σταθερός χαρακτήρας και έμεινα. Χαρακτηριστικό είναι ότι, εκείνη την εποχή, δεν έχασα ούτε μία προπόνηση. Ήμουν κάθε μέρα στο προπονητήριο. Κάθε νίκη ένιωθα πως αποτελούσε ένα είδος ανταμοιβή για τους κόπους μου. Χαιρόμουν πολύ που έκανα υπερήφανους την οικογένειά μου και τον προπονητή μου», μας είπε η, εν ενεργεία, κορυφαία Ελληνίδα τζουντόκα.
Από την πρώτη επαφή που είχε η Τελτσίδου με το τατάμι μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει δεκάδες διακρίσεις και σπουδαίες νίκες. Υπάρχει όμως μία επιτυχία που δεν θα ξεχάσει ποτέ.
«Το βαλκανικό πρωτάθλημα κορασίδων, ήταν ο πρώτος διεθνής αγώνας μου και το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό. Όλα τα μέλη της ομάδας μπήκαμε σε ένα πούλμαν για να πάμε στην Αδριανούπολη όπου θα γίνονταν οι αγώνες. Τότε δεν με ήξερε κανένας. Στη διοργάνωση ήμουν η μόνη Ελληνίδα αθλήτρια που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και ακούστηκε ο Εθνικός Ύμνος μέσα στην Τουρκία. Έτσι, στο πολύωρο ταξίδι της επιστροφής όλοι μου μίλαγαν και μου φέρονταν σαν βασίλισσα», μας είπε χαμογελώντας η αθλήτρια.
«Δεν μπορώ να χαρώ όπως θα ήθελα τις νίκες μου»
Γεννημένη μαχήτρια και με έντονο το συναίσθημα του πρωταθλητισμού μέσα της, η Ελισάβετ θέλει σε κάθε αγώνα να δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Και σχεδόν πάντα το πετυχαίνει. Μοναδική… ρωγμή στην πανοπλία της πρωταθλήτριας αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού, εκεί όπου, μισό λεπτό πριν από την ολοκλήρωση του αγώνα με την Βελγίδα Βίλεμς, δεν κατάφερε να προκριθεί στις «16».
«Μου έχει μείνει η πικρία από το Παρίσι. Είναι αλλιώς να χάνεις όταν δεν μπορείς και αλλιώς να χάνεις όταν μπορείς να διεκδικήσεις κάτι περισσότερο. Είχα προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά. Σίγουρα η καριέρα ενός αθλητή δεν καθορίζεται από ένα μετάλλιο αλλά οι Ολυμπιακοί είναι κορυφαίο γεγονός. Από τότε είμαι συνεχώς μέσα στα μετάλλια. Χαίρομαι που έχω μία σταθερότητα. Όμως κάθε φορά που νικάω σε έναν αγώνα μου έρχεται στο μυαλό το Παρίσι και στενοχωριέμαι», υπογράμμισε.
Η δευτεραθλήτρια Ευρώπης για να φτάσει μέχρι τον εφετινό τελικό πέτυχε σπουδαίες νίκες. Ανάμεσα στις τζουντόκα που άφησε εκτός συνέχειας ήταν και η 2η στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού Μίριαμ Μπούτκεράιτ από τη Γερμανία. Ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι έχει πει ότι «όσο πιο βαθύ είναι το συναίσθημα τόσο πιο δυνατός είναι ο πόνος» και τα συναισθήματα της Ελισάβετ ήταν ανάμικτα για αυτή τη μεγάλη της επιτυχία. «Είχα φτάσει στον τελικό και ένιωθα μέσα μου παγωμένη. Ίσως εάν νίκαγα να ένιωθα και χειρότερα. Φυσικά και θέλω να κερδίζω σε κάθε αγώνα που παίρνω μέρος αλλά αυτό το «γιατί» από το Παρίσι με στοιχειώνει», τόνισε η 30χρονη.
Όποιος έχει παρακολουθήσει την Ελισάβετ να αγωνίζεται ξέρει πολύ καλά ότι σε κάθε αγώνα μαζί με τον ιδρώτα αφήνει και στο τατάμι και την ψυχή της. Όταν, κατά την άποψή της, έχει δώσει σε μία αναμέτρηση τον καλύτερό της εαυτό, μόνο τότε το χαμόγελο φωτίζει τα μάτια της: «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο δεν ήμουν καλά προετοιμασμένη. Έδωσα όμως την ψυχή μου. Τα έδωσα όλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθω ικανοποιημένη. Αυτό που με πονάει είναι εάν δεν καταφέρνω να δείξω τη δουλειά μου. Κατανοώ την ήττα και τη σέβομαι. Σε έναν αγώνα εάν δεν δώσω τον καλύτερό μου εαυτό δεν νιώθω καλά γιατί για να φτάσω μέχρι αυτόν τον αγώνα έχω προπονηθεί πολύ σκληρά».
Από 11 ετών στα τατάμι της Ελλάδος και του εξωτερικού. Καθημερινές σκληρές προπονήσεις, προετοιμασίες, ταξίδια, αγώνες. Τη γνωρίζουμε μόνο με το τζουντόκι. Ποια είναι η Ελισάβετ όταν δεν φοράει το τζουντόκι;
«Η αλήθεια είναι ότι, μέχρι τώρα, δεν είχα πολλές ώρες εκτός τατάμι. Επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίπαλοι για να προπονούμαι πήγαινα συχνά στο εξωτερικό. Έχω χάσει γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα. Έχω χάσει στιγμές με την οικογένεια μου, τη μαμά, τον μπαμπά, τον παππού. Στιγμές που δεν αναπληρώνονται. Έτσι, τον ελεύθερο χρόνο προσπαθώ να είμαι με την οικογένεια μου. Έχω δύο ανιψάκια που τα υπεραγαπώ. Πηγαίνουμε μαζί βόλτες και απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί τους. Κάνουν και αυτά τζούντο και πολλές φορές μου ζητάνε να κάνουμε μαζί προπόνηση».
Η Ελισάβετ έχει αρχίσει να βαδίζει τον δρόμο που «τερματίζει» στο Λος Άντζελες το 2028. Πρόκειται για έναν μεγάλο και δύσκολο δρόμο.
«Οι Ολυμπιακοί του 2028 αποτελούν τον μεγάλο στόχο μου. Η προσπάθεια για την κατάκτηση της πρόκρισης είναι πάντα δύσκολη και θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Stoiximan που με στηρίζει, την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και την Ομοσπονδία Τζούντο που κάνουν ό,τι μπορούν για να με βοηθήσουν. Μετά τους Ολυμπιακούς του Παρισιού έχω φτιάξει έναν χώρο στο σπίτι μου για να μπορώ να προπονούμαι χωρίς να διανύω μεγάλες αποστάσεις. Αυτός ο χώρος διαθέτει γυμναστήριο και τατάμι και έρχονται παλαιοί αθλητές και με βοηθάνε. Έτσι έχω βρει την ισορροπία μου και διαθέτω πλέον και προσωπικό χρόνο για να ζήσω γιατί πριν δεν ζούσα».
