Δέκα φορές πρωταθλητής Γερμανίας, άλλες τέσσερις Κυπελλούχος. Εχει σηκώσει δύο φορές το Champions League, άλλες τόσες το Super Cup στη χώρα του, έχει πανηγυρίσει την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 όπου βγήκε με 5 γκολ δεύτερος σκόρερ, ενώ τέσσερα χρόνια νωρίτερα με ίδιο αριθμό τερμάτων ήταν πρώτος, αν και η Γερμανία κατέλαβε την 3η θέση.
Και όμως ο Τόμας Μίλερ δεν έχει την λάμψη άλλων παικτών που αγωνίζονται στην ίδια θέση. Αν και βρίσκεται στο ανώτατο επίπεδο με την Μπάγερν και την εθνική ομάδα, δύσκολα κάποιος θα θυμηθεί να αναφέρει το όνομά του αν ερωτηθεί για τους πέντε κορυφαίους επιθετικούς που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν για ανάλογο παλμαρέ με τον Γερμανό, αθόρυβο είναι αλήθεια, επιθετικό.
Με τον ίδιο αθόρυβο τρόπο πριν από μερικές ημέρες, ο Τόμας Μίλερ, ανακοίνωσε μέσω των social media την αποχώρησή του από την Μπάγερν στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Αποκάλυψε ότι αν και ο ίδιος θα ήθελε να μείνει στην ομάδα που αποτελεί το σπίτι του από το 2008 όταν και έπαιξε για πρώτη φορά στην Μπάγερν Β’, αποδέχεται την απόφαση του συλλόγου και ότι σέβεται το πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν και για τη διοίκηση να την πάρει.
«Σέβομαι αυτό το βήμα», είπε, «το οποίο το διοικητικό συμβούλιο και το εποπτικό συμβούλιο σίγουρα δεν πήραν ελαφρά τη καρδία».
View this post on Instagram
Μέσα σε αυτή την κουβέντα κρύβεται ό,τι ήταν ο Μίλερ στην Μπάγερν: δείχνει την ανταγωνιστικότητά του και την άρνηση να δεχτεί να σβήσουν τα φώτα πριν αυτός το αποφασίσει και παράλληλα να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από απόλυτα ειλικρινής. Αλλά -κυρίως- αναδεικνύει, με αυτή τη δημόσια αποχώρηση, ότι ο σύλλογος έρχεται πρώτος γι’ αυτόν και θα έρχεται πάντα.
Ήταν εδώ και καιρό σαφές ότι η Μπάγερν ήθελε να βρει έναν τρόπο να φτάσει στο τέλος με τον Μίλερ όσο πιο “βελούδινα” γινόταν, γνωρίζοντας τη δική του επιθυμία να παραμείνει στην ομάδα. Οι Βαυαροί θεωρούν ότι πλέον ο μόνιμος τα τελευταία χρόνια αρχηγός στα 35 του χρόνια, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και τώρα η παρουσία του είναι φθίνουσα. Εχει πέντε γκολ και τέσσερις ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις φέτος, ενώ από την άλλη με απολαβές 17 εκατ. ευρώ τον χρόνο το συμβόλαιό του είναι πια ασύμφορο. Ισως μια πρόταση τιμής ένεκεν με μείωση αποδοχών θα ήταν μια μέση λύση και για τις δύο πλευρές, αλλά, από την άλλη θα αποτελούσε ίσως ένα εμπόδιο για τους μελλοντικούς στόχους του συλλόγου.
Αν ο Μίλερ είχε αποφασίσει ότι αυτή ήταν η στιγμή να τερματίσει την καριέρα του, τότε η μετάβαση στην επόμενη μέρα θα ήταν εύκολη και για τις δύο πλευρές. Ισως στο μέλλον, θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος της Μπάγερν και ξεκινώντας την πορεία του με ένα διοικητικό ρόλο από αυτό το καλοκαίρι, στην προσπάθειά του να μάθει να ζει χωρίς να φορά ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά παράλληλα να μην χάσει και την επαφή του με την ομάδα. Θα ήταν ένα τέλειο τέλος με τον Μίλερ να ολοκληρώνει έναν τεράστιο κύκλο 16 και πλέον χρόνων με τα κόκκινα της Μπάγερν.
Ομως, ρίχνοντας κάποιος μια δεύτερη πιο ψύχραιμη ματιά στο φινάλε της συνεργασίας του Μίλερ με την αγαπημένη του Μπάγερν, μάλλον αυτό δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το ποιος πραγματικά είναι ο Γερμανός επιθετικός. Ακόμα κι αν αυτός ο αποχωρισμός είναι άσχημος – δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κάποιος αυτό – εξακολουθεί να είναι ξεχωριστός. Ο Μίλερ δεν ήταν ποτέ πολύ καλός τεχνικά. Δεν ήταν αρκετά γρήγορος ή σωματικά επιβλητικός ως έφηβος για να γίνει προφανώς αστέρι και όμως, μέσα από μια έμφυτη κατανόηση του παιχνιδιού και μια επιμονή να γίνει ο καλύτερος παίκτης που θα μπορούσε, έχει σχεδόν περάσει στη βαυαρική αθανασία. Ένας τέτοιος χαρακτήρας, λοιπόν θα σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο όταν το αποφασίσει ο ίδιος και όχι όταν κάποιος άλλος νομίζει ότι ο χρόνος του έχει τελειώσει. Όταν τα συναισθήματα αποβάλλουν από αυτή την κατάσταση – και θα υπάρξουν οπαδοί της Μπάγερν που θα είναι θυμωμένοι με τον σύλλογο που επέτρεψε να συμβεί αυτό – οι περισσότεροι θα σκεφτούν ότι ο Μίλερ ήταν απόλυτα πιστός στον εαυτό του, με μια τελευταία επίδειξη πείσματος και μια ακόμη έκλαμψη του ανταγωνιστικού του ενστίκτου.
Από την άλλη βέβαια και η Μπάγερν συμπεριφέρθηκε σαν… Μπάγερν. Ακόμα και ο Μίλερ που έχει προσφέρει τόσα δεν θα μπορούσε να είναι πάνω από τον σύλλογο. Από την στιγμή που το “κονκλάβιο” που διοικεί αποφάσισε ότι ο παίκτης δεν μπορεί να αντεπεξέλθει πλέον στις απαιτήσεις το τέλος είναι αναπόφευκτο. Μόνο αν η Μπάγερν έβαζε στην περίπτωσή του τα “πιστεύω” στην άκρη ο Μίλερ θα είναι την ευκαιρία να μείνει για έναν ακόμα χρόνο και να έκλεινε την καριέρα του στην μοναδική ομάδα που έχει αγωνιστεί, έχοντας και το “αντίο” που τόσο προφανώς του αξίζει. Έχει τις περισσότερες συμμετοχές με τη φανέλα της από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία. Έχει κερδίσει ό,τι τίτλο υπάρχει. Και είναι Βαυαρός, γεννημένος και μεγαλωμένος. Αν δεν αξίζει να σκηνοθετήσει ο ίδιος την αποχώρησή του, τότε ποιος το αξίζει;
Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται τώρα στην επόμενη μέρα του Μίλερ. Με δεδομένο ότι μοιάζει περισσότερο με χαρακτήρα από βαυαρικό παραμύθι, τόσο με τον τρόπο που συμπεριφέρεται και που ζει τη ζωή του μέσα και έξω από τα γήπεδα, είναι σχεδόν αδύνατο να τον φανταστεί κανείς να υπάρχει σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Και όμως θα πρέπει να το κάνει. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα να παίξει σε άλλο γερμανικό σύλλογο- αυτό είναι αδιανόητο. Δεδομένου ότι θα κλείσει τα 36 του χρόνια τον Σεπτέμβριο, η ψυχοφθόρος και απαιτητική σε φυσική κατάσταση Premier League μάλλον δεν “πέφτει” επίσης στο τραπέζι. Η Σαουδική Αραβία είναι κάτι που δεν του ταιριάζει, αφήνοντας μόνο τις ΗΠΑ και το MLS ως πιθανό προορισμό. Η Μπάγερν έχει συνεργασία με την Los Angeles FC, κυρίως για τον εντοπισμό και την ανάπτυξη νεαρών ταλέντων και με δεδομένη της γέφυρας επικοινωνίας δεν αποκλείεται να αποτελέσει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα συμβεί στη συνέχεια. Πιθανότατα, ούτε ο Μίλερ ξέρει, δεδομένου ότι ποτέ δεν ήθελε να φύγει από την Μπάγερν και ήταν πεπεισμένος ότι είχε ακόμα πολλά να της προσφέρει. «Ακόμη και μετά από όλα αυτά τα χρόνια», έγραψε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του προς τους οπαδούς του συλλόγου, «και ανεξάρτητα από τα λεπτά που παίζω, εξακολουθώ να διασκεδάζω πολύ όταν βρίσκομαι στο γήπεδο με τα παιδιά. Θα μπορούσα εύκολα να φανταστώ να παίζω αυτόν τον ρόλο και του χρόνου».
Πράγματι, οι περισσότεροι αυτό φαντάζονταν. Τον Μίλερ να φορά και του χρόνο την κόκκινη φανέλα. Αυτό άλλωστε ήταν και το πεπρωμένο του από την ημέρα που γεννήθηκε. Θα ήθελε να έχει ένα ανάλογο φινάλε με αυτό του Τότι στην Ρόμα, σε ένα γεμάτο γήπεδο που θα τον αποθέωνε και όχι με μια συγκινητική κατά τα άλλα ανάρτηση στα social media.
Αλλά δεν θα γίνει έτσι, αν και μια σίγουρα κάποια μέρα θα επιστρέψει. Πίσω στη Sabener Strasse, στην Allianz Arena, αλλά -για ένα χρόνο τουλάχιστον- θα πρέπει να βρίσκεται κάπου αλλού από εκεί που ανήκει…
