Ηταν μια εποχή στις δεκαετίες του 2000 και του 2010, που το γαλλικό ποδόσφαιρο είχε σαρώσει τα πάντα, κατακτώντας το 1998 το Μουντιάλ και το 2000 το Euro, και οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι είχαν προπονητές από τη Γαλλία, εκμεταλλευόμενοι εκείνη τη μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιρικών διανοιών, με κυριότερους εκπροσώπους τους Αρσέν Βενγκέρ και Ζινεντίν Ζιντάν. Σήμερα ψάχνει κανείς να βρει Γάλλους προπονητές πρώτης γραμμής και δυσκολεύεται πολύ…
Σχεδόν 10 χρόνια πίσω, στις αρχές του 2016, ο Ζιντάν αναλάμβανε τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Βενγκέρ παρέμενε ο καθηγητής-προπονητής στην Αρσεναλ, οι Κλοντ Πιέλ και Ρεμί Γκραντ τον συναντούσαν στην Premier League στους πάγκους των Σαουθάμπτον και Αστον Βίλα αντιστοίχως, ενώ τη Ρόμα διηύθυνε ο Ρουντί Γκαρσιά και η Βόλφσμπουργκ προσλάμβανε τον Βαλεριέν Ισμαέλ. Πριν από αυτούς, οι μεγάλοι σύλλογοι είχαν τις υπηρεσίες προπονητών όπως οι Ζεράρ Ουγιέ, Λουί Φερναντέζ, Ζαν Τιγκανά, Ζακ Σαντινί, Αλέν Περέν, Φιλίπ Μοντανιέ κ.ά.
Και τώρα τι έχει γίνει, διερωτήθηκε το The Athletic… Τώρα ο Πατρίκ Βιεϊρά (στην Τζένοα) είναι ο μόνος Γάλλος τεχνικός στα τέσσερα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Γιατί αυτό; Οι Γάλλοι προπονητές παραπονούνται ότι δεν έχουν πρόσβαση στους παράγοντες, όπως οι Πορτογάλοι μέσω των δικτύων των ατζέντηδών τους.
Επιπλέον, οι ολοένα και περισσότεροι ξένοι ιδιοκτήτες γαλλικών ομάδων επιλέγουν αλλοδαπούς προπονητές, ελαττώνοντας τις ευκαιρίες ανέλιξης των Γάλλων τεχνικών, που είναι πλέον μειονότητα στους πάγκους της Ligue 1 και κανείς δεν είναι στις μεγάλες γαλλικές ομάδες, ενώ στο τέλος της σεζόν 2015-16 ήταν Γάλλοι οι 19 στους 20.
Πρόβλημα είναι επίσης ότι βιτρίνα της Ligue 1 είναι… μόνο μια ομάδα, η Παρί Σεν Ζερμέν, και αν αυτή έχει ξένο στον πάγκο της, όπως τώρα με τον Λουίς Ενρίκε, η προώθηση των Γάλλων τεχνικών είναι δυσκολότερη, όπως επισημαίνει ο τεχνικός διευθυντής της Μπαστιά, Φρεντερίκ Αντονετί.
Τέλος, υπάρχει θέμα με το γαλλικό δίπλωμα προπονητικής, το οποίο φέρεται να είναι υπερβολικά δύσκολο να αποκτήσει κανείς, ενώ κατ’ άλλους σημειώνεται έλλειψη δυναμισμού αλλά και… καλής γνώσης των αγγλικών. «Χρειαζόμαστε δουλειά και στο “ίματζ” μας», παραδέχεται ο κ. Πιέλ.
