«Στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές…». Το 45άρι δισκάκι του Καζαντζίδη, αν και είχε αλλάξει η δεκαετία, ήταν ακόμη επίκαιρο το 1970, όταν ο Βάιος Καρέτσας άφηνε το Δημητρίτσι Σερρών, ταξιδεύοντας στο Βέλγιο με την οικογένειά του για να δουλέψει σκληρά ως ανθρακωρύχος στο Λιμβούργο. Είχε μάθει από συγχωριανούς και άλλους γνωστούς για τις δυσκολίες αλλά και τα καλά χρήματα που έπαιρναν και τα δικαιώματα που αποκτούσαν αυτοί και οι δικοί τους.
Πενήντα πέντε χρόνια μετά, το επίθετο Καρέτσας ανέδειξε και πάλι με τον καλύτερο τρόπο το όραμα, το ταλέντο και τη θέληση που έχουν οι Ελληνες ομογενείς σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν ζουν.
Ο προπάππους του νέου αστεριού του ελληνικού ποδοσφαίρου θα ήταν διπλά περήφανος για τον 17χρονο δισέγγονό του, που τη δεδομένη χρονική στιγμή φαντάζει ο πλέον υποσχόμενος ποδοσφαιριστής. Οπως περήφανοι ένιωσαν όλοι οι Ελληνες φίλαθλοι για τον Κωνσταντίνο και τα άλλα «παιδιά» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς βλέποντάς τα στη Γλασκώβη να ξεδιπλώνουν με τον καλύτερο τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία που επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Ο τέταρτης γενιάς ομογενής μεσοεπιθετικός είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε ξαναδεί. Ενας ανήλικος που διαθέτει ωριμότητα και χαρακτηριστικά τα οποία συναντά κανείς σε έναν ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Η τεχνική του, η ταχύτητά του, αλλά και το θράσος για την ηλικία του, σε συνδυασμό με την ντρίμπλα, το «κοφτό» σουτ, τις κάθετες πάσες, τις επινοήσεις του μέσα στο παιχνίδι, είναι προσόντα που μοιάζουν να γεφυρώνουν το χάσμα με τους μπαλαδόρους άλλων εποχών.
Ο σερ Αλεξ
Τα λόγια του σερ Αλεξ Φέργκιουσον μετά το παιχνίδι με τη Σκωτία «για τη μυϊκή ανάπτυξη του Νο 18 (Κωνσταντέλιας) και του Νο 19 (Καρέτσας)» και ο παραλληλισμός τους με τους Μπέκαμ και Σκόουλς είναι μόνο μερικά από τα αποθεωτικά σχόλια. Τα πρώτα δείγματα ο Κωνσταντίνος τα είχε φανερώσει έντεκα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στην ηλικία των έξι ετών, με προπονητή τον πατέρα του, Βάιο, σε μια τοπική ομάδα του Γκενκ. «Το ταλέντο του ήταν έμφυτο. Η επαφή του με την μπάλα, που είναι και το βασικό κομμάτι γι’ αυτές τις ηλικίες, ήταν μοναδική. Είχε φαντασία στο παιχνίδι του, εξυπνάδα και έβλεπε εύκολα δίχτυα, χρησιμοποιώντας με την ίδια ευκολία και τα δύο πόδια. Ολα τα υπόλοιπα ήρθαν πολύ γρήγορα. Η βελτίωσή του ήταν ταχύτατη και για εκείνο που είχε περισσότερη αγωνία ήταν που έβλεπε τα άλλα παιδιά να είναι ψηλότερα από αυτόν», αναφέρει στην «Κ» ο πατέρας του, λίγο πριν η οικογένεια Καρέτσα επιστρέψει στο Βέλγιο, όπου σήμερα η Γκενκ αντιμετωπίζει τη Γάνδη για την 1η αγωνιστική των πλέι οφ.
Ολες αυτές τις ημέρες που ακολούθησαν τη νίκη επί της Σκωτίας, η οικογένεια προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη συναισθήματα και προτεραιότητες. Παράλληλα, τόσο αυτή όσο και ο σύλλογος επιδιώκουν να χαμηλώσουν τους τόνους, καθώς όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το όνομά του μπορεί να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά για ένα 17χρονο παιδί. Μπορεί οι «σειρήνες» των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ που προσφέρουν εκατομμύρια ευρώ να είναι σαγηνευτικές, όμως για τον διεθνή άσο, τον πατέρα του, Βάιο, τη μητέρα του, Ειρήνη, και τον 13χρονο αδελφό του, Γιώργο, η έκπληξη δεν ήταν μεγάλη. Στην πραγματικότητα, όλα ήταν αναμενόμενα.
Ο πρώτος που πίστεψε πως ο Κωνσταντίνος θα «λάμψει» από την αρχή στην εθνική ομάδα ήταν ο παππούς του, Κώστας. Στα 20 του, ακολούθησε τον πατέρα του στα ορυχεία, δούλεψε σκληρά και ποτέ δεν έσβησε μέσα του το πάθος για την πατρίδα. Για να ακριβολογούμε, για οτιδήποτε ελληνικό αλλά και… ΠΑΟΚτζίδικο, αφού ήταν αυτός που κληρονόμησε το «μικρόβιο» από τον πατέρα του και το μετέφερε σε γιο και εγγονό.
«Το ταλέντο του ήταν έμφυτο. Η βελτίωσή του ήταν ταχύτατη και για εκείνο που είχε περισσότερη αγωνία ήταν που έβλεπε τα άλλα παιδιά να είναι ψηλότερα από αυτόν», αναφέρει στην «Κ» ο πατέρας του, Βάιος.
Παντρεμένος με τη Μαρία από το ακριτικό Χειμώνιο της Ορεστιάδας, έκανε αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα για να βλέπει την «αρμάδα» του Κούδα, του Σαράφη και του Γκουερίνο. Και φυσικά, βρισκόταν από το πρωί στην Τούμπα για να πιάσει καλή θέση στο νικηφόρο 1-0 επί της ΑΕΚ που χάρισε το πρώτο πρωτάθλημα στον «Δικέφαλο του Βορρά» το 1976.
«Αν θέλεις να διαλέξεις μια εθνική, πρέπει να μιλήσει η καρδιά σου», είχε συμβουλέψει τον Κωνσταντίνο ο παππούς, όταν ο μικρός βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα «Ελλάδα ή Βέλγιο». Και η καρδιά του ήταν καιρό δοσμένη στη χώρα καταγωγής των γονιών του, παρά το ότι, όπως και ο ίδιος, έτσι και ο πατέρας του και η μητέρα του είχαν γεννηθεί στο Γκενκ, μεγαλώνοντας με εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Τους ένωνε ωστόσο η γλώσσα, την οποία μιλούσαν άπταιστα και στα δύο σπίτια και έμαθαν από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, οι οποίοι είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα.
Το «δεν μπορεί να λέγεσαι Κωνσταντίνος Καρέτσας και να μην παίζεις στην Εθνική Ελλάδας», που του είπε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο ταξίδι του στο Βέλγιο, ήταν απλώς η επιβεβαίωση. Τα «sms» του παππού είχαν παραδοθεί και διαβαστεί με προσοχή.
Η μητέρα του, Ειρήνη, μοιάζει να είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον ΠΑΟΚτζίδικο κανόνα στην οικογένεια Καρέτσα. Τρίτης γενιάς Ελληνίδα στο Βέλγιο, άκουγε τον πατέρα της, Γιώργο, να μιλάει για τα κατορθώματα του Δομάζου και το έπος του Γουέμπλεϊ. Με ρίζες από την Καισαριανή, είναι φίλαθλος του Παναθηναϊκού, αν και, όπως παραδέχεται, ξεκίνησε να βλέπει ποδόσφαιρο από κοντά λόγω του γιου της. Ο παππούς Γιώργος, για χρόνια εργαζόμενος στο εργοστάσιο της Ford στο Γκενκ, προσπάθησε να «κλέψει» οπαδικά τον Κωνσταντίνο δελεάζοντάς τον. Στα οκτώ του και λίγο πριν ενταχθεί στις ακαδημίες της Γκενκ, του χάρισε μια φανέλα του Παναθηναϊκού, κασκόλ και άλλα αναμνηστικά, ενώ όταν ο Νίκος Καρέλης έκανε τη μεταγραφή από τους «πράσινους» στην Γκενκ, τον πήγε για αυτόγραφο. «Αυτός τα φόρεσε και φωτογραφήθηκε με τα πράσινα, αλλά το έκανε κυρίως για να μην τον δυσαρεστήσει. Ηταν ήδη ΠΑΟΚτζής», θα πει ο Βάιος.
Το δέσιμο της οικογένειας Καρέτσα και η τήρηση των παραδοσιακών αρχών της ελληνικής ομογένειας είναι ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας του 17χρονου μεσοεπιθετικού. Η στήριξη της επιλογής της Εθνικής Ελλάδας, σε μια περίοδο που τα πάντα συνωμότησαν για να διαθέτει το πιο ταλαντούχο σύνολο στην ιστορία της, ήταν το πρώτο βήμα. Για τη μετέπειτα πορεία της καριέρας του Κωνσταντίνου, υπάρχουν ακόμη πιο σημαντικά που πρέπει να γίνουν. Και σε αυτά, το οικογενειακό περιβάλλον σίγουρα θα παίξει τον πιο καθοριστικό ρόλο.
Ο παππούς από την πλευρά της μητέρας του προσπάθησε να τον κάνει Παναθηναϊκό όταν ήταν οκτώ ετών. Του δώρισε την πράσινη φανέλα. Ο Κωνσταντίνος τη φόρεσε για να μην τον δυσαρεστήσει. Ηταν ήδη ΠΑΟΚτζής.
Αλλωστε η σχετικά πρόσφατη ιστορία έδειξε πως μακριά από αυτήν ο Κωνσταντίνος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Στα 12 του και στην πρώτη του προσπάθεια να απογαλακτιστεί πηγαίνοντας οικότροφος στις Βρυξέλλες, στις ακαδημίες της Αντερλεχτ, δεν κατάφερε να προσαρμοστεί και επέστρεψε στην Γκενκ. Αυτή η ξαφνική και υπερβολική δημοσιότητα πρέπει να καταλαγιάσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα οι ίδιοι οι γονείς, που είδαν αιφνιδιασμένοι και αυτούς να πολιορκούνται για μια δήλωση.
Καλός μαθητής
Τη δεδομένη χρονική στιγμή προέχει το σχολείο του και η Γκενκ. Ο Κωνσταντίνος είναι καλός μαθητής, με έφεση στα οικονομικά, ενώ η ομάδα ξεκινάει σήμερα την προσπάθειά της για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κάτι που θα σημάνει και τη συμμετοχή της στο επόμενο Champions League, έχοντας ως κύριο αντίπαλο την Μπριζ του Χρήστου Τζόλη.
«Τα βήματα που θα γίνουν θα είναι και πάλι προσεκτικά», αναφέρει το περιβάλλον του Κωνσταντίνου. Την εκπροσώπησή του έχει αναλάβει το μεγαλύτερο γραφείο μάνατζερ του Βελγίου. Ο λόγος για τη Stirr Associates, που έχει ξεκινήσει τις συζητήσεις με τους ενδιαφερομένους και την Γκενκ, η οποία στις απαιτήσεις της θα διεκδικήσει και ένα ιδιαιτέρως μεγάλο ποσοστό μεταπώλησης. Ολα αυτά όμως στο μέλλον. Ο Κωνσταντίνος εστιάζει στο σήμερα και σε αυτό που τον κάνει να είναι χαρούμενος: να παίζει μπάλα δίνοντας «όλο του το είναι».
