Είχε πολλά χρόνια η εθνική ποδοσφαίρου να ενώσει οπαδούς διαφορετικών συλλογικών προτιμήσεων. Ανέκαθεν αιωρείτο η καχυποψία πως οι ομοσπονδιακοί προπονητές υπέκυπταν σε πιέσεις των παραγόντων για την κλήση και την προβολή παικτών από τις δικές τους ομάδες.
Με τις πρώτες επιλογές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, τα σύννεφα που υπήρχαν στο θέμα αυτό διαλύθηκαν. Ηταν η πρώτη νίκη του προπονητή.
Οι υπόλοιπες που ακολούθησαν, μέχρι την άνοδο στην «ελίτ» της Ευρώπης, ήταν φυσικό επακόλουθο, ενώ προκάλεσε αίσθηση ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε τους ποδοσφαιριστές που εμπιστεύθηκε. Κι αυτό αναγνωρίστηκε από τον κόσμο, που αγκάλιασε την ομάδα, ακόμη κι όταν ήρθε η ήττα από τη Σκωτία στο «Γ. Καραϊσκάκης».
Η επιβλητική νίκη-πρόκριση, μέσα στην έδρα της αντιπάλου, άνοιξε πλέον νέους ορίζοντες γι’ αυτή την Εθνική, η οποία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο αείμνηστος Νίκος Σαργκάνης είχε οριοθετήσει χαρακτηριστικά το πόσο απέχουν ο θρίαμβος και ο ενθουσιασμός από την αποτυχία και την απογοήτευση.
Γι’ αυτό και οι πιτσιρικάδες θα πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους και να δουλέψουν ακόμη περισσότερο. Να συνειδητοποιήσουν πως όσο δύσκολα κατακτάς την κορυφή, τόσο εύκολα μπορεί να γκρεμιστείς από αυτήν.
Σίγουρα έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων και οι προτάσεις είναι δεδομένο ότι θα έρθουν, όμως χρειάζεται ομαλή προσγείωση από τις υπερβολές των ΜΜΕ, για τις οποίες σίγουρα έχουν μερίδιο και οι μάνατζερ. Για να μην υπάρξει… ανώμαλη.
