Οι αποκλεισμοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα μπορούσαν να τιτλοφορηθούν, όπως τα παλαιότερα χρόνια, «με το κεφάλι ψηλά». Αυτό όμως δεν αρκεί για παρηγοριά.
Και οι δύο πλήρωσαν τα προβλήματα που διαφαίνονται από την αρχή της περιόδου, όσο κι αν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κλείνουν τα μάτια. Οσο όμως κι αν προσπαθούν να πείσουν την πλειονότητα των φιλάθλων τους με την επικοινωνιακή πολιτική, μέσω του αθλητικού Τύπου, η αλήθεια φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο.
Οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούν να διασπάσουν κλειστές, μαζικές άμυνες και είναι ευάλωτοι στους αιφνιδιασμούς, ειδικά όταν ο αντίπαλός τους έχει κάτω την μπάλα. Τα τρία από τα τέσσερα γκολ των Νορβηγών ήταν σχεδόν πανομοιότυπα.
Οι «πράσινοι» όση ποιότητα διαθέτουν στον επιθετικό τομέα, έστω κι αν αυτό δεν εξαργυρώνεται με περισσότερα τέρματα, τόσο αδύναμοι είναι στην οπισθοφυλακή, ειδικά στο «ένας εναντίον ενός».
Σίγουρα η πορεία και των δύο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πλήρως αποτυχημένη. Το ποδόσφαιρό μας, σε συλλογικό επίπεδο και με τα χρήματα που διαθέτουν οι ΠΑΕ και γενικά με την όλη οργάνωσή του, δεν μπορεί να διεκδικεί κάθε χρόνο τρόπαια και προκρίσεις σε τελικούς.
Ομως στους «αιωνίους» μένει η πικρία, γιατί ο μεν πρώτος αποκλείστηκε από έναν προφανώς πιο αδύναμο αντίπαλο, ενώ ο δεύτερος θα μπορούσε να ξεπεράσει μια πολύ πιο ακριβή ομάδα.
Στα «συν» θα πρέπει να σημειωθούν το πάθος και η θέληση όλων των παικτών που χρησιμοποίησαν οι δύο προπονητές, ειδικά στους αγώνες ρεβάνς. Οσο για τους άρχοντες των πάγκων, είναι πολύ εύκολο η κριτική να γίνεται… κατόπιν εορτής.
