Δύο πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές μονοπώλησαν τους τίτλους των αθλητικών ειδήσεων την εβδομάδα που μας πέρασε. Ο Στέφανος Τζίμας, γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου του 2006, και ο Χρήστος Μουζακίτης, που θα κλείσει τα 19 του χρόνια σχεδόν ένα χρόνο μετά.
Ο πρώτος για τα 26 εκατ. ευρώ που ξόδεψε η Μπράιτον για να τον αποκτήσει από τη Νυρεμβέργη, το «διαμάντι» που ανέδειξε ο ΠΑΟΚ, και ο δεύτερος, για τις τελευταίες του εμφανίσεις και τα γκολ που πέτυχε με Λεβαδειακό και Παναθηναϊκό. Και τα δύο χάρισαν μεγάλης σημασίας νίκες στον Ολυμπιακό.
Φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί οι μικροί που διακρίνονται εντός και εκτός συνόρων και προέρχονται από τις ακαδημίες των μεγάλων επονομαζόμενων ομάδων. Αγωνίζονται αρκετοί ακόμη που υπόσχονται πολλά αγωνιστικά, αλλά και οικονομικά οφέλη στις ομάδες τους στο μέλλον. Και το όφελος δεν θα είναι μόνο για τους συλλόγους τους, αλλά και για την εθνική μας ομάδα.
Αρκεί η «άνθηση» αυτών των πιτσιρικάδων σε πολλές ομάδες του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος και η προώθησή τους στις ανδρικές ομάδες να μην αποτελέσουν την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα. Γιατί οι κίνδυνοι να «χαθούν» ελλοχεύουν.
Ο πρώτος και… ελληνικός είναι η εμμονή των αφεντικών των ΠΑΕ, που θέλουν να εντυπωσιάζουν τους οπαδούς τους με «ηχηρά» ονόματα ξένων. Εστω κι αν αυτοί είναι προς… συνταξιοδότηση.
Σε αυτό επικουρούν πρώτα οι μάνατζερ που είναι η δουλειά τους και κατά δεύτερο λόγο ο αθλητικός Τύπος που «πουλάει» του ξύλινους τίτλους. Φυσικά, όταν ύστερα από σύντομο διάστημα, το μεγάλο ποσοστό αυτών φεύγει «νύχτα» ως αποτυχημένο, η είδηση δεν ξεπερνάει το μονόστηλο.
