Η τελική βαθμολογία στη League Phase του Champions League μοιάζει να έχει αρκετές ανορθογραφίες στα μάτια των πολλών, βλέποντας να τρυπώνουν στην ασφάλεια της πρώτης οκτάδας ομάδες από καλά πρωταθλήματα μεν, αλλά β’ ταχύτητας σε σχέση με άλλες.
Και για να ανοίξει χώρος για τους θεωρητικά «παρείσακτους» στο κλειστό κλαμπ των κορυφαίων, έπρεπε να βγουν εκτός κάδρου ομάδες που ξεκίνησαν ως μεγάλα φαβορί και παραμένουν τέτοια ακόμα και τώρα, παρότι θα χρειαστεί να περάσουν από την ταλαιπωρία, το άγχος και την αβεβαιότητα που γεννά κάθε ραντεβού στα πλέι οφ μιας διοργάνωσης.
Η εικόνα της βαθμολογίας είναι πολύ χαρακτηριστική. Από τις τέσσερις ομάδες που συνέθεσαν ζευγάρια των τελικών του Champions League τα δύο τελευταία χρόνια, μόνο η Ίντερ τίμησε τα όπλα της στην πρώτη φάση της διοργάνωσης και εξασφάλισε από τώρα μια θέση στους 16.
Η παρτενέρ της σε εκείνον τον τελικό, Μάντσεστερ Σίτι, ήταν μέχρι το παραπέντε με το ενάμιση πόδι στη ζώνη του λυκόφωτος και κατάφερε να μπει στην 24άδα όταν ανέτρεψε στο β’ ημίχρονο το αγχωτικό 0-1 από την Μπριζ και το μετέτρεψε στο λυτρωτικό 3-1.
Ακόμα κι έτσι, στα πλέι οφ πέφτει πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης, σε ένα ματς που έχει χαρακτήρα πρόωρου τελικού, εάν σκεφτεί κανείς ότι οι δύο ομάδες αυτού του ζευγαριού τυγχάνει να είναι οι κάτοχοι του Champions League τα δύο τελευταία χρόνια.
Εκτός της ζώνης ασφαλείας της πρώτης οκτάδας της βαθμολογίας έμεινε και η φιναλίστ του περασμένου τελικού, Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τερμάτισε 10η στη League Phase ισόβαθμη της Ρεάλ και της Μπάγερν στους 15 βαθμούς, αλλά στάθηκε αρκετά πιο τυχερή από τη «βασίλισσα» στη διασταύρωση καθώς ο επόμενος αντίπαλός της θα είναι η 24η Σπόρτινγκ Λισαβόνας και όχι η Μάντσεστερ Σίτι.
Ευνοϊκή διασταύρωση στα πλέι οφ μοιάζει να έχει και η Μπάγερν, η οποία κληρώθηκε με τη Σέλτικ. Ουσιαστικά, ο άσχημος κλήρος έπεσε πάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης που σίγουρα δεν θα ήθελε να βρεθεί τόσο σύντομα απέναντι σε μια αντίπαλο του επιπέδου της Σίτι κι ας μην είναι στα καλύτερά της τους τελευταίους 2-3 μήνες. Αν οι «πολίτες» καταφέρουν να φορμαριστούν, η κάτοχος του τροπαίου και «βασίλισσα» του θεσμού, θα περάσει δύο πολύ δύσκολα βράδια στα μέσα Φλεβάρη…
Αν ανοίξουμε το πλάνο, θα δούμε ότι από τις ομάδες των τελευταίων 18 τελικών του Champions League, μόνο τέσσερις βρέθηκαν εφέτος στην ασφάλεια της πρώτης της οκτάδας της ανανεωμένης διοργάνωσης!
Επειδή υπάρχει μια δεδομένη ανακύκλωση σε τόσο πολύ υψηλό επίπεδο, σ’ αυτούς τους 18 τελικούς πήραν μέρος συνολικά 14 ομάδες, τρεις εκ των οποίων, κατά σύμπτωση αγγλικές και οι τρεις (Τσέλσι, Τότεναμ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), δεν μετέχουν στην εφετινή διοργάνωση.
Από τις υπόλοιπες 11 ήταν δεδομένο ότι τουλάχιστον οι 3 θα έμεναν εκτός οκτάδας, αλλά συνέβη σχεδόν το αντίθετο: μπήκαν στην ζώνη ασφαλείας μόνο οι 4 (Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα, Ίντερ Ατλέτικο Μαδρίτης) και η πλειοψηφία τους, οι άλλες 7 (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν, Ντόρτμουντ, Γιουβέντους, Παρί Σεν Ζερμέν, Μίλαν, Μάντσεστερ Σίτι) θα χρειαστεί να δώσουν διπλές αναμετρήσεις για να συνεχίσουν στη φάση των 16.
Αυτό το σκηνικό δεν ήταν αναμενόμενο. Τα τελευταία 20 χρόνια, από την περίοδο 2004-05 έως τώρα, στους τελικούς του Champions League έχουν λάβει μέρος συνολικά 15 ομάδες, οι περισσότερες εκ των οποίων για περισσότερες από 2-3 φορές. Πιο πριν, έφταναν πιο εύκολα έως το τέλος της διαδρομής ομάδες β’ ταχύτητας όπως η Πόρτο, η Βαλένθια, η Μονακό, η Μπάγερν Λεβερκούζεν, η Μαρσέιγ, η Σαμπντόρια, η Στεάουα, ακόμα και ο Άγιαξ που σε σχέση με τα παλιά μεγαλεία, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια μοιάζει να έχει ξεφτίσει. Εν ολίγοις, με μόνη εξαίρεση την Τότεναμ που έκανε μια πορεία φωτοβολίδα την περίοδο 2018-19, οι ομάδες που φτάνουν ως τον τελικό και γενικά στις προχωρημένες φάσεις της διοργάνωσης, είναι οι ίδιες και οι ίδιες.
Συνθέτουν ένα κλειστό κλαμπ και ανακυκλώνονται χρόνο με το χρόνο, με χαρακτηριστικό ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όλες τους έχουν συμμετοχή σε 2-3 τελικούς τα τελευταία 20 χρόνια.
Απ’ αυτό το κλειστό κλαμπ, μόνο 4 ομάδες μπήκαν εφέτος στην οκτάδα και εξασφάλισαν θέση στη φάση των 16 της διοργάνωσης. Κι αυτό πιθανότατα οφείλεται στο νέο format που έφερε στη ζωή μας η UEFA, το οποίο δυσκόλεψε πάρα πολύ τη ζωή των πιο πλούσιων και ισχυρών συλλόγων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως δείχνει η τελική εικόνα στη βαθμολογία της League Phase.
Με το προηγούμενο format, το πιθανότερο είναι ότι σχεδόν όλες τους θα είχαν εξασφαλίσει μια από τις δύο πρώτες θέσεις των 8 ομίλων από σχετικά νωρίς έως συνήθως, θα είχαν ήδη περάσει στους 16 και θα άφηναν ελάχιστο χώρο για να μπουν ανάμεσά τους ομάδες από καλά πρωταθλήματα, αλλά χωρίς μεγάλο εκτόπισμα, όπως συνέβη με το τωρινό σύστημα. Ποιος πιστεύει άραγε ότι η Λιλ, η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η Άστον Βίλα ή ακόμα και η 1η επιλαχούσα Αταλάντα που έμεινε τελικά 9η, θα είχαν με το παλιό format πολύ καλύτερη θέση από τη Ρεάλ, τη Μάντσεστερ Σίτι, τη Μπάγερν και την Παρί Σεν Ζερμέν;
Υπό μία έννοια, αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του παλιού και του νέου συστήματος διεξαγωγής των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Το παλιό format με τους 8 ομίλους των 4 ομάδων, έδινε πολύ μεγαλύτερο πλεονέκτημα σε ένα σύνολο 6 αγώνων στις ομάδες από τα δύο πρώτα γκρουπ δυναμικότητας. Είχαν στον όμιλό τους δύο σαφώς υποδεέστερους αντιπάλους που συνήθως τους «τρόμαζαν» ακόμα και με τη σκιά τους, εξασφαλίζοντας πολύ συχνά εύκολες και γρήγορες προκρίσεις, κάνοντας διαχείριση στις τελευταίες 1-2 αγωνιστικές, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για την αξιοπιστία της διοργάνωσης.
Με το τωρινό format, τέτοια άνεση δεν υπάρχει. Σε ένα σύνολο 8 αγώνων, όλες οι ομάδες, ακόμα και οι κορυφαίες, αντιμετωπίζουν στη League Phase δύο αντιπάλους από το 1ο γκρουπ δυναμικότητας και άλλες δύο από το 2ο, δηλαδή τα μισά παιχνίδια τους είναι πολύ υψηλής επικινδυνότητας απέναντι σε αντιπάλους που πάντα έχουν βαθμολογικό κίνητρο για το καλύτερο και όχι ψιλοαδιάφορες βαθμολογικά, όπως συνέβαινε συνήθως στις τελευταίες 1-2 αγωνιστικές των ομίλων του προηγούμενου συστήματος.
Αυτό υποχρεώνει ακόμα και τα μεγαθήρια να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα όλα τα παιχνίδια, ακόμα και αυτά της τελευταίας αγωνιστικής κι ας έχουν προκριθεί, γιατί παίζει ρόλο η σειρά κατάταξης για τις επόμενες διασταυρώσεις. Σ’ αυτήν την πρώτη διοργάνωση με το νέο format, ο πήχης στο Champions League για την πρώτη οκτάδα της βαθμολογίας και την απ’ ευθείας πρόκριση έφτασε πολύ ψηλά, στους 16 βαθμούς.
Υποχρεώνει εν ολίγοις τις ομάδες να κερδίσουν τους 16 από τους 24 βαθμούς που διεκδίκησαν, δηλαδή τους 2 από τους 3 κάθε αγώνα κατά μέσο όρο, ειδάλλως μπλέκουν κι ας συνεχίζουν στη διοργάνωση. Με κάποιο τρόπο, τις υποχρεώνει να παίζουν μόνο για τη νίκη γιατί, όπως αποδείχθηκε, οι πολλές ισοπαλίες δεν είναι καθόλου βολικές, δίνουν έναν βαθμό και κόβουν άλλους δύο.
Προέκυψαν έτσι και στις 3 διοργανώσεις πολλές ισοβαθμίες και ο γόρδιος δεσμός λύθηκε με το σπαθί της διαφοράς τερμάτων! Κάθε γκολ αποδείχθηκε πολύτιμο και επηρέασε σημαντικά την κατάταξη και τις βαθμολογίες. Τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μάλλον δεν το συνειδητοποίησαν αυτό έγκαιρα και έμπλεξαν, πνιγμένα ίσως από την αίσθηση ανωτερότητας που τους περιβάλλει.
Γι’ αυτό η Μπάγερν, για παράδειγμα, που ξεκίνησε με το εμφατικό 9-2 επί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, αντί για παρέλαση βρήκε μια ανηφόρα μπροστά της στη συνέχεια και είχε 50-50 πιθανότητες να πέσει στα πλέι οφ πάνω στη Μάντσεστερ Σίτι, διακινδυνεύοντας από πολύ νωρίς την ευρωπαϊκή της συνέχεια. Ο κλήρος τελικά έπεσε στη Ρεάλ Μαδρίτης και το Champions League θα χάσει από πολύ νωρίς εφέτος μια από τις δύο τελευταίες κατόχους του τροπαίου…
