«Ανεβάζουν και κατεβάζουν ηγέτες σε χώρες τα social. Γιατί μπορούν και χειρίζονται τα μυαλά. Τα αδύναμα μυαλά. Εγώ πιστεύω στη χειραψία. Μου το πουλάς; Ο.Κ. Τέλος… Προφανώς είμαστε λιγότεροι πλέον που πιστεύουμε στην επαφή». Μετά ένα χρόνο στον οποίο είχε συστηθεί προπονητικά με ένα νταμπλ και ίσως το πιο «aggressive» στυλ ποδοσφαίρου που έχει παίξει ποτέ ελληνική ομάδα, ο Ματίας Αλμέιδα έβγαζε το off the record παράπονό του στους ρεπόρτερ της ΑΕΚ.
Ηταν αρχές Σεπτεμβρίου του 2023 και είχε δεχτεί την πρώτη έντονη κριτική για τον αποκλεισμό από την Αντβέρπ και τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και για την εντός έδρας γκέλα με τον Πανσερραϊκό στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος.
Την περασμένη Τρίτη, με μια χειραψία και μια θερμή αγκαλιά με τον Μάριο Ηλιόπουλο, έσβησε η «φωτιά» που άναψαν οι δηλώσεις του μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και παρέπεμπαν σε διαζύγιο με την Ενωση. Ο ίδιος αλλά και οι οπαδοί της ομάδας ελπίζουν ο… καπνός που έχει απομείνει στον ουρανό να διαλυθεί και αυτός σύντομα. Αλλωστε, οι αμφιβολίες που ενδεχομένως να αισθάνεται ο Αργεντινός για τη συνέχεια, είναι ίδιες με αυτές του κόσμου της ΑΕΚ.
Η ταύτισή του μαζί τους, μοναδική, στα δυόμισι χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο της και έχει αποδειχθεί μέσα από καταστάσεις που εμφανίζονται διαχρονικά στον σύλλογο. Ο Αλμέιδα δεν έκανε τίποτα λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό που θα έκανε ένας οπαδός.
Λειτουργώντας με το συναίσθημα, «απαίτησε» διαβεβαιώσεις πίστης στο πρόσωπό του από την ιδιοκτησία, ενοχλημένος από δημόσιες πρόχειρες δηλώσεις που αφορούσαν τον ίδιο και που θεώρησε ότι δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Ηταν ο μόνος τρόπος να ακουστεί και να διαπιστώσει αν παραμένει ο εκλεκτός. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι σχέσεις εμπιστοσύνης με την άλλη πλευρά θα είχαν διαρραγεί και δεν θα υπήρχε λόγος να πορεύονται τους ίδιους δρόμους.
Μια εξέλιξη που πιθανότατα θα απέβαινε καταστροφική, αφού ο έντονος συναισθηματισμός τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπει ξεκάθαρες προσεγγίσεις στα γεγονότα.
Οι πρώτες σκέψεις αποχώρησης του Αλμέιδα ήρθαν αμέσως μετά το τέλος του περασμένου πρωταθλήματος. Τότε που ο Δημήτρης Μελισσανίδης, πριν ανακοινώσει την αποχώρησή του, τον ενημέρωσε σχετικά. Ο «Πελάδο» δάκρυσε.
Καταλάβαινε ότι για την ΑΕΚ κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο που μπορεί ο ίδιος να μην το είχε ζήσει ολοκληρωμένο, αλλά του αναλογούσε ένα μερίδιο και αυτό του αρκούσε. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείς. Ισχύουν όσα έχουμε συμφωνήσει. Ολα είναι τακτοποιημένα από εμένα. Εσύ είσαι ΑΕΚτζής και δεν θα πας πουθενά».
Λόγια που του υπενθύμιζαν την πρώτιστη αρχή του κώδικα τιμής «Μπούσιντο» των σαμουράι, την αφοσίωση. Κανόνας ζωής, μαζί με την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη, τον σεβασμό, την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια. Θιασώτης της φιλοσοφίας των Ιαπώνων πολεμιστών, προσπαθεί να τηρεί όλους τους κανόνες στο ακέραιο από τότε που βγήκε νικητής από τις μάχες με την κατάθλιψη και το αλκοόλ. Και απέναντι στον άνθρωπο που τον πίστεψε και υπέγραψε μαζί του συμβόλαιο συνεργασίας έως το 2028, από τον έβδομο μόλις μήνα και πριν ακόμη στεφθεί πρωταθλητής, δεν θα μπορούσε να μην τους ακολουθήσει.
Οι ανησυχίες
Η λογική του νέου ιδιοκτήτη και κυρίως η εξωστρέφειά του, όπως και η αλλαγή των προσώπων μέσα και έξω από τα αποδυτήρια, τα οποία λειτουργούσαν ως μηχανισμός προστασίας και διατήρησης των στεγανών, τον έκαναν από το καλοκαίρι και μετά να αισθάνεται άβολα. Ενιωθε η αξιοπρέπειά του να δοκιμάζεται σε κάθε αναφορά από την άλλη πλευρά, ενώ οι υπόνοιες πως μπορεί να υπάρχει ένα επικοινωνιακό παιχνίδι με διαρροές προς τον Τύπο, τον έκαναν ακόμη πιο ανήσυχο.
Η λογική του νέου ιδιοκτήτη και η αλλαγή των προσώπων μέσα και έξω από τα αποδυτήρια τον έκαναν από το καλοκαίρι και μετά να αισθάνεται άβολα.
Το μόνο που παρέμενε και παραμένει σταθερό ήταν η εμπιστοσύνη του κόσμου. Η «κιτρινόμαυρη» εξέδρα θεωρεί τον Αλμέιδα ένα δικό της μέλος. Σε αυτά τα δυόμισι χρόνια, ακόμη και στα πιο άσχημα αποτελέσματα, ποτέ δεν αποδοκιμάστηκε αλλά του αναγνωρίστηκε πλήρως η αναμόρφωση της ομάδας. Πέρα από το νταμπλ της σεζόν 2022-2023, το αγωνιστικό στυλ που προσέδωσε στην ΑΕΚ, αλλά και η εν γένει στάση του σε αυτά που πρεσβεύει ο σύλλογος, τον έκαναν να αγαπηθεί όσο λίγοι. Οσες προτάσεις από συλλόγους του εξωτερικού δέχθηκε, πολλές εξ αυτών ιδιαίτερα δελεαστικές, τις έβαλε στο συρτάρι του και συνέχισε το έργο του.
Σε κάθε τοποθέτησή του θέτει ως προτεραιότητα το καλό και την ενότητα της ομάδας, κάτι που προκαλεί το δέσιμο μαζί του. Για έναν σύλλογο με το DNA και τις ιδιαιτερότητες της ΑΕΚ, είναι λογικό που αυτή τη στιγμή ο 51χρονος Αργεντινός είναι ο μοναδικός προπονητής, μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που βρίσκεται στον πάγκο της, για τρίτη συνεχόμενη σεζόν.
Η οκταετία του Μπάγεβιτς, το ποδόσφαιρο που έπαιξε και οι τίτλοι που κατέκτησε η ομάδα, δημιούργησαν απαιτήσεις και προσδοκίες από τους επόμενους προπονητές, που αποδείχθηκαν απατηλές.
Αν εξαιρέσει κανείς τη χρονιά (2001-2002) του Φερνάντο Σάντος, αλλά και τις δύο θητείες του Μανόλο Χιμένεθ (2010-11, 2017-18) οπότε κατακτήθηκαν ένα κύπελλο και ένα πρωτάθλημα, κανένας άλλος προπονητής στη μετά Μπάγεβιτς εποχή δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Γι’ αυτό και οι θητείες τους ήταν σχετικά σύντομες και οι περισσότερες αποτυχημένες.
Με το καλημέρα
Ο Αλμέιδα πέτυχε από το ξεκίνημα. Εδωσε προοπτική και εκπλήρωσε υποσχέσεις. Κατέκτησε νταμπλ, κάτι που δεν το μπόρεσε ούτε ο Σερβοέλληνας τεχνικός. Οι οπαδοί της ΑΕΚ είχαν βρει τον νέο Μπάγεβιτς, που σε συνδυασμό με την κατασκευή της «Opap Arena», θα αποτελούσαν τα δύο ορόσημα της νέας εποχής. Ο ίδιος ο σύλλογος είχε ανάγκη τον άνθρωπο που θα αποδέχονταν τα ιδανικά του και θα ήταν ο καθοδηγητής.
Και ο Αλμέιδα έπιασε τον σφυγμό τους με το καλημέρα, αποδέχτηκε αυτόν τον τίτλο και με πολλή δουλειά δημιούργησε το δικό του οικοδόμημα. Κάθε μέρα που περνούσε, επιβεβαιωνόταν πως ήταν και είναι ένας προπονητής απολύτως συμβατός στην «ταυτότητα» της ΑΕΚ. Κάτι που δεν έχει να κάνει μόνο με τις επιτυχίες και τα τρόπαια, αλλά και με τους δεσμούς με την ομάδα και τον κόσμο της.
Ηδη αυτή τη στιγμή και έχοντας συμπληρώσει 91 ματς στη Superleague, έχει καλύτερα ποσοστά από ακόμη πέντε προπονητές που βρέθηκαν στον πάγκο της Ενωσης για ισάριθμα παιχνίδια και έχουν γράψει τη δική τους ξεχωριστή ιστορία (Μπάγεβιτς, Φάντρονκ, Τζανετής, Χιμένεθ, Στάνκοβιτς).
Ο Αλμέιδα δεν είναι ένας προπονητής που απλώς θα έφευγε ύστερα από δύο-τρία ανεπιτυχή αποτελέσματα. Το εύκολο θα ήταν μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό να πει το «αντίο». Ζήτησε τις κατ’ ιδίαν εξηγήσεις, γιατί ήθελε να βρει τους τρόπους για να μείνει. Το νιώθει πως για την ΑΕΚ δεν είναι απλώς ένας προπονητής. Αλλά και από την ΠΑΕ, ποτέ δεν υπήρξε σκέψη να κινήσει διαδικασίες διαδοχής και να φλερτάρει με τον κίνδυνο ενός νέου διχασμού.
Το «φάντασμα» του Μπάγεβιτς θα πλανιόταν για πολύ καιρό και πάλι στη Νέα Φιλαδέλφεια και αυτό κανείς δεν το ήθελε. Μια νέα περίπτωση Τροχανά – Μπάγεβιτς, που θα έπαιρνε σάρκα και οστά στις μορφές των Ηλιόπουλου – Αλμέιδα, θα ήταν μοιραία για την ΑΕΚ.
Νιώθει πως για την ΑΕΚ δεν είναι απλώς ένας προπονητής. Αλλά και από την ΠΑΕ, ποτέ δεν υπήρξε σκέψη να κινήσει διαδικασίες διαδοχής.
Σίγουρα το πλήρωμα του χρόνου κάποτε θα έρθει. Είτε αργά είτε πιο γρήγορα. Ολοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όμως ο «Πελάδο» έχει και θέλει να δώσει πράγματα ακόμη, πέρα από τίτλους και μεγάλες νίκες.
Σε πρώτη φάση αρκεί η συνεννόηση, ο διαχωρισμός των ρόλων. Τότε κανείς από τους δύο δεν θα φορτωθεί τύψεις και ενοχές για ό,τι προκύψει. Τότε, η περίοδος Αλμέιδα στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν θα περικλείει μελανά «ημίχρονα» αλλά μόνον όμορφες αναμνήσεις…
