Χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα οι κυριακάτικοι ήρωές μας όλο και λιγοστεύουν. Οι «άσσοι των γηπέδων», όπως ήταν και ο τίτλος της εκπομπής του αξέχαστου Πάνου Γεραμάνη στην ΕΡΑ, που ήταν το… ορεκτικό της αγωνιστικής στα ερτζιανά, λίγο πριν οι φωνές του Πυλιαρού, του Κοτζιά και του Μότση, μας μεταφέρουν νοερά στα αποδυτήρια, στις κερκίδες και στο χορτάρι.
Σήμερα τα ξημερώματα ο «πιστός στρατιώτης» της ΑΕΚ Ανδρέας Σταματιάδης, στα 90 του, άνοιξε τα φτερά του και πήγε να συναντήσει τον Κώστα Νεστορίδη και τον Μίμη Παπαϊωάννου. Ο «στρατηγός» Μίμης Δομάζος διασωληνωμένος δίνει τη δική του μάχη. Σαν από ένστικτο, ο «ψηλός» Αντώνης Αντωνιάδης θέλησε να του δείξει πως σε αυτό δεν θα είναι μόνος του. Θα το παλέψουν μαζί. Είχε προηγηθεί η απώλεια του «Φάντομ» με την οποία μας αποχαιρέτησε το 2024. Πέρυσι τέτοια εποχή μας άφησε ο Γιώργος Δαρίβας, λίγο πιο πριν ο Νίκος Γιούτσος.
Τα επεισόδια της εκπομπής, από την οποία όλοι αυτοί είχαν περάσει εξιστορώντας τα βιώματά τους, ολοκληρώνονται και κανένα δεν έχει happy end. Μόνο αναμνήσεις αφήνουν. Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, που δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθούν γιατί πολύ απλά οι εποχές άλλαξαν. Σαν κι αυτή που έγραφε στα χειρόγραφά του και στη στήλη του «Για θυμήσου», στα «ΝΕΑ», ο Πάνος Γεραμάνης για τον εν ζωή 86χρονο θρύλο, Γιώργο Σιδέρη και αφορούσε ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, την Τετάρτη στις 22 Νοεμβρίου 1967.
Οι «πράσινοι» είχαν νικήσει με απευθείας φάουλ του Λουκανίδη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Λίγο νωρίτερα είχε προηγηθεί η παρέμβαση του Στυλιανού Παττακού από την κερκίδα, ο οποίος ζήτησε από τον επόπτη γραμμών Παπαβασιλείου να διακόψει το παιχνίδι για να κάνει ο ίδιος παρατήρηση στον «Φόντακα» για το σκληρό του παιχνίδι. «Σιδέρη παίξε πιο ήρεμα. Παίζεις πολύ σκληρά» του είπε και όπως γράφει ο Γεραμάνης, «ο παίκτης δεν έχασε την ψυχραιμία του και του απάντησε: “Κ. υπουργέ, δεν παίζω σκληρά αλλά δυνατά. Το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα”».
Το «φευγιό» αυτών των ανθρώπων είναι μια συλλογή ιστοριών, μιας άλλης Ελλάδας. Αλήθεια τι έχουμε να θυμηθούμε τα τελευταία χρόνια από τη Super League των εκατοντάδων ξένων; Ναι, το ποδόσφαιρο άλλαξε αλλά, αλήθεια, πόσα είναι τα «ενεργά» πρόσωπα για τα οποία θα έχουν να πουν δύο λόγια οι μελλοντικοί δημοσιογράφοι ή η τεχνητή νοημοσύνη που ενδεχομένως να τους αντικαταστήσει; Τι θα έχουν να εξιστορήσουν; Οχι πάντως τον χορό των εκατομμυρίων που πέφτουν στα πόδια τους, ούτε τα παιχνίδια των ατζέντηδων που τους προμοτάρουν. Σε πόσους εξ αυτών χτύπησε την πόρτα, η πείνα, η ορφάνια, η προσφυγιά; Πόσοι εξ αυτών έζησαν Κυριακές γεμάτες προσμονή με γεμάτα γήπεδα ακόμη και σε φιλικά παιχνίδια; Και τι μας έμεινε για να αναπολούμε; Ενας Χατζηπαναγής και ένας Μαύρος, ένας Σαραβάκος και ένας Οικονομόπουλος, ένας Αναστόπουλος και ένας Δεληκάρης. Ενας Κούδας και ένας Φοιρός. Αντε και τα παιδιά του Euro 2004.
Οι άσοι των γηπέδων μάς χαιρετούν ο ένας μετά τον άλλον και οι μεσήλικες μελαγχολούν για τη νιότη που σιγά σιγά χάνεται. Για καθέναν μεγάλο, μια θύμηση ξεθωριάζει στο μυαλό μας. Οσοι είναι εν ζωή, οι ομάδες στις οποίες μεγαλούργησαν ας τους τιμήσουν. Είναι δική τους υποχρέωση και δική μας ανάγκη.
