Εχουμε διανύσει περισσότερη από τη μισή απόσταση στον μαραθώνιο των δύο διοργανώσεων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το πρωτάθλημα και το Κύπελλο ετοιμάζονται να μπουν στην τελική ευθεία και τα ντέρμπι μεταξύ των υποψηφίων για τον τίτλο θα μας απασχολούν κάθε εβδομάδα.
Η αρχή έγινε την Τετάρτη, που Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός διεκδίκησαν με πάθος και δύναμη ό,τι καλύτερο στο πρώτο παιχνίδι του προημιτελικού. Αγώνας που δεν μας πρόσφερε ποιότητα και θέαμα, αλλά ανέδειξε έναν ποδοσφαιρικό πολιτισμό, που τόσο μας λείπει.
Οι εικόνες που μπήκαν σε κάθε σπίτι, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας του παιχνιδιού, πρέπει να αποτελέσουν το παράδειγμα για παίκτες και οπαδούς και να συνετίσουν μερίδα παραγόντων. Αντίπαλοι για ενενήντα λεπτά, συνάδελφοι αλλά και φίλοι στη συνέχεια.
Η εγκάρδια συνομιλία Βιτόρια – Μεντιλίμπαρ, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα των παικτών πριν από την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο, κάτι το φυσιολογικό στα ξένα γήπεδα, για εμάς δεν ήταν συνηθισμένο. Και μας εξέπληξαν ευχάριστα.
Αλλά και όταν η αδρεναλίνη ήταν στο «κόκκινο», δεν υπήρξε καμία εκτροπή από το «ευ αγωνίζεσθαι». Αντιθέτως, έπειτα από κάθε δυνατή μεν, αλλά όχι σκληρή μονομαχία, το ενδιαφέρον μεταξύ των αντιπάλων για πιθανό τραυματισμό ήταν έκδηλο. Οπως του Κωστούλα με τον Σένκεφελντ, του Ρέτσου με τον Ιωαννίδη και άλλων.
Μακάρι αυτές οι συμπεριφορές να αποτελέσουν το παράδειγμα για μερίδα παραγόντων, αλλά και προπονητών, που με δηλώσεις αλλά και πράξεις προκαλούν την τοξικότητα. Και η αρχή να γίνει από τα δύο αυριανά ντέρμπι, σε Μαρούσι και Χαριλάου.
