Η διαιτησία, παγκοσμίως, είναι ένα θέμα που απασχολεί τους αρμοδίους του ποδοσφαίρου και διχάζει τους φιλάθλους. Ωστόσο η… καραμέλα, πως «κι οι διαιτητές αγωνιζόμενοι είναι, μπορεί να κάνουν λάθη», έχει λιώσει. Η έλευση του VAR έδωσε κάποιες ελπίδες πως θα μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν τα λάθη και οι αποφάσεις τους να μην κρίνουν τα αποτελέσματα των αγώνων. Για να επανέλθει όμως πάλι η αμφισβήτηση, αφού και τα μηχανήματα, άνθρωποι τα χειρίζονται.
Στη χώρα μας, το πρόβλημα έχει ξεφύγει από τον ποδοσφαιρικό χώρο και έχει επεκταθεί και στον πολιτικό. Η προσπάθεια επηρεασμού δεν έρχεται μόνο μέσω των οργάνων της διαιτησίας, αλλά και των πολιτικά ισχυρών. Η πρόσκληση ξένων για τα θεωρούμενα ντέρμπι πιστεύω πως ήταν λανθασμένη, τουλάχιστον το σκεπτικό της. Γιατί να μην μπορεί να την «κάνει» ο ξένος, που πιθανώς δεν θα ξαναπατήσει στην Ελλάδα, ενώ ο Ελληνας θα κυκλοφορεί στη χώρα, με όποιον κίνδυνο συνεπάγεται γι’ αυτόν, αν θεωρηθεί πως την «έκανε»;
Και φυσικά υπάρχουν οι εκάστοτε… ηθικοί αυτουργοί των αποκαλούμενων «εγκλημάτων». Κι αυτοί δεν είναι παρά μερίδα παραγόντων που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ωφεληθεί η ομάδα τους. Και όποιος από αυτούς ελέγχει τα κέντρα αποφάσεων φαίνεται να μπορεί να έχει με το μέρος του τη διαιτησία. Δεν είναι τυχαίο πως οι εκλογές στις ομοσπονδίες αποτελούν μείζον θέμα γι’ αυτούς.
Συνεργός σε αυτό και μερίδα του αθλητικού Τύπου, γραπτού και ηλεκτρονικού, που οφείλει τη βιωσιμότητά της στην πρόκληση του φανατισμού. Ποτέ μια διαιτητική απόφαση δεν έχει αναλυθεί χωρίς… έγχρωμα γυαλιά. Στο μόνο που θα συμφωνήσουν στο τέλος όλοι, παράγοντες, προπονητές, πολιτεία και Τύπος, είναι όταν συμβεί, όπως έχει συμβεί, το μοιραίο, πως «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ».
