Εχω ένα όνειρο. Ενα όνειρο με πολλά επιμέρους σκέλη. Να ξυπνήσω ένα πρωί και να διαπιστώσω ότι:
– Ζω σε μια χώρα στην οποία οι νόμοι τηρούνται και εφαρμόζονται εξίσου για όλους. Οτι υπάρχει ισονομία στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις.
– Η βία, το μίσος και η χυδαιολογία (που πρέπει να παύσει να θεωρείται σαν κάτι φυσιολογικό συνοδευτικό της θέασης των αγώνων), τα αισχρά συνθήματα, έχουν εξαλειφθεί από τους αθλητικούς χώρους. Ή, έστω, έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο.
– Οι ταγοί του αθλητισμού (οι διοικητικοί παράγοντες), αλλά και οι προπονητές (ειδικά των ομαδικών αθλημάτων) και άπαντες, συναισθανόμενοι τις ευθύνες τους, απέχουν από προκλητικές δηλώσεις και, βεβαίως, πράξεις. Διότι, αν αυτοί παραφέρονται, τι περιμένουμε από τον φανατισμένο –και φανατιζόμενο από έχοντες συμφέροντα– νεαρό οπαδό;
– Ο Τύπος, ιδίως ο αθλητικός, διαδραματίζει τον ρόλο «εφ’ ω ετάχθη». Τα μεγάλα γράμματα έλκουν το βλέμμα. Και συχνά αυτά κηρύττουν τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία. Οι νηφάλιες φωνές στον αθλητικό Τύπο (και γενικότερα) πρέπει να επικρατήσουν των φανατικών.
– Η Αθλητική Αγωγή και Παιδεία (μαζί με τις αντίστοιχες Κυκλοφοριακή, Περιβαλλοντική κ.ά.) έχουν, επιτέλους, εισαχθεί ως βασικά μαθήματα στα σχολεία από το δημοτικό.
– Η πολιτεία, με όλες της τις εκφάνσεις, στηρίζει τον αθλητισμό με πράξεις, όχι με λέξεις. Και, εν προκειμένω, αναφέρομαι στον αποκαλούμενο «ερασιτεχνικό αθλητισμό». Η παραχώρηση εγκαταστάσεων, που κατασκευάστηκαν για συγκεκριμένα αθλήματα (π.χ. τον στίβο), σε αθλητικές εταιρείες (ΠΑΕ ή ΚΑΕ) δεν συνιστά στήριξη του αθλητισμού. Τουναντίον, αποτελεί υποβάθμισή του.
Μήπως είναι «ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό»; Καλή χρονιά.
