Η εικόνα στον πάγκο των Σαν Αντόνιο Σπερς ήταν τον τελευταίο ενάμιση μήνα πολύ άβολη. Στη θέση που τις τελευταίες σχεδόν τρεις δεκαετίες είχαν συνηθίσει όλοι να βλέπουν τον εμβληματικό Γκρεγκ Πόποβιτς, καθόταν ένας 38χρονος προπονητής ονόματι Μιτς Τζόνσον, με ένα μέγεθος πολύ μικρό για να χωρέσει στα παπούτσια ενός προπονητή – θρύλου, έναν από τους κορυφαίους, ίσως τον κορυφαίο για πολλούς, στην μακρά ιστορία του ΝΒΑ.
Αυτή η ασυνήθιστη εικόνα προέκυψε μέσα από τη σκληρότητα της ζωής. Απόλυτα μάχιμος στα 76 του χρόνια, ο “Coach Pop” ξεκίνησε την 28η σεζόν του ως πρώτος προπονητής των Σπερς, αλλά στις 2 Νοεμβρίου ένα ελαφρύ εγκεφαλικό τον ανάγκασε να αποσυρθεί και να παραδώσει, μέχρι να αναρρώσει πλήρως, τα ηνία της ομάδας στον άμεσο συνεργάτη του, που αυτός τον διάλεξε και εκπαίδευσε δίπλα του με αυτόν ακριβώς τον σκοπό: να γλιστρήσει μακριά από τη σκιά του όταν θα έλθει η ώρα και να είναι έτοιμος να βγει στο φως…
Ο Γκρεγκ Πόποβιτς κτυπήθηκε από το εγκεφαλικό μόλις ένα παιχνίδι πριν φτάσει τον μαγικό αριθμό των 2.500 αγώνων ως πρώτος προπονητής στον πάγκο των Σαν Αντόνιο Σπερς.
Μέχρι τότε είχε 2.499 παιχνίδια μετρώντας 1561 νίκες (ρεκόρ για το ΝΒΑ) και 938 ήττες, εξαιρετικό απολογισμό εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι ομάδες του δεν χτίστηκαν με τρελές επενδύσεις σε σούπερ σταρ που ήλθαν έτοιμοι από άλλες ομάδες, αλλά μέσα από μια παραγωγική διαδικασία με τη δική του επίβλεψη. Με το τρομερό ένστικτο που διαθέτει, εντοπίζει μικρά διαμαντάκια θαμμένα στη λάσπη, τα φέρνει κοντά του και τα επεξεργάζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε πολύ σύντομα να τα βγάζει λαμπερά στη βιτρίνα.
Μ’ αυτήν την συνταγή ανέδειξε ο Πόποβιτς τις τρεις τελευταίες δεκαετίες μια σειρά τρομερά ταλαντούχων αθλητών που πλάστηκαν στα χέρια του και έγιναν θρύλοι του μπάσκετ. Η τελευταία ανακάλυψή του είναι ο Βίκτορ Γουεμπανιαμά, ο 21χρονος ψιλόλιγνος Γάλλος που έμοιαζε με εύθραυστο σπιρτόξυλο όταν πέρασε τον Ατλαντικό για το ΝΒΑ και τώρα θεωρείται ως το πλέον εξελίξιμο project στο παγκόσμιο μπάσκετ, με ταβάνι μόνο τον ουρανό.
Παρά τη μηδενική εμπειρία του σε υψηλό επίπεδο, ο Πόποβιτς τον εμπιστεύθηκε και άρχισε να δουλεύει προσωπικά μαζί του από την πρώτη μέρα που έφτασε στο Τέξας, για να τον μετατρέψει σε έναν παίκτη που (λογικά) θα γράψει ιστορία στο πιο λαμπερό πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.
Σ’ αυτά τα 28 χρόνια της παρουσίας του ως head coach στον πάγκο των «σπιρουνιών», ο 76χρονος προπονητής με την σέρβικη καταγωγή (γεννημένος στην Ιντιάνα από Σέρβο πατέρα και Κροάτισσα μητέρα) κατέκτησε 5 τίτλους (1999, 2003, 2005, 2007, 2014) στο ΝΒΑ, επίτευγμα που μόνο άλλοι 4 συνάδελφοί του το έχουν καταφέρει.
Eχει σπάσει αμέτρητα ρεκόρ κι ένα απ’ αυτό το πέτυχε τον Ιούλιο του 2023, όταν υπέγραψε στα 75 του χρόνια το πιο μεγάλο (οικονομικά) συμβόλαιο προπονητή στο ΝΒΑ, με αποδοχές 80 εκατ. δολαρίων ετησίως! Και είναι ένα συμβόλαιο που του δίνει τη δυνατότητα εάν αποφασίσει να αποσυρθεί από την προπονητική πριν το 2028 που λήγει, να παραμείνει στους Σαν Αντόνιο Σπερς με υπερεξουσίες ως President of Basketball Operations!
Ξεχωριστό παράσημο είναι, φυσικά, το χρυσό μετάλλιο με τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2021, επιτυχία που ο ίδιος έδειξε να τη χαίρεται όσο τίποτε άλλο στην καριέρα του παρότι είχε ως «όπλο» στα χέρια τους μερικούς από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες του κόσμου.
Ο Γκρεγκ Πόποβιτς είναι τώρα σε φάση ανάρρωσης και παρά τους φόβους που εκφράστηκαν λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, δεν δείχνει τη διάθεση να παραδώσει τα όπλα.
Θέλει να επιστρέψει στους πάγκους και ακριβώς επειδή έχει τεράστια θέληση και δύναμη ψυχής, οι άνθρωποι του που τον ζουν από κοντά εκτιμούν ότι πολύ σύντομα, ίσως στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, θα είναι σε θέση να αναλάβει τα ηνία της ομάδας. Ο ίδιος έδωσε την περασμένη εβδομάδα στη δημοσιότητα μια γραπτή ανακοίνωση, με την οποία δείχνει τη δίψα του να επιστρέψει στους πάγκους, ξεπερνώντας αυτό το ξαφνικό εμπόδιο που έβαλε στον δρόμο του η ζωή:
«Αυτές οι έξι εβδομάδες υπήρξαν σίγουρα απρόβλεπτες για την οικογένειά μου και εμένα. Καθώς δουλεύουμε μαζί για την ανάρρωσή μου, θέλω να αφιερώσω μια στιγμή για να εκφράσω ότι η καταιγιστική υποστήριξη που έχουμε λάβει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν πραγματικά συγκλονιστική, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Παρόλο που θα ήθελα να μπορώ να απαντήσω σε καθέναν από εσάς ξεχωριστά, προς το παρόν, ας πω ότι η οικογένειά μου και εγώ θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες. Ευχαριστούμε την υπέροχη κοινότητά μας, όλη την οργάνωση των Σπερς, καθώς και την οικογένεια και τους φίλους μας. Κανείς δεν είναι περισσότερο ενθουσιασμένος να με δει να επιστρέφω στους πάγκους από όσο τα ταλαντούχα άτομα που έχουν αναλάβει την αποθεραπεία μου. Έμαθαν σύντομα ότι δεν είμαι και τόσο… διαχειρίσιμος»!
Για να αντιληφθεί κανείς τη φιλοσοφία ενός ανθρώπου που θεωρείται ζωντανός θρύλος για το παγκόσμιο μπάσκετ, έχει αξία να διαβάσει το κείμενο που άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, για να δείξει ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν τα παιδιά και όσοι τα περιβάλλουν για να δώσουν αξία στην προσπάθειά τους και να χτίσουν όλοι μαζί το οικοδόμημα της επιτυχίας:
«Αν θέλεις να φτιάξεις μια ΟΜΑΔΑ πρέπει να έχεις παίκτες που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το ΕΓΩ τους, τον χρόνο τους, τα στατιστικά τους, την παιδική τους ηλικία, για την ομαδική προσπάθεια και τη θέληση για την νίκη. Να βοηθήσουν είτε παίξουν 1 λεπτό, είτε παίξουν 40 λεπτά, είτε ακόμα κι αν δεν παίξουν καθόλου. Ο καθένας έχει ένα ρόλο σε μια ομάδα και είναι απαραίτητος για να λειτουργήσει μια «μηχανή». Είναι δύσκολο να δεχθεί κάποιος τον ρόλο του βοηθητικού γιατί όλοι θέλουν αυτόν που έχει την μεγαλύτερη προβολή.
Κι όμως, ο πιο σημαντικός ρόλος σε μια ομάδα είναι ο πρώτος. Αυτός που κάνει την βρώμικη δουλειά και δεν αναγνωρίζεται από κανέναν. Αυτός που θα συμπληρώσει στην προπόνηση για να είμαστε 10 και να κάνουμε διπλό.
Αυτός που είναι εκεί κάθε φορά παρά την απογοήτευση που δεν αγωνίζεται όσο χρόνο θα ήθελε και δεν τα παρατάει και συνεχίζει να βοηθάει τους συμπαίκτες του και να βελτιώνει τον εαυτό του με διάθεση και όρεξη να πετύχουν ΟΛΟΙ μαζί τον ΙΔΙΟ ΚΟΙΝΟ στόχο. Είναι πολύ εύκολο να βρεις ένα παιδί ταλαντούχο που θα είναι πρωταγωνιστής. Το δύσκολο είναι να βρεις αυτούς που θα θυσιαστούν για τους άλλους.
Σε όλα αυτά υπάρχει και ο παράγοντας που λέγεται μάνατζερ ή γονέας. Αυτός που από το συμφέρον ή την υπερβολική αγάπη δεν μπορεί να δει αντικειμενικά την εικόνα του παιδιού και θα φουσκώσει τα μυαλά του, θα ενθαρρύνει την απογοήτευση του, κατηγορώντας πάντα τον προπονητή, οδηγώντας τον να τα παρατήσει εύκολα ή να βρει την εύκολη δικαιολογία ότι για όλα φταίνε οι άλλοι εκτός από αυτόν.
Πόσα παιδιά έχουν σταματήσει, άραγε, γι’ αυτόν το λόγο; Πόσα παιδιά άλλαξαν ομάδα και ομάδα και ξανά ομάδα και στο τέλος τα παράτησαν γιατί πάντα το πρόβλημα ήταν άλλοι…
Πόσα παιδιά έγιναν ενήλικοι και είπαν ότι αν είχα μυαλό και άκουγα όταν μου τα έλεγαν, θα είχα παίξει μπάσκετ σε οποιοδήποτε επίπεδο. Πόσοι είπαν ότι αν κάνω παιδιά δεν θα κάνω αυτό που μου έκαναν οι γονείς μου και κάνουν στην τελική ακριβώς το ίδιο…
ΚΑΝΕΝΑΣ προπονητής δεν θέλει να έχει στον πάγκο έναν παίκτη που μπορεί να βοηθήσει. Και ΚΑΝΕΝΑΣ προπονητής δεν θέλει να χάνει. Σχεδόν πάντα , γιατί απόλυτο δεν είναι τίποτα στην ζωή , το πρόβλημα είναι η νοοτροπία και η συμπεριφορά του αθλητή και αυτών που είναι στο περιβάλλον του. Δυστυχώς πλέον οι γονείς είναι υπέρ προστατευτικοί και έχουν κάνει μαλθακά τα παιδιά τους. Δεν τα προετοιμάζουν έτσι σωστά για τις δυσκολίες που θα συναντήσουν. Γιατί κανείς δεν θα σου στρώσει κόκκινο χαλί για να πετύχεις. Η αποτυχία είναι μέσα στην ζωή. Και θα αποτύχεις και θα χάσεις ξανά και ξανά και ξανά…
Αν δεν μάθεις, όμως, να την διαχειρίζεσαι και να συνεχίσεις να προσπαθείς και να προσπαθείς με τον σωστό τρόπο χωρίς να επαναλαμβάνεις τα λάθη σου, τότε δεν θα τα καταφέρεις ποτέ! Ως πότε θα έχεις τους γονείς να σε υποστηρίζουν, να σε συντηρούν, να σε δικαιολογούν και να σε φροντίζουν;
Είμαστε εδώ για να δημιουργούμε αθλητές , πρωταθλητές αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπους σωστούς και έτοιμους για την κοινωνία. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, τότε απλά βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος…
Με αγάπη προς όλους
αΓκρεγκ Πόποβιτς»
