Τον Δεκέμβριο του 1987 τρία μεγάλα γεγονότα συγκλόνιζαν τον κόσμο και την Ελλάδα, των οποίων οι πρωταγωνιστές δεν απέχουν και πολύ από τους αντίστοιχους που διαμορφώνουν τη σημερινή πραγματικότητα.
Σε μια προσπάθεια να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος, οι Ρέιγκαν και Γκορμπατσόφ συναντιόντουσαν στον Λευκό Οίκο, στη Λωρίδα της Γάζας οι Παλαιστίνιοι αντιδρούσαν στην ισραηλινή κατοχή με την πρώτη Ιντιφάντα και στο Αιγαίο κορυφωνόταν η ελληνοτουρκική κρίση με αφορμή τις έρευνες του «Σισμίκ».
Στην αθλητική επικαιρότητα, όλοι αναρωτιόντουσαν «πού το πάει η Λάρισα», αφού είχαν περάσει 11 παιχνίδια πρωταθλήματος και η ομάδα του Γιάτσεκ Γκμοχ ήταν μόνη στην πρώτη θέση της βαθμολογίας έχοντας μόνο μία ήττα και μία ισοπαλία, την ώρα που ο Ολυμπιακός του Κοσκωτά βρισκόταν για πρώτη φορά στην Ιστορία του στην τελευταία θέση με μόλις 5 πόντους, ψάχνοντας απεγνωσμένα την πρώτη του νίκη.
Την Πρωτομαγιά του 1988 το θαύμα ολοκληρωνόταν από τους «βυσσινί», το αλογάκι σήκωνε «σούζα» όλη τη Θεσσαλία και η ΑΕΛ γινόταν η πρώτη και μοναδική επαρχιακή ομάδα που κατακτούσε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας. Μια ομάδα με γηγενείς χαρισματικούς ποδοσφαιριστές όπως ο Καραπιάλης, ο Βαλαώρας, ο Μητσιμπόνας, ο Ζιώγας και τόσοι άλλοι.
Τον Δεκέμβριο του 2024, και συγκεκριμένα από το περασμένο Σάββατο, το ελληνικό ποδόσφαιρο άρχισε τις ετοιμασίες για να υποδεχθεί και πάλι στα «σαλόνια» του τη «βασίλισσα» του κάμπου, ύστερα από τέσσερα χρόνια.
Χρόνια δύσκολα, γεμάτα προσμονή, αγωνία αλλά και αναγκαίων εσωτερικών διεργασιών.
Η νίκη επί του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο εκτόξευσε τη διαφορά της ΑΕΛ από τους διώκτες της στους 11 βαθμούς, και οι πολυάριθμοι οπαδοί της βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν –έστω και πρόωρα– τη διαφαινόμενη άνοδο στη Super League 1.
Η πέμπτη άνοδος που έρχεται
«Η νίκη αυτή νομίζω πως ήταν ορόσημο στη μέχρι στιγμής πορεία μας στο φετινό πρωτάθλημα, γιατί σίγουρα παίζει ρόλο και ο αντίπαλος επί του οποίου προήλθε. Παρά το γεγονός όμως πως η διαφορά μας από τις υπόλοιπες ομάδες μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, χρειάζεται να παραμείνουμε προσγειωμένοι, προσεκτικοί και με σεβασμό προς όλους. Κανείς δεν βγήκε πρωταθλητής από τον Δεκέμβριο, πολύ περισσότερο όταν ακολουθούν πλέι οφ, και εκεί το σύστημα διαιρεί διά δύο τους βαθμούς. Πρέπει να συνεχίσουμε έτσι στα πέντε παιχνίδια που απομένουν για να τελειώσει η κανονική περίοδος και να πάμε με τη μεγαλύτερη διαφορά σε αυτή την διαδικασία», τονίζει στην «Κ» ο τεχνικός της ΑΕΛ, Αλέκος Βοσνιάδης. Ενας προπονητής που όλοι στη Λάρισα θα πρέπει να νιώθουν ευτυχείς που τον επέλεξαν για να καθοδηγήσει τον σύλλογο προς τον μεγάλο στόχο.
Δεν είναι μόνο η μέχρι στιγμής αήττητη πορεία της στο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Super League 2. Είναι κυρίως πως ο Θεσσαλονικιός κόουτς έχει όσο κανένας άλλος συνάδελφός του το know-how να ανεβάζει ομάδες στη μεγάλη κατηγορία, απειλώντας βάσιμα τον… Κόπερφιλντ των ανόδων Μπάμπη Τεννέ!
Ο Βοσνιάδης μετράει τέσσερις προβιβασμούς, όλους με διαφορετικές ομάδες και είναι έτοιμος να τους κάνει πέντε, ενώ ο Τεννές έχει έξι ανόδους με πέντε ομάδες (Ακράτητος, Κέρκυρα δύο φορές, Παναιτωλικός, Καλλονή, Λαμία).
Η αρχή για τον προπονητή των «βυσσινί» έγινε με τον Απόλλωνα Σμύρνης την περίοδο 2012-13,όπου, σε ένα πρωτάθλημα 21 ομάδων και 40 αγωνιστικών, η «Ελαφρά Ταξιαρχία, πήρε την άνοδο.
Η δεύτερη επιτυχημένη αποστολή του 63χρονου τεχνικού ήταν τη σεζόν 2014-15 , όταν και κατάφερε να ανεβάσει στη μεγάλη κατηγορία τη Νίκη Βόλου ύστερα από 48 ολόκληρα χρόνια.
Τον Νοέμβριο του 2015, ο Βοσνιάδης αποδέχθηκε την πρόταση της διοίκησης της Κέρκυρας, αναλαμβάνοντας το «τιμόνι» των «Φαιάκων», οι οποίοι προσπαθούσαν να επανέλθουν άμεσα στη Super League. Και το πέτυχαν με ένα ντεμαράζ 19 νικών, 4 ισοπαλιών και μόλις 4 ηττών.
Με αυτόν στον πάγκο, η Καλλιθέα πέρυσι πανηγύρισε την άνοδό της στη Super League 1 έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια. Ακόμη κι όταν το εισιτήριο «φιξαρίστηκε», οι περισσότεροι –ακόμη και ο ίδιος– στοιχημάτιζαν πως δεν θα του δινόταν η δυνατότητα να συνεχίσει το έργο του στην μεγάλη κατηγορία, όπερ και εγένετο.
Καλώς ή κακώς τού έχει κολλήσει η ετικέτα του προπονητή της Β΄ Εθνικής, που έχει τη συγκεκριμένη ειδική αποστολή, να ανεβάζει τις ομάδες. «Εως έναν βαθμό το έχω αποδεχτεί, αν και οι αγωνιστικές διαφορές σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στη Super League 2 και μια μικρομεσαία ομάδα της Super League 1 είναι ανύπαρκτες. Αυτά που διαφέρουν αναμφίβολα είναι τα
δεδομένα και η πίεση. Οταν καθοδήγησα τον Απόλλωνα και την Κέρκυρα στην ανώτερη κατηγορία, οι απαιτήσεις ήταν άλλες, και προσπαθούσα και εγώ να προσαρμοστώ από μια κατάσταση πρωταθλητισμού και διατήρησης στην πρώτη θέση, σε μια άλλη που θα επέτρεπε στις ομάδες μου να είναι ανταγωνιστικές ώστε να καταφέρουν να παραμείνουν στην κατηγορία. Προσωπικά προτιμώ το πρώτο».
Ποιο είναι όμως το μυστικό ενός προπονητή που καλείται να κάνει πρωταθλητισμό στη Super League 2;
«Οι ομάδες αποτελούνται από περισσότερους Ελληνες παίκτες σε σχέση με τη Super League 1. Οπότε είναι πιο εύκολο να πιέσεις τις ευαίσθητες χορδές τους και να τους βγάλεις τον βγάλεις τον εγωισμό που χρειάζεται. Επίσης είναι πολύ σημαντικό, εκτός από το να έχεις να διαχειριστείς μια καλή ομάδα, όπως είναι φέτος η ΑΕΛ, να έχεις και τη δυνατότητα να αντέξεις σε πράγματα που μπορεί να σε καταβάλουν ψυχολογικά. Εχω πει στους παίκτες μου πως μπορούν να καταφέρουν ακόμη περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο από αυτά που ήδη δείχνουν. Δουλεύουμε πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι και φαίνεται και στους αγώνες. Προετοιμάζουμε την ομάδα να ξεπερνά τις όποιες δυσκολίες βρει μπροστά, ακόμα και αν δυσκολευτεί. Το ατού μας είναι η σταθερότητά μας, κάτι που αγχώνει τους αντιπάλους μας. Ταυτόχρονα, πρέπει να είσαι στην… τσίτα, έχοντας όμως την εσωτερική ηρεμία και αυτοπεποίθηση πως είσαι ο καλύτερος».
Η «πέτρινη» δεκαετία και η νέα εποχή
Η Λάρισα, που φέτος συμπλήρωσε 60 χρόνια από την ιδρυσή της, είναι ένα τεράστιο μέγεθος που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει την πολυτέλεια να το αφήνει στο περιθώριο. Ενα πρωτάθλημα (1988), δύο Κύπελλα (1985, 2007), ευρωπαϊκές συμμετοχές ακόμη και σε ομίλους του Europa League, σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της, πολύς και πιστός κόσμος, γήπεδο- στολίδι (AEL FC ARENA) και εσχάτως και ισχυρή διοίκηση.
Μετά από μια τριετή ταραχώδη περίοδο που ακολούθησε την εποχή Πηλαδάκη και είχε ως αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της ΠΑΕ και τον υποβιβασμό της μέχρι και τη Γ΄ Εθνική, αλλά και μια επταετία που επαναπροσδιορίστηκε στον ποδοσφαιρικό χάρτη από τον Αλέξη Κούγια, με πολλές όμως εσωτερικές συγκρούσεις και ανοικτά μέτωπα, τα τελευταία 2,5 χρόνια έχει βρει την ηρεμία της.
Ο 55χρονος Λαρισαίος επιχειρηματίας Αχιλλέας Νταβέλης και πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΘΕΒ) είναι στο τιμόνι της ομάδας, έχοντας καταφέρει να επαναφέρει τις ισορροπίες με τους οπαδούς της κάνοντάς τους να επιστρέψουν στο γήπεδο.
Ο ιδιοκτήτης της ΑΕΛ, οπαδός της από νεαρή ηλικία, έχει στην κατοχή του επίσης το Κέντρο Αποκατάστασης και Αποθεραπείας ANIMUS, είναι συνιδιοκτήτης στην εταιρεία παραγωγής ιατρικών μασκών, τη «Larisa Face Cover Α.Ε.», και πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού «21admedia».
Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει χρονιά των μεγάλων υπερβάσεων την τρέχουσα, θέτοντας ευθύς εξαρχής ως αδιαπραγμάτευτο στόχο την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, όπου με γνώμονα αυτόν έγιναν και οι μεταγραφικές κινήσεις.
Αλλωστε και τις δύο τελευταίες σεζόν η ομάδα έφτασε κοντά στην άνοδο αλλά δεν τα κατάφερε. Εγιναν σαρωτικές ανακατατάξεις στο αγωνιστικό τμήμα, με την ταυτόχρονη τακτοποίηση των οικονομικών εκκρεμοτήτων που υπήρχαν από το παρελθόν αλλά και την αναδιάρθρωση των υποδομών της ομάδας.
Προοπτική, οι βυσσινί ακαδημίες να αρχίσουν εκ νέου παραγωγή ταλέντων, ώστε στο μέλλον η πρώτη ομάδα να ξεκινήσει να στελεχώνεται με ολοένα και περισσότερους Λαρισαίους ποδοσφαιριστές.
Για την ομάδα και την περιοχή που έζησαν δόξες αλλά και σημαδεύτηκαν με τις τραγωδίες του Μητσιμπόνα και του Μπλιώνα, του Μουσιάρη και του Κουκουλίτσιου, του Μπαχράμη και του Ντε Νίγκρις, το ρολόι δεν μπορεί να παραμένει άλλο σταματημένο. Το χλιμίντρισμα του αλόγου γίνεται όλο και πιο δυνατό, και κανένα χαλινάρι δεν μπορεί να το συγκρατήσει.
