Το πρώτο σινιάλο δόθηκε το καλοκαίρι. Δεν ήταν μόνο η επιστροφή του μετά από μια τετραετία στις αλάνες της Γ΄ Εθνικής, ούτε και η αλλαγή στην ιδιοκτησία με ανθρώπους που εξέπεμπαν πάνω απ’ όλα φερεγγυότητα. Ηταν οι κινήσεις στις μεταγραφές που φανέρωναν πως ο Πανιώνιος είναι ξανά κοντά μας. Πως μπορεί να προσελκύει και πάλι μεγάλα ονόματα, χωρίς τα στερεότυπα των κατηγοριών, αλλά μόνο με βάση το βάρος της φανέλας. Δυνατός, υγιής, με διάθεση να γίνει ξανά η εναλλακτική πρόταση και δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πρόσφερε με την πρόκρισή του στους «8» του Κυπέλλου μία από αυτές τις λίγες, αλλά μοναδικές ρομαντικές στιγμές που μόνο αυτός ξέρει να χαράσσει ανεξίτηλα στο μυαλό όσων αγαπούν την ασπρόμαυρη. Αλλωστε, όπως ανέγραφε σε ένα από τα πλακάτ που σήκωνε στις εξέδρες ο αγαπημένος Μητσάρας των ελληνικών γηπέδων και μόνιμος θαμώνας στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης: «Μικροί, όλοι Πανιώνιος ήμασταν…».
Δεξιοτέχνης με ρωσοϊσπανικό DNA
Οταν τέλη Σεπτεμβρίου ερχόταν ο Ντένις Τσερίσεφ στην Ελλάδα για τους «κυανέρυθρους», ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν. Ισως δεν κατάλαβαν το μέγεθος της κίνησης για μια ομάδα νεοφώτιστη στη Super League 2. Ο Ρώσος που έστειλε τον «Ιστορικό» στα προημιτελικά, μαζί με τον παραδοσιακούς αντιπάλους του, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και πιθανότατα τον Παναθηναϊκό, είναι ο τελευταίος ποδοσφαιριστής της χώρας που έκανε τον Βλαντιμίρ Πούτιν να ασχοληθεί με το άθλημα. Ηταν σε εκείνο το παιχνίδι της πρεμιέρας του Μουντιάλ του 2018 της Ρωσίας όταν πήρε την θέση του Τζαγκόεφ που τραυματίστηκε νωρίς στο ματς, πέτυχε δύο γκολ στη νίκη με 5-0 επί της Σαουδικής Αραβίας και ανάγκασε τον Ρώσο πρόεδρο να τον ζητήσει στο τηλέφωνο μετά το τέλος του αγώνα για να τον συγχαρεί. Πέτυχε 4 γκολ στην πορεία της χώρας του έως τα προημιτελικά και ήταν μαζί με τους Κριστιάνο Ρονάλντο, Λουκάκου, Γκριεζμάν και Εμπαπέ, δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης. Μπροστά τους ήταν μόνο ο Κέιν με 6 γκολ.
Ο Τσερίσεφ ακόμη και τώρα, στα 34 του, με ένα ιστορικό 10 τραυματισμών στην πλάτη –αρκετών εκ των οποίων σοβαροί–, αν η Ρωσία μετείχε στις διεθνείς διοργανώσεις, θα ήταν ο πρώτος που θα δεχόταν πρόσκληση. Μπορεί δικαίως να του έχει δοθεί το προσωνύμιο «γυάλινος», αλλά στις δεξιότητές του συναντά κάποιος στοιχεία που πλέον δεν υπάρχουν στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Πέρα από την ικανότητά του στα στημένα, κάτι που το υπενθύμισε πρωτίστως στον ίδιο του τον εαυτό με τις δύο αριστοτεχνικές εκτελέσεις φάουλ στο ματς με τον Πανσερραϊκό, είναι η μαγεία που εκπέμπει όταν έχει την μπάλα στα πόδια του, Είναι ο –πάλαι ποτέ– «έξω αριστερά» που είτε θα σερβίρει το γκολ είτε, με την ίδια ευκολία λόγω της ταχύτητάς του, θα βρεθεί σε θέση σέντερ φορ για να σκοράρει. Κι όλα αυτά με μια απαράμιλλη τεχνική, κράμα του ρωσοϊσπανικού DNA του.
«Είναι απλό. Αυτός ο τύπος έχει περάσει από την ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης από την αρχή μέχρι το τέλος. Στη Ρωσία, δεν εκπαιδεύουμε ποδοσφαιριστές έτσι», είχε πει ο κορυφαίος Ρώσος αθλητικογράφος Ιγκόρ Ράμπινερ κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2018.
Απογαλακτίστηκε με τους «Galácticos»
Γιος του παλαίμαχου Ρώσου παίκτη Ντιμίτρι Τσερίσεφ, γεννήθηκε στο Νίζνι Νόβγκοροντ τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων του 1990. Το 1996, και για πέντε χρόνια, ο πατέρας του αγωνίστηκε στην Ισπανία και τη Σπόρτινγκ Χιχόν και εκεί ο μικρός Ντένις έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Υστερα τον ακολούθησε για να αγωνιστεί στις ακαδημίες της Μπούργκος και εκεί ξεχώρισε, με αποτέλεσμα, το 2002, την εποχή των «Galácticos», να ενταχθεί στις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης. Εως το 2008 και τα 18 του είχε γίνει διεθνής με τις μικρές ομάδες της Ρωσίας και αγωνιζόταν με τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ στη Β΄ Ισπανίας, όπου συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Νάτσο.
Το 2012, στα 21 του, έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, σε ένα παιχνίδι για το Copa Del Rey. Εχοντας να συναγωνιστεί Ρονάλντο, Μπενζεμά, Ντι Μαρία, Οζίλ, Κακά, Μοράτα, και Ιγκουαΐν, ο Μουρίνιο δεν του έδωσε ευκαιρίες, αλλά ούτε και ο Αντσελότι την επόμενη σεζόν, με τον δανεισμό του να μοιάζει φυσική συνέπεια. Τον Σεπτέμβριο του 2013 δόθηκε στη Σεβίλλη, είχε όμως μόλις πέντε συμμετοχές, καθώς οι πρώτοι τραυματισμοί άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ετσι οι Ανδαλουσιάνοι επέλεξαν να μην τον αγοράσουν και η Ρεάλ τον ξαναέδωσε, αυτή τη φορά στη Βιγιαρεάλ.
Το πρώτο γκολ και τελευταίο με τη Ρεάλ
Στη «βασίλισσα», με την οποία είχε συνολικά 7 συμμετοχές, επέστρεψε το καλοκαίρι του 2015, με τον Μπενίτεθ στον πάγκο. Αγωνίστηκε στις 19 Σεπτεμβρίου, παίζοντας 13 λεπτά σε μία ήττα 1-0 από τη Γρανάδα και σκόραρε το πρώτο του γκολ στις 2 Δεκεμβρίου στην εκτός έδρας νίκη 3-1 επί της Κάντιθ για τη φάση των «32». Αυτό το γκολ ωστόσο έμελλε να είναι το πρώτο και το τελευταίο του με τη Ρεάλ αφού αποτέλεσε το «κύκνειο άσμα» του από τον σύλλογο.
Ο Ρώσος είχε δεχτεί τρεις κίτρινες κάρτες στο Copa Del Rey της περασμένης σεζόν με τη Βιγιαρεάλ και δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο παιχνίδι της διοργάνωσης. Η ομοσπονδία δεν είχε ενημερώσει τη Ρεάλ και ο παίκτης δεν γνώριζε τον κανονισμό. Ετσι, η Κάντιθ υπέβαλε ένσταση κατά του κύρους του αγώνα και η Ρεάλ αποβλήθηκε από τον θεσμό. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ έγινε έξαλλος και μεταξύ αυτών που την πλήρωσαν ήταν και ο παίκτης του Πανιωνίου.
Αυτή τη φορά δόθηκε στη Βαλένθια και μετά ξανά στη Βιγιαρεάλ, όμως αυτή τη φορά με μεταγραφή, αντί 7 εκατ. ευρώ. Ηταν το τέλος του ονείρου για μια σπουδαία καριέρα στους Μαδριλένους, ένα όνειρο που ξεκίνησε από την πολύ τρυφερή ηλικία των 12 ετών κρατώντας 14 χρόνια, αλλά και ένα νέο ξεκίνημα που τον έκανε να νιώθει απελευθερωμένος από τα «δεσμά» του Μπερναμπέου και, προπάντων, σημαντικός.
Συνολικά με το «κίτρινο υποβρύχιο» μέτρησε 90 ματς, 11 γκολ και 15 ασίστ. Δύο χρόνια μετά, το 2018, η Βαλένθια τον έκανε δικό της και με τις «νυχτερίδες» έκανε τις περισσότερες συμμετοχές από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην καριέρα του. Το κοντέρ έγραψε 122 παιχνίδια, 11 γκολ και 12 ασίστ. Και σίγουρα θα έγραφε περισσότερα αν την τελευταία χρονιά του συμβολαίου του (2019-20) ο εφιάλτης των τραυματισμών δεν επέστρεφε πιο πολύ από ποτέ.
«Συχνά υποχωρούσε μέσα του και άρχιζε να σκέφτεται και να ανησυχεί για ποιο λόγο μαστίζεται από τραυματισμούς και αν κάνει κάτι λάθος», είχε πει ο πατέρας του Ντμίτρι σε συνέντευξή του στη Sport Express. «Ημουν και εγώ ποδοσφαιριστής και καταλαβαίνω πώς είναι να μην παίζεις για έναν ολόκληρο χρόνο. Πόσο πολύ θέλεις να μπεις στο γήπεδο. Αλλά ο γιος μου έχει πολλή υπομονή, και κάποτε θα δικαιωθεί», τόνιζε, χωρίς να θέλει να αναφερθεί περαιτέρω στο εύθραυστο μυϊκό σύστημα του γιου του που τον ταλαιπωρούσε.
Το 2022 ο Τσερίσεφ έφυγε για πρώτη φορά από την Ισπανία, δοκιμάζοντας κάτι νέο στην ιταλική Βενέτσια, στη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας. Δυστυχώς, όμως ούτε εκεί μπόρεσε να αποφύγει τους τραυματισμούς, κυρίως την περυσινή χρονιά κατά την οποία, παρά την άνοδο της ομάδας του, δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Φέτος το καλοκαίρι έμεινε ξανά ελεύθερος και ο Πανιώνιος τον έφερε στην Ελλάδα, για να τον αναγεννήσει και να αναγεννηθεί μαζί του. Το πρώτο χατ τρικ στην καριέρα του ήταν το καλύτερο σημάδι.
«Είναι μία μεγάλη ευκαιρία για μένα να παίζω και πάλι ποδόσφαιρο, αυτό είναι που θέλω. Οι οπαδοί μας είναι τρελοί και τους αγαπώ. Ξέρω το κλαμπ και έχω ακούσει πολλά για την ιστορία της ομάδας. Ηθελα να παίξω εδώ γιατί και με την οικογένειά μου ξέραμε ότι η Ελλάδα είναι ένα πολύ όμορφο μέρος από προηγούμενες επισκέψεις και αποφασίσαμε να έρθουμε», είχε πει πατώντας το πόδι του στο αεροδρόμιο, χαρακτηρίζοντας τρελούς τους «πάνθηρες» που είχαν σπεύσει να τον υποδεχτούν.
Οι δεσμοί με την Ορθοδοξία
Αν και δεν έχει κρύψει πως νιώθει περισσότερος Ισπανός και λιγότερο Ρώσος, ο Τσερίσεφ αγωνίστηκε με όλες τις εθνικές ομάδες της Ρωσίας. Εκανε το ντεμπούτο του το 2012, σε ένα φιλικό με τις ΗΠΑ, αλλά λόγω τραυματισμών έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και το Euro του 2016. Το 2018, εντός έδρας, είχε μια τελευταία ευκαιρία να ξεχωρίσει με την πατρίδα του και το έκανε. Στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως και η πλειονότητα των διάσημων αθλητών της χώρας, δεν θέλησε να πάρει θέση καταδικάζοντάς την.
Αλλωστε το γεγονός πως είναι αναθρεμμένος στην Ισπανία αποτελούσε την καλύτερη δικαιολογία για τον ίδιο ώστε να μην ανοίξει το παραμικρό μέτωπο με το καθεστώς Πούτιν.
Αυτό που κάνει τον Τσερίσεφ να δέχεται να φορά το εθνόσημο με τον δικέφαλο αετό είναι οι ισχυροί δεσμοί με την ορθόδοξη πίστη. Η προσευχή και η επίσκεψη σε εκκλησία πριν από κάθε ματς αποτελούν ρουτίνα για τον 34χρονο άσο, που έχει επισκεφτεί τρεις φορές το Αγιον Ορος.
Η Ελλάδα φαντάζει για τον Ρώσο η δική του γη της επαγγελίας. Σε μια ομάδα που η ιστορία της έχει γραφτεί από το δάκρυ του ξεριζωμού, θέλει επιτέλους να ριζώσει κρεμώντας τα παπούτσια του χωρίς άλλες σκιές και ενοχές…
