Πριν από 49 χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου 1975, ένα δικινητήριο αεροπλάνο συνετρίβη στο Αρκλι, ένα χωριό κοντά στο Λονδίνο. Πιλότος ήταν ο πρωταθλητής της Formula 1 Γράχαμ Χιλ και επιβάτες πέντε από τα μέλη της ομάδας του, της Embassy Hill, μίας νεοσύστατης ομάδας στον χώρο των μηχανοκίνητων σπορ. Ο θάνατος για όλους τους επιβαίνοντες ήταν ακαριαίος και μαζί τους «πέθανε» και το δημιούργημα – ομάδα του Γκράχαμ Χιλ, ενός αυτοδίδακτου πιλότου της F1 και κωπηλάτη, ο οποίος υπήρξε σταρ πριν ακόμα χρησιμοποιηθεί ο χαρακτηρισμός για οδηγούς αυτοκινήτων.
Ο Γκράχαμ Χιλ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 15 Φεβρουαρίου 1929. Μπορεί να άργησε να αποκτήσει δίπλωμα αυτοκινήτου (σ.σ. κατάφερε να πάρει δίπλωμα σε ηλικία 24 ετών) αλλά όταν το απέκτησε οδήγησε… ό,τι είχε ρόδες, είτε στη στεριά είτε στον αέρα. Πριν ανακαλύψει τη μεγάλη του αγάπη στον χώρο της ταχύτητας η άλλη αγάπη του ήταν η κωπηλασία. Από το 1952 έως το 1954, ως μέλος οκτακώπου, πήρε μέρος σε 20 τελικούς, στον ποταμό Τάμεση, στη φημισμένη βασιλική ρεγκάτα. Εκείνη την εποχή, και συγκεκριμένα το 1953, βρέθηκε τυχαία στο τιμόνι ενός μονοθεσίου F3. Αμέσως κατάλαβε ότι αυτό ήταν που ήθελε να κάνει.
Με τις οικονομίες κατάφερε να πάρει ένα παλιό αυτοκίνητο και έμαθε μόνος του να οδηγεί. Η ζωή ή το πείσμα του Χιλ έφερε στον δρόμο του, μετέπειτα πιλότου, τον Κόλιν Τσάπμαν. Ο Aγγλος σχεδιαστής, μηχανικός, κατασκευαστής και εφευρέτης είχε ιδρύσει τη Lotus. Ο Χιλ τον έπεισε να τον προσλάβει ως μηχανικό με μεροκάματο μία λίρα. Παράλληλα, οδηγούσε. Το ντεμπούτο του νεαρού πιλότου έγινε στο Grand Prix του Μονακό, το 1958. Στις αρχές του 1960 αποφάσισε να αγωνιστεί με τα χρώματα της British Racing Motors. Το κράνος του είχε πάντα ζωγραφισμένες οκτώ γραμμές που συμβόλιζαν τα οκτώ κουπιά της πρώτης του αγάπης, της κωπηλασίας.
Δυναμικός, ριψοκίνδυνος και με ταλέντο στο τιμόνι, ο Γράχαμ Χιλ δεν άργησε να οδηγήσει τη νέα ομάδα του στην κορυφή. Με νίκες σε Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Νότια Αφρική στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1962 και οι Τζιμ Κλαρκ και Μπρους ΜακΛάρεν έμειναν πίσω του. Το 1964 και το 1965 πλασαρίστηκε στη 2η θέση και το 1966 επέστρεψε στη Lotus προκειμένου να συνεργαστεί με τον, μέχρι τότε, αντίπαλό του Τζιμ Κλαρκ.
Πιλότος στη γη και στον αέρα και λάτρης της κωπηλασίας
Η γη έμοιαζε σαν να μη… χωρούσε τον πιλότο. Γρήγορα έμαθε να πιλοτάρει και μικρά αεροσκάφη. Οπου βρισκόταν τον αντιμετώπιζαν σαν σταρ. Και ήταν σταρ. Oμορφος, με τον αέρα του πρωταθλητή, γοήτευε τους συνομιλητές του, και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής τού αφιέρωναν πολλές σελίδες. Το 1966 θα κατακτήσει τη νίκη και στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης με μία Lola Ford. Oλα αυτά τα χρόνια, αξίζει να πούμε πως δεν ξέχασε την κωπηλασία και όταν ο σύλλογός του αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα τον στήριξε οικονομικά.
«Μου αρέσει η κωπηλασία. Με δίδαξε πολλά. Πιστεύω ότι είναι ένα άθλημα μέσα από το οποίο ένα παιδί “χτίζει” χαρακτήρα. Η αυτοπειθαρχία που απέκτησα όταν έκανα κωπηλασία με βοήθησε στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν», είχε πει σε συνεντεύξεις του.
Το 1968 ο Τζιμ Κλαρκ θα σκοτωθεί κατά τη διάρκεια δοκιμών στο Hockenheimring. Ο Χιλ έγινε ο ηγέτης της ομάδας. Πρώτευσε σε Μονακό, Ισπανία και Μεξικό και αναδείχθηκε και πάλι πρωταθλητής. Το 1969 είχε ακόμη μία καλή χρονιά, με πρωτιά, για 5η φορά, στο Μονακό. Εξάλλου, το προσωνύμιό του ήταν «Mr Monaco». Το ίδιο έτος, στο Grand Prix των Ηνωμένων Πολιτειών μπήκε στο cockpit αλλά ξέχασε να δεθεί. Λίγους γύρους μετά, ένα κλατάρισμα αποτέλεσε αιτία για να «εκτοξευθεί» από τη Lotus 49B και να χτυπήσει σοβαρά τα πόδια του. Οταν τον ρώτησαν τι θα ήθελε να μεταφέρουν στη σύζυγό του, η οποία υπήρξε πρωταθλήτρια Ευρώπης στην κωπηλασία, απάντησε: «Πείτε της μόνο ότι δεν θα μπορέσω να χορέψω για δύο εβδομάδες».
Ο Βρετανός πιλότος έγινε καλά και κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του έγραψε και τη, γεμάτη χιούμορ, αυτοβιογραφία του, «Life at the limit». Tο 1972, σε ηλικία 43 ετών, πρώτευσε στο Le Mans. Είναι ο μοναδικός οδηγός που έχει καταφέρει να πετύχει το Triple Crown (πρωτιές σε Μονακό, Ινδιανάπολη και Le Mans). Την επόμενη χρονιά θα ιδρύσει την Embassy Hill, τη δική του ομάδα στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Η ηλικία όμως είχε αρχίσει να… βαραίνει τα χέρια του. Αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να μείνει επικεφαλής στην ομάδα του. Από το 1966 μέχρι και το 1974 συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες ενώ ήταν τακτικός προσκεκλημένος σε δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές.
Η ταχύτητα και το ρίσκο υπήρξαν από τις βασικές λέξεις στο… παζλ της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του. Τον Νοέμβριο του 1975, βρισκόταν με τον 23χρονο οδηγό Τόνι Μπράις, μηχανικούς, τον μάνατζερ και τον σχεδιαστή της Embassy Hill για δοκιμές στο Paul Ricard. Η ομάδα μπήκε στο αεροσκάφος και με πιλότο τον Χιλ ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής. Hταν μία νύχτα με πυκνή ομίχλη. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Το αεροσκάφος συνετρίβη. Στις, μετέπειτα, έρευνες διαπιστώθηκε ότι το αεροπλάνο δεν είχε έγκυρη άδεια και ο Χιλ δεν είχε ανανεώσει την άδεια πτήσης του.
Αρκετά χρόνια μετά, ο γιoς του, ο Ντέιμον Χιλ, θα ακολουθήσει τα… ίχνη του πατέρα του στις πίστες και θα αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο γιος του Ντέιμον, ο Τζος Χιλ, υπήρξε, επίσης, οδηγός αγώνων.
