Ομάδα του Πριγκιπάτου, η Μονακό μοιάζει πιο ταιριαστή για να δέσει το όνομά της με παραμύθια για πρίγκιπες και Σταχτοπούτες που έγιναν εν μία νυκτί βασιλοπούλες. Με την απόλυση του Σάσα Ομπράντοβιτς και την αγωνιώδη προσπάθειά της να βρει νέο προπονητή, η Μονακό βιώνει τελευταία μια συνεχόμενη αναστάτωση και δεν έχει καιρό να μπλεχτεί με παραμύθια. Κι αλλιώς να ήταν τα πράγματα, μάλλον δεν θα είχε καμία τύχη να κλέψει την παράσταση από τη νεοφώτιστη Παρί, μια πραγματική σταχτοπούτα της Ευρωλίγκας που ζει εδώ και μερικές εβδομάδες το δικό της θεότρελο παραμύθι! Iσως η ιστορία της να θυμίζει κι αυτήν της Χιονάτης με τους επτά νάνους, ίσως και της Κοκκινοσκουφίτσας, που στο σεργιάνι της σε ένα επικίνδυνο δάσος έμοιαζε εύκολο θύμα για τον κακό τον λύκο, αλλά αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν. Οπως και να έχει, αυτή η ομάδα, που δεν υπήρχε ούτε καν ως κουκκίδα στον χάρτη του μπάσκετ πριν από επτά χρόνια, είναι μέχρι στιγμής η απόλυτη πρωταγωνίστρια της φετινής Ευρωλίγκας και ζει το όνειρό της με τα μάτια ορθάνοιχτα, σαν ένα παραμύθι που έτσι όπως ξεδιπλώνεται μπορεί να έχει και ένα εντελώς απροσδόκητο τέλος!
Οταν ομάδες με βαριά παράδοση και μέταλλο στη φανέλα τους γονατίζουν στα χαμηλά πατώματα της βαθμολογίας, η τρελή και απίθανη πτήση της νεοφώτιστης Παρί στα σύννεφα μοιάζει έξω από κάθε λογική. Μια ομάδα που ιδρύθηκε από το πουθενά το 2018, χωρίς οπαδούς, χωρίς παράδοση και χωρίς ένα κοφτήριο χρήματος να της ανοίγει τον δρόμο, φιγουράρει αυτή τη στιγμή στη 2η θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμη του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της Μπαρτσελόνα, να κοιτά αφ’ υψηλού με ρεκόρ 7-3 τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Εφές, τη Μακάμπι, την Αρμάνι Μιλάνο, την Παρτιζάν, τη Ζαλγκίρις ή τη Βίρτους Μπολόνια, ιστορικές ομάδες που έχουν φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής, στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Η πρώτη νίκη που πέτυχε στην παρθενική της συμμετοχή στην Ευρωλίγκα ήταν εις βάρος τού εν ενεργεία πρωταθλητή Παναθηναϊκού και στην αρχή έμοιαζε στα όρια του στατιστικού λάθους. Με τη λογική ότι δεν νίκησε η Παρί αλλά ότι έχασε ο υπερόπτης Παναθηναϊκός, πολλοί την πήραν αψήφιστα και δεν της έδωσαν τη δέουσα σημασία. Αυτό το τρελό και άναρχο μπάσκετ που έπαιξε κόντρα στους «πράσινους» έμοιαζε μια καλή δικαιολογία για την πιο μεγάλη έκπληξη των τελευταίων (και βάλε) χρόνων στην ιστορία της διοργάνωσης. Και πώς να μην είναι έκπληξη μεγατόνων να πετυχαίνει την πρώτη της νίκη μια ομάδα με φανέλα-τσιγαρόχαρτο απέναντι στον «εφτάστερο» βασιλιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ;
Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το μυστικό της επιτυχίας της δεν ήταν αυτό το τρελό στυλ παιχνιδιού που μπέρδευε όλους τους άλλους. Η Παρί μέτρησε έξι νίκες στη σειρά, με πιο εντυπωσιακή αυτήν της περασμένης εβδομάδας, όταν νίκησε κατά κράτος μέσα στην Ισπανία την Μπαρτσελόνα με 103-87 και την γκρέμισε από την κορυφή! Κι ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτό το σερί το έκανε με κάθε τρόπο, είτε σε παιχνίδια με τρελό ρυθμό και μεγάλα σκορ είτε σε ματς με χαμηλό σκορ, όπου τον πρώτο λόγο τον είχαν οι άμυνες και όχι οι επιθέσεις.
Οσο κι αν μοιάζει τρελό, η Παρί ενδεχομένως θα μπορούσε να είχε το απόλυτο 10Χ10 στην Ευρωλίγκα. Τα τρία παιχνίδια που έχασε ήταν στην αρχή της διοργάνωσης και τα έχασε όλα από απειρία, με συνολική διαφορά μόλις 10 πόντων. Στην πρεμιέρα με τον Ερυθρό Αστέρα έχασε χωρίς να το καταλάβει μέσα από τα χέρια της διψήφιες διαφορές. Κέρδιζε στο Μιλάνο με +8 στο 35’ και έχασε με ανατροπή στο τέλος, ενώ ηττήθηκε μόλις με ένα καλάθι διαφορά από την Μπάγερν. Τρία ματς χαμένα στις λεπτομέρειες, που εάν τα διαχειριζόταν τώρα, πολύ πιθανό να τα είχε κερδίσει και τα τρία.
Και πώς προέκυψε ξαφνικά στον χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ η Παρί; Κατά βάση, όλα ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια, όταν ο πρώην πρόεδρος των Μινεζότα Τίμπεργουλβς, Ντέιβιντ Καν, εντόπισε μια ανορθογραφία στον βαθμολογικό πίνακα της Ευρωλίγκας: απουσίαζε εντελώς μια ομάδα από το Παρίσι, την πρωτεύουσα της 2ης μεγαλύτερης σε πληθυσμό χώρας της Ευρώπης, με περισσότερους από 65 εκατ. κατοίκους. Μετά την κατάρρευση της Λιμόζ, το αποτύπωμα του γαλλικού μπάσκετ στον ευρωπαϊκό χάρτη ήταν για πάρα πολλά χρόνια εντελώς ισχνό, κι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να διορθωθεί.
Οι λόγοι που έπρεπε να γίνει αυτή η «διόρθωση» ήταν καθαρά οικονομικοί. Η Γαλλία είναι μια χώρα με ακαθάριστο εθνικό εισόδημα 4,235 τρισ. δολάρια, και ήταν αδιανόητο να λείπει από την αγορά του μπάσκετ. Και για να μπει με φόρα, δεν ήταν αρκετό να αναδειχθεί μια ομάδα από την περιφέρεια όπως η Βιλερμπάν, αλλά μία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη δυναμική που γεννά το Παρίσι, μια πλούσια πόλη με σχεδόν 13 εκατ. κατοίκους, θεόρατη μπροστά στο πλούσιο μεν, αλλά χωρίς εθνικό υπόβαθρο, Μονακό. Και για να μην εγκλωβιστεί το εγχείρημα σε αντιπαλότητες και παραδόσεις χρόνων, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί από την αρχή μια ομάδα χωρίς παρελθόν, με μόνη κληρονομιά ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία: Παρί…
Ο Ντέιβιντ Καν είχε την εμπειρία από τη σημαντική παρουσία του σε μια (μάλλον μικρομεσαία) ομάδα του ΝΒΑ, αλλά κουβαλούσε στην πλάτη του και ένα ιστορικό ατόπημα: επί των ημερών του, οι Μινεζότα Τίμπεργουλβς είχαν το 2009 στα χέρια τους το Νο5 και το Νο6 του ντραφτ και, αντί να επιλέξουν τον Στεφ Κάρι, τον κατά πολλούς κορυφαίο σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, άφησαν να τον επιλέξουν στο Νο 7 οι Γουόριορς, για να πάρουν αυτοί τον Ρίκι Ρούμπιο και τον Τζόνι Φλιν. Η Ιστορία τον τιμώρησε φυσικά. Ο Κάρι μετέτρεψε τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς στην πιο επιτυχημένη ομάδα στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ και ο ίδιος ξενιτεύτηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να δημιουργήσει κάτι εντελώς νέο από την αρχή.
Μαζί με τον Ερικ Σβαρτςε ο (τότε) 57χρονος Ντέιβιντ Καν ανακοίνωσαν το 2018 την ίδρυση της Παρί και αποφάσισαν να κόψουν δρόμο για να κερδίσουν χρόνο. Αντί να ξεκινήσουν από το τοπικό ερασιτεχνικό και να ανέβουν βήμα βήμα, αγόρασαν την άδεια της Γερ-Τουλόν, μιας χρεωκοπημένης ομάδας που μόλις είχε κηρύξει πτώχευση και ξεκίνησαν από την Προ Β, την 2η κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Οι στόχοι τους ήταν φιλόδοξοι από την αρχή. Ηθελαν να κυριαρχήσουν αμέσως στη Γαλλία και μέχρι το 2022, μέσα σε 4 χρόνια δηλαδή, να οδηγήσουν την Παρί στην Ευρωλίγκα! Πού να το πεις και να σε πιστέψουν;
Ο στόχος αυτός πραγματοποιήθηκε με δύο χρόνια καθυστέρηση, το 2024 αντί για το 2022. Καθόλου άσχημα για μια ομάδα που δεν υπήρχε στον χάρτη το 2018 και πάσχιζε να κερδίσει εκτόπισμα και φιλάθλους. Η Παρί χρειάστηκε 3 χρόνια για ανέβει στην Προ Α, την 1η κατηγορία της Γαλλίας, και μόλις το πέτυχε αυτό, άλλα τρία για να κερδίσει τους πρώτους της τίτλους. Δυσκόλεψε τη Μονακό αλλά δεν κέρδισε το πρωτάθλημα, κατέκτησε όμως το Λίντερς Καπ, που είναι το δεύτερο σε αξία τρόπαιο στη Γαλλία, πιο σημαντικό από το Κύπελλο. Μαζί μ’ αυτό, κατέκτησε και το Γιούροκαπ της περασμένης σεζόν. Αυτό ήταν και το διαβατήριό της για την Ευρωλίγκα, χωρίς να μπει στη διαδικασία να διεκδικήσει μία από τις 4 διαθέσιμες wild cards. Κέρδισε τη θέση με το σπαθί της, με όρους αγωνιστικούς και όχι με το διαγραφόμενο εμπορικό της εκτόπισμα!
Για να το πετύχει αυτό, ο Καν αποφάσισε να αγοράσει σχεδόν όλη τη Βόννη, την ομάδα που την προηγούμενη σεζόν είχε κατακτήσει το ΦΙΜΠΑ Τσάμπιονς Λιγκ. Πήρε τον Φινλανδό προπονητή της, Τόμας Ιίσαλο, συν τους 6 καλύτερους παίκτες της, τους 7… νάνους του παραμυθιού με ηρωίδα τη Χιονάτη! Αυτοί οι 6 παίκτες (Τι Τζέι Σορτς, Τάισον Γουόρντ, Κόλιν Μάλκολμ, Μίχαελ Κέσενς, Λέον Κράτσερ, Σεμπάστιαν Ερέρα) κέρδισαν και δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο μέσα σε 12 μήνες και με την κατάκτηση του Γιούροκαπ άνοιξαν στην Παρί την πόρτα της Ευρωλίγκας. Εξακολουθούν και οι 6 να είναι γρανάζια στη μηχανή της, έχουν όμως άλλο… μηχανοδηγό, καθώς ο Τόμας Ιίσαλο επέλεξε να αγνοήσει την πρόκληση της Ευρωλίγκας, μαγεμένος από τις «Σειρήνες» του ΝΒΑ και τη θέση του βοηθού προπονητή που του προσέφεραν οι Μέμφις Γκρίζλις.
Μικρό το κακό όπως αποδείχθηκε στην πορεία, καθώς ο Τιάγκο Σπλίτερ που τον διαδέχθηκε χώρεσε μια χαρά μέσα τα παπούτσια του. Ο 40χρονος Βραζιλιάνος ήξερε καλά τη δυναμική της Ευρωλίγκας από την επτάχρονη και εμβληματική παρουσία του στην Μπασκόνια, γι’ αυτό και επέλεξε να ακολουθήσει το αντίθετο δρομολόγιο από εκείνο που προτίμησε ο Ιίσαλο. Αφησε χωρίς δισταγμό τη θέση του βοηθού προπονητή στους Χιούστον Ρόκετς, για να βρεθεί στον πάγκο μιας ομάδας της Ευρωλίγκας, έστω και «Σταχτοπούτας»! Ρίσκαρε, και με βάση τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα, προφανώς δικαιώθηκε.
Μετά απ’ αυτή την εκτόξευση, το χωρητικότητας 5.000 θέσεων «Ζορζ Καρπεντιέ» που χρησιμοποιούσε μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο η Παρί αποδείχθηκε πολύ μικρό για να στεγάσει τις φιλοδοξίες της. Αν και δεν είχε βαθιές ρίζες στην τοπική κοινωνία, κέρδισε σιγά σιγά την καρδιά των Παριζιάνων και άρχισε να τους μαζεύει γύρω της. Οι προδιαγραφές της ήταν για πολύ ψηλότερα, γι’ αυτό και βρήκε πρόσφορο έδαφος για τη μετακόμισή της στη νεόκτιστη «Αdidas Arena», ένα σύγχρονο γήπεδο 8.000 θέσεων που κατασκευάστηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 και φιλοξένησε τα αγωνίσματα του μπάντμιντον και της ρυθμικής γυμναστικής. Σ’ αυτό το γήπεδο στηρίχθηκε η Παρί για να κατακτήσει το Γιούροκαπ, και αυτό χρησιμοποιεί ως έδρα στην Ευρωλίγκα, γεμίζοντάς το σε όλα τα παιχνίδια!
Εως έναν βαθμό, ο 63χρονος σήμερα Ντέιβιντ Καν νιώθει ότι πήρε λίγο από το αίμα του πίσω. Σε όσους θυμούνται τη διπλή και ιστορική γκάφα του με τον Στεφ Κάρι, έχει να αντιπαραθέσει το θαύμα της Παρί. Και το πέτυχε αυτό το θαύμα χωρίς πακτωλούς εκατομμυρίων όπως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Από τα σχεδόν 18 εκατ. ευρώ του φετινού προϋπολογισμού της, μόλις το 1/3 καλύπτει τα συμβόλαια των παικτών, συμβόλαια αρκετά μικρά σε σχέση με τα δεδομένα της Ευρωλίγκας. Οι παίκτες που ήλθαν από τη Βόννη και οι υπόλοιποι που τους πλαισίωσαν δεν έχουν βαρύ όνομα και προσπαθούν να «μεγαλώσουν» κι αυτοί μέσα από τις επιτυχίες της ομάδας. Κι έτσι όπως πορεύονται μέχρι τώρα, ίσως οι ίδιοι να ρισκάρουν το μέλλον της. Το «μπόι» που κερδίζουν με τις τρελές εμφανίσεις τους θα το εξαργυρώσουν με πολύ πιο πλούσια συμβόλαια, που, εάν δεν καταφέρει να τους τα προσφέρει η ίδια η Παρί, σίγουρα θα βρεθούν πολλοί άλλοι πρόθυμοι να τους τα δώσουν!
