Οι πανηγυρισμοί των παικτών της Εθνικής μας μπάσκετ, στο Βέλγιο, έπειτα από τη νίκη – πρόκριση για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, περιείχαν και μία πίκρα για αρκετούς. Γι’ αυτούς που γνώριζαν πως δεν θα είναι στη μεγάλη γιορτή που θα διεξαχθεί από τις 25 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου σε Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία. Βλέπετε αυτοί κλήθηκαν να ιδρώσουν και να τιμήσουν τη «γαλανόλευκη», επειδή σε κάποιους δεν επετράπη η συμμετοχή.
Ο λόγος; Οτι φθάσαμε στο σημείο οι σύλλογοι που αγωνίζονται στα «κλειστά πρωταθλήματα», στην Ευρωλίγκα και στο NBA, να έχουν την επιλογή να μην επιτρέπουν στους παίκτες τους να συμμετέχουν στις ομάδες των χωρών τους. Πολύ απλά, οι επαγγελματικές πάνω από τις εθνικές. Ή καλύτερα, το χρήμα υπεράνω όλων.
Εντάξει, από αυτές τις διασυλλογικές διεθνείς διοργανώσεις επιβιώνουν οι σύλλογοι σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Είναι όμως δυνατόν η FIBA και κατ’ επέκταση οι ομοσπονδίες μπάσκετ όλων των κρατών να μην έχουν την πρόνοια να αποτρέψουν αυτό το γεγονός; Που ουσιαστικά καταργεί και το «ευ αγωνίζεσθαι».
Να δεχθώ πως η παγκοσμιοποίηση και ο αμιγής πλέον επαγγελματισμός στα ομαδικά αθλήματα έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τις Εθνικές. Ομως, αυτό δεν απέτρεψε χιλιάδες φιλάθλους σε όλη την Ευρώπη να βρεθούν στις εξέδρες και να υποστηρίξουν τις ομάδες των χωρών τους. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στο Κατάρ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ποδοσφαίρου, που αρχίζει αύριο Κυριακή.
Κι αυτό αποδεικνύει πως πέρα από τον συλλογικό φανατισμό που «πουλάει» σε όλη την υφήλιο, οι εθνικές ομάδες παραμένουν οι «επίσημες αγαπημένες» για όλους τους λαούς.
