Ελάχιστα κράτη έχουν αποτύχει τόσο όσο η Ιταλία στον τομέα της καταπολέμησης του χουλιγκανισμού. Ισως η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες χώρες, που μπορεί να αναμετρηθεί επί ίσοις όροις με την Ιταλία στα γήπεδα. Οχι φυσικά σε επίπεδο ποδοσφαιρικής τεχνικής -η παγκόσμια πρωταθλήτρια είναι σαφώς ανώτερη- αλλά σε επίπεδο κυβερνητικής αδράνειας στο ζήτημα της βίας εντός και εκτός γηπέδων.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους δύο Σέρβοι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα στην πλατεία Αριστοτέλους. Συν γυναιξί και ευτυχώς άνευ τέκνων, οι άτυχοι φίλαθλοι έπεσαν στα νύχια ανεγκέφαλων χούλιγκαν, οι οποίοι δεν ήταν καν οπαδοί του Αρη, αλλά έτερης σαλονικιώτικης ομάδας, που διατηρεί «ανοιχτούς λογαριασμούς» με το Βελιγράδι. Δεν είναι τυχαίο ότι αμφότερες οι χώρες έχουν ανησυχήσει σφόδρα από τον επικείμενο αγώνα Ολυμπιακού – Λάτσιο. Ισως επειδή παραδοσιακά Ελλάδα και Ιταλία είναι «ούνα φάτσα»…
Στην Ιταλία, η κατάσταση είναι όντως ανεξέλεγκτη. Μετά το θάνατο φιλάθλου την περασμένη Κυριακή, που αποδόθηκε σε «τραγικός λάθος» αστυνομικού, οι χούλιγκαν εισέβαλαν σε αστυνομικά τμήματα της Ρώμης. Οπως είναι γνωστό, το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι το πλέον διεφθαρμένο της Ευρώπης. Αν στην Ελλάδα οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτικών και φιλάθλων είναι έμμεσες και εξαντλούνται σε μερικά προεκλογικά καλοπιάσματα (η ρύθμιση χρεών, η διάσωση μιας ομάδας από τον υποβιβασμό κ.λπ.), στην Ιταλία η διαπλοκή είναι εξόφθαλμα προκλητική. Μάλιστα, ιδιοκτήτης μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες είναι επικεφαλής της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης, ενώ παράλληλα είναι και ιδιοκτήτης των ΜΜΕ που καλύπτουν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Επί πολλές δεκαετίες, η χώρα παρακολουθεί αμέτοχη τους παράγοντες να αναδεικνύονται σε πόλους υπέρμετρης πολιτικής και οικονομικής ισχύος, μέσα από την πώληση σουβενίρ για παράδειγμα.
Συχνά είναι, εξάλλου, τα κρούσματα ρατσιστικών επεισοδίων στο ιταλικό ποδόσφαιρο, όπου οι φασιστικοί χαιρετισμοί και τα ακροδεξιά συνθήματα έχουν υποκαταστήσει τις παραδοσιακές χειρονομίες και ιαχές των θερμοκέφαλων.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, οι προσπάθειες της Ουντινέζε να αποκτήσει τον Εβραίο παίκτη Ρόνι Ρόζενταλ εγκαταλείφθηκαν όταν οι οπαδοί της ομάδας άρχισαν να γράφουν αντισημιτικά συνθήματα στους τοίχους των κεντρικών κτιρίων της ομάδας, ενώ «φίλαθλοι» της Λάτσιο είχαν ξετυλίξει πανό με σβάστικες, στο οποίο αναγραφόταν το σλόγκαν «Το Αουσβιτς είναι η πατρίδα σου και τα κρεματόρια το σπίτι σου», λίγο πριν από αγώνα με τη Ρόμα. Παράλληλα, ο μικρός αριθμός έγχρωμων παικτών στο ιταλικό ποδόσφαιρο οδήγησε σε συχνές ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους.
«Η Ιταλία δημιούργησε μόνη της τους οπαδούς, τους οποίους σήμερα καταδιώκει ως τρομοκράτες», επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο της η γερμανική εφημερίδα Franfurter Rundschau και διαχωρίζει τον αγγλοσαξονικό χουλιγκανισμό της στείρας βίας από τον ιταλικό, που έχει στόχο την εξασφάλιση δύναμης και την αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας. Ωστόσο, η εφημερίδα σπεύδει να προειδοποιήσει ότι ένας τέτοιου είδους χουλιγκανισμός θα μπορούσε να εισαχθεί και στη Γερμανία, ειδικά στο ανατολικό κομμάτι της χώρας, όπου οι αστυνομικοί συμβολίζουν τον «Εχθρό» και η Ακροδεξιά ανθεί. Μήπως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη Βόρειο Ελλάδα, όπου ο χουλιγκανισμός είναι σαφώς βιαιότερος;
